DF

Afgelopen zaterdag heb ik het genoegen gehad om de DF uit te proberen. Tijdens het wachten gaf Ymte aan dat ik best even mocht proberen. Mmmmm. Hieronder een aantal ervaringen. Hoewel ik eerder gekeken heb op de informatie ben ik die nu grotendeels weer kwijt, dus het is naar mijn mening redelijk onbevooroordeeld. Misschien is het handig om te weten dat ik 1.73 lang ben en wat steviger ben dan dat ik zou willen zijn.

Eerst maar eens schuchter in- en uitgestapt. Dat viel me niet mee. Nu komt dat ook omdat je extra voorzichtig bent. Het instapgat is kleiner, en daardoor pas ik alleen in de DF als ik mijn benen strek met instappen. Bij het instappen kan je op de stoel staan, maar bij het naar binnenglijden ging de ventisit mat in de rug mee naar beneden. Mmm, misschien wat beter vastzetten. Maar toen ik zat, zat ik fantastisch. Heel comfortabel. De DF voelde als gegoten. In de Quest XS, die ik eerder eens geprobeerd had, voelde ik mij opgesloten, hier absoluut niet. De vormen van de DF lijken mijn lichaamsvormen beter de volgen. Het uitstappen vond ik nog lastiger dan het instappen. Het zal ook deels gewenning zijn, maar het is nou eenmaal zo dat het instapgat kleiner is. Daarnaast speelde mee dat ik natuurlijk extra voorzichtig was.
Voor mensen die langer zijn dan ik wordt de fiets wel snel te klein denk ik, 1.75 misschien 1.80 is denk ik de maximale lengte van de rijder.

Wat opvalt aan de DF is de andere vormgeving. Het omhulsel bestaat uit één stuk. Op een aantal strategische plaatsen zijn kapjes gemaakt die het mogelijk maken om gemakkelijker toegang te hebben tot vitale onderdelen. Voorop is zit een soort motorkap, die losgemaakt kan worden, van waaruit het waarschijnlijk veel gemakkelijker wordt om in het vooronder reparaties uit te voeren. Voor missen de voetengaten, koude voeten zijn dus waarschijnlijk verleden tijd. Wel gaf Ymte aan dat de dichte onderkant er voor zorgt dat de DF in de zomer wat warmer binnenin kan voelen. Ik begreep dat er in de productieversie toch voetengaten komen, die echter via een afdekkappen heel gemakkelijk dicht te maken zijn. Tijdens het rijden heb ik de voetengaten niet gemist.
Wat natuurlijk opvalt is de achterkant. Een mooie (smaken verschillen) ronde vormgeving. De muts is gemakkelijker toegankelijk als de Strada, waardoor gemakkelijker spullen in de muts te 'frommelen'zijn. De fiets is behoorlijk smaller als de 'old school' Strada, maar de bergruimte viel mij helemaal niet tegen. Ook de gegolfde voorkant valt op. Ik merkte dat daardoor ook het zicht naar voren duidelijk beter was als in de Strada classico.


De Testrit:
Toen toch maar proberen. Bij het uit de schuur rijden merkte ik wel meteen dat hij wat lager op zijn wielen staat. De voorkant raakte de weg. Daar moet ik dus op opletten. Na wat kilometers gereden te hebben, vermoed ik dat dat niet zo'n groot probleem zal zijn, al zal misschien onverhard rijden, wat toch soms voorkomt, niet zo handig gaan.
De DF voelt licht. Ik weet niet hoe zwaar hij is, maar het verschil met de Strada lijkt groot. Optrekken gaat als een speer, al had ik een beetje ruzie met de versnellingen. De snelheid van de fiets verbaasde mij echt. Op het fietspad richting Swifterband reed ik al snel hoog in de 40, dat rij met de Strada maar heel zelden. En ik kon dat tempo zonder problemen vasthouden. Ik geeft toe, ik reed met wind mee, maar ook met tegenwind terug was de snelheid veel hoger dan in de Strada. Het zal een combinatie zijn: smallere fiets, betere aerodynamica en het lagere gewicht. Toevallig was de fiets goed voor mij afgesteld. Ik kwam alleen met mijn linkerknie soms tegen het dak aan. Dat zal een kwestie van afstelling zijn. Daarnaast kwam ik met mijn rechter fietsschoen tegen de huid. Ik begreep van Ymte dat dat een bekend probleem was en dat dat nog aangepast gaat worden.
De fiets voelde heel stijf aan. De banden waren kneiterhard en op een wat minder vlakke ondergrond begon de DF behoorlijk te rammelen. Hij lijkt erg strak afgeveerd te zijn en het rijcomfort voelde wat spartaans aan. Ymte gaf aan dat er mogelijk nog wat loszat, want het was hem ook duidelijk geworden dat er het een en ander rammelde.
De stabiliteit viel mij ook heel erg mee. Ymte gaf nog aan dat hij net zo breed spoort als de Quest. Ik heb geen moment een instabiel gevoel gehad.
En dan de draaicirkel. Op een landweg met een stuk erf van een boerderij probeerde ik te draaien. Dat lukte net. Voor mij houd dat in dat de draaicirkel vergelijkbaar is met de Strada. Ik dacht op een gegeven moment dat ik het niet zou halen en realiseerde mij toen dat ik niet kon 'flintstonen'. Mmmm. Als de voetengaten er toch weer inkomen is dat 'probleem' ook weer opgelost. Volgens Ymte kan je ook met je hand de fiets in z'n achteruit zetten en de draai maken. Ik heb het niet getest, maar het lijkt mij niet eenvoudig.

Conclusie:
Een hele mooie, snelle fiets, voor mensen tot ongeveer 1.80. Misschien wat minder geschikt voor de oudere rijder vanwege het wat lastiger in en uitstappen. Mijn Strada voelt meteen ouderwets.

Zou ik hem kopen?
Als ik nu een velomobiel zou kopen zou ik hem zeker overwegen.

'De Bak' zei 'Krak'

Op de eerste dag dat de lente zomers aanvoelde werd ik al vroeg wakker. Het scherpe getjilp en gekwetter van de vogels drong onweerstaanbaar de slaapkamer binnen. Kom eruit, kom eruit, blijf niet liggen. En zo geschiedde. Na boodschappen en ontbijt (in die volgorde ja..), 'De Bak' klaargemaakt voor vertrek. Het was mijn bedoeling een lekkere ronde te gaan rijden. Mijn knie houdt het goed. Ik heb er alle vertrouwen in. Een tocht van 200 kilometer zit er echter nog niet in. Mijn doel was nog niet bekend, ik volg mijn gevoel. Wel had ik de Garmin weer eens aangezet, want na de bandenwissel had ik de kilometerteller aangepast na de nieuwe bandenmaat en die wilde checken.
Nou, de Garmin kon na 4 kilometer alweer uit, wel na vastgesteld te hebben dat de bandenomtrek van de Kojaks niet 148 cm is (ligfiets.net), maar waarschijnlijk op 151 cm ingesteld moet worden. Dat is inmiddels aangepast. Later op de dag merkte vriend Erwin nog op dat de kilometerteller op een fiets vaak heel veel nauwkeuriger is afgesteld dan die in een auto.
Maar waarom kon de Garmin na 4 kilometer uit. 'De Bak' zei 'krak'.
Een tijdje geleden had vriend Erwin de Strada geleend, hij had de trapas wat naar voren verplaats wegens zijn langere benen. Daarna is deze weer teruggezet in de oude stand. Nou heb ik weinig gereden de laatste tijd, maar het viel mij daarna op dat er wat gekraak in het vooronder plaatsvond. Ik vermoedde dat de trapas misschien niet helemaal goed vastzat, want dat zorgde eerder ook voor gekraak. Dat heb ik aangepast, maar toch leek het mij geen volledige verklaring. En inderdaad het gekraak was niet weg. Zou het de ketting zijn, die na 17000 kilometer kuren begint te vertonen? Vastzittende schakels? Alles nog maar eens gesmeerd en langsgelopen, ik kon niets vinden (nou zegt dat natuurlijk niets, ik ben geen techneut). Bovendien was het geen regelmatig gekraak, maar juist heel onregelmatig. Een soort van 'Pang'in 'De Bak'. Ik voelde wel tijdens het rijden dat de voortstuwing even haperde. Dat kon ik voor mijzelf wel verklaren uit vastzittende schakels, maar ja, die waren er niet.
Verdere zoektochten leidden mij de afgelopen tijd al naar het kettingwiel. De schakels zagen er versleten uit. Toch kon dat voor mij niet de hapering tijdens het fietsen verklaren. Bij Pé had ik laatst het één en ander over o-ringen gelezen, en laat ik nou net een paar dagen geleden een geknapte o-ring onderin 'De Bak' vinden. Waar kan dat ding gezeten hebben? Verder was deze ring schoon, en dat zou ik niet verwachten aan de hand van de foto's van Pé. Ik heb (nog) niet kunnen bedenken waar deze o-ring vandaan kwam.
De laatste gedachte die zich in mijn onderbewustzijn nestelde was de trapas. Maar, zoals ik al, het zat in mijn onderbewustzijn, en ik heb het niet verder uitgezocht. Trapas, dat kan toch eigenlijk niet.
In ieder geval stond ik nu stil langs de weg. Doortrappen leek geen optie, alles ging heel zwaar. Alles er uit halen en kijken hielp niet.  Wat valt er te zien als je eigenlijk niet goed weet waar je naar moet kijken.
Uiteindelijk geprobeerd en langzaam terug naar huis gereden.

Wat te doen. HULP. Ymte gebeld. Valt natuurlijk weinig van te zeggen, maar ik kon langskomen. Nu is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan. Zelf geen auto met trekhaak, want je mag geen aanhanger, om een voor mij duistere reden, achter een hybride. Mijn broer gebeld, ja ik kon wel een auto van hem lenen. Verder de Hornbach gebeld voor een aanhanger. Was ook beschikbaar. Een half uur later stonden we bij de verhuurder. Aanhanger erachter en de lichten testen. Er brandde één rode lamp, een soort van mistlamp, ook al waren alle lampen van de auto uit. Verder deed niets het. Een duik onder de auto leidde tot de conclusie dat de contacten volledig gecorrodeerd waren. Wat de toen? Ik besloot de gok te nemen. Misschien wel wetende dat dit niet helemaal een goed idee was, maar je kon in ieder geval de lichten van de auto achter de aanhanger nog zien. Dat hielp een beetje. En, ik was natuurlijk heel 'eager' om het probleem opgelost te hebben. 'De Bak' past diagonaal precies in de aanhanger. Rustig naar Dronten gereden. Op de snelweg heb je bijna geen signalen nodig, dus hopelijk zouden de mannen van 'Blik op de weg' mij met rust laten. Verder veel afstand houden. Na een voorspoedige reis begon het wachten. Een man uit de buurt van Oldenburg (Duitsland) kwam zijn Strada 179 ophalen en die was nog niet klaar. Hij had eerder in Strada 17 en een Allweder gereden. Volgens mij zat hij er al uren, op de stoel in zijn auto in het zonnetje met het raampje open. Verder werd er gewerkt aan een Mango. Er kwamen nog wat mensen langs voor bandjes, een questrijder die pendelt tussen Nieuwegein en Amersfoort, een jongen die, na 9 jaar er over nagedacht te hebben, uiteindelijk besloot een tweedehands quest te kopen met een, naar mijn mening, hele lelijke sticker van een soort schildpad erop (quest 425 geloof ik). Op de tochtstrip na zag het gele monster er mooi uit. Ook heb ik tijdens mijn wachttijd de StradaDF geprobeerd, meer daarover later.
Eindelijk aan de beurt. Ymte keek eerst naar het kettingwiel en besloot dat daar een nieuwe voor moest komen. Dat was zo gebeurd, maar bleek het probleem niet op te lossen. Uiteindelijk, na een proefrondje van Guus, werd het echte euvel ontdekt en vervolgens verholpen. Speling in de trapas. Een nieuwe trapas was zo geplaatst en binnen 10 meter wist ik dat het probleem was opgelost, nog even een proefrondje. Alles was ok. 'De Bak' weer in de aanhanger. Om 10 voor zes was ik terug bij de Hornbach om nog net op tijd de aanhanger in te leveren. Ik was nog niet thuis geweest om 'De Bak' af te leveren, maar via een wisseltruc werd dat ook opgelost.
Ik merkte al enige tijd dat ik twijfelde of alles goed functioneerde. Eigenlijk rij je dan niet helemaal lekker. Ik ben dan ook heel blij dat het nu is opgelost.

On the road again

Langzamerhand lijkt mijn knie zich goed te ontwikkelen. En ik kan het dan ook niet laten om wat kilometers te maken. Maar het gevaar: het smaakt naar meer, zeker op deze mooie dagen. Ik moet mij inhouden.

Het is mij duidelijk dat mijn voorste kruisband is opgerekt door skiën. De kruisbanden zorgen voor de voor- en achterwaartse stabiliteit. De eerste weken had mijn knie de neiging on te overstrekken. Ik merk dat dat nu niet meer gebeurt. Maar, laat ik mij toch maar een beetje rustig houden.
De huisarts gaf aan dat herstel 6 tot 8 weken duurt. Overmorgen zijn de 6 weken om, en het lijkt niet slecht te gaan.

• Zaterdag een klein rondje Twiske om te testen, totaal ongeveer 25 kilometer.
• Zondag dacht ik nog een klein stukje te doen, maar het werden 60 kilometers naar de sluizen bij IJmuiden en weer terug langs de andere kant van het kanaal.
• Vandaag de 50 kilometer woon-werk verkeer maar weer eens afgelegd. Dwars door het voor autoverkeer verboden gebied gereden langs de parkeerplaats van vliegtuigen. Aan het begin legitimatie tonen, maar daarna ongelimiteerd over de Hoofdweg trappen in plaats van over het wat smalle gammele fietspad met veel w-w verkeer en schoolgaande jeugd. Wel overal militairen, zelfs in een rubberbootje in de sloot die Hoofdvaart heet. Dat leek vooral spielerei. Vanuit kantoor ook uitzicht op de Airforce One (er staat bij ons een telescoop op kantoor, allemaal om de buurt gluren) en de imposante vloot helikopters (een stuk of 9) die richting Amsterdam vloog.   

Ik heb wel alle routes heel rustig aan gereden. Zo'n beetje 27 a 28 kilometer per uur. Zo weinig mogelijk kracht vanuit mijn rechterknie geleverd (kan juist de linkerknie weer overbelasten..). Ik zal de spieren daar toch ook weer wat moeten trainen en bij trainen hoort ook herstel.

Vanavond nog even een stukje gewandeld om de boel soepel te houden.

Morgen ga ik mezelf in bescherming nemen. Ik ga niet fietsen .... Een dagje herstel lijkt mij geen gek plan. Ik wil nog veel meer - on the road - de komende tijd.

Update: Geen reactie in mijn knie. Joepie...

Vochtproblemen, territorium gedrag en minivizier

Op twee plaatsen heb last van vochtproblemen:

• In mijn knie. Na de skivakantie ben ik helaas nog steeds nog niet hersteld van mijn knieblessure. Of is het schade aan de Quadriceps? Een mooi woord wat me aan een dinosaurus soort doet denken. Gisteren wel ongeveer 20 kilometer gefietst. Vandaag maar weer even niet. Over ruim een week is de Nuclear Security Summit. De fiets lijkt de enige goede mogelijkheid om Hoofddorp te bereiken, dus ik hoop dan toch op de fiets te kunnen.
• In 'De Bak'. Al enige tijd vind ik soms vochtplekken in 'De Bak'. Waar komt het vandaan? Waar lekt het? Is het de camelbag? Inmiddels weet ik het, er is een lekkende kat. Deze heeft blijkbaar de wens zijn territorium uit te breiden tot in 'De Bak'. Jakkie! Ik vond 'De Bak' de laatste tijd al niet al te fris ruiken. Twee stukken hout boven de voetengaten lossen het probleem denk ik wel op. Als dat niet zo is denk ik dat ik zelf maar even 'De Bak' moet volpissen om voor eens en altijd duidelijk te laten weten dat dit mijn territorium is en dat ik niet op deze bezoeker gesteld ben! De ventisit heb ik maar even in de Biotex gegooid.  

Verder wat aanpassingen gedaan aan het minivizier:

Kort na aanschaf van de Strada heb ik ook een minivizier bij Wim Schermer besteld. Inmiddels  heb ik zelf een kleiner vizier gemaakt voor als ik met de kap rij. Verder heb ik een stuk lexan zo geknipt dat ik het gebruik om de schuimkap op zijn plaats te houden. Het gebruik van lexan heeft echter wat nadelen. Het snijvlak is erg scherp. Eén van de nadelen is dan ook dat door het gerammel op bijvoorbeeld klinkerwegen de lakschade plaatsvindt. Om dit te voorkomen heb ik alle lexan inmiddels bekleed met een rubber profiel. Geen gerammel meer en bescherming van de lak.
Verder heb ik door de rubber rand en wat extra ringetjes bij de spiegels het lexan wat vast zit onder de spiegels ook iets kunnen ophogen, waardoor de iets dikkere rand van de kap er ook onder past.

Werken aan 'De Bak'

Ik voelde me vandaag gelukkig weer beter dan gisteren, morgen weer aan het echte werk. Vandaag rustig aan gedaan en 'De Bak' zomerklaar gemaakt. Voorlopig vanwege mijn knie helaas nog niet in 'De Bak', maar ik kon wel wat andere nuttige dingen doen.

• Wielkasten uitgemest, ook achter (de enige echte wielkast).
• Zomerbanden - Kojaks - er onder gelegd (voor 35 mm, achter 50 mm).
• Wielsporing bijgesteld, had een paar mm uitspoor.
• Fiets schoongemaakt, beschadigde plekken weggewerkt en opnieuw gespoten.

Vuile wielkast

Schone wielkast (voor hoelang?)

Diverse foto's: De Bak als spiegel mijn thuis.

Aanloopschade in de wielkast. M+ toch te groot?

Het voorjaar in m'n bol

Het aantal kilometers dat Pé gisteren fietste, fietste ik net aan in de hele maand februari. Terwijl het weer zoveel beter was dan vorig jaar. Heb ik er geen zin meer in? Ben ik 'De Bak' zat? Nee hoor, niets van dat alles. Het was, zoals dat zo mooi heet, een 'combinatie van omstandigheden'.
De eerste dagen van de maand zat ik in België voor het werk, niet even met de fiets voor mij te doen, bovendien komen de overhemden dan niet mooi vlak aan en rammelt de laptop misschien toch iets teveel over de Belgische kasseien. Na een dagje thuis te zijn geweest (één dag w-w verkeer), ging ik op wintersport. Hoewel ik niet gevallen ben heb ik daar toch een knieblessure opgelopen. Waar ik de blessure van heb opgelopen is mij eigenlijk toch een beetje een raadsel. Afgelopen september heb ik met een vriend met zware rugzak een week in de Alpen gelopen. Een oneindig veel zwaardere belasting van de knieën, maar geen centje pijn. Nu had ik na twee halve dagen skiën al last. Was het misschien omdat mijn gehuurde schoenen te groot waren? Mijn rechterknie was in ieder geval dik geworden en zat vol vocht. Maar het leek na terugkomst snel beter te worden. Een paar keer op de fiets wierpen mij echter terug. Na twee keer heen en weer gefietst te hebben op extra licht verzet begon de knie weer te gloeien en te groeien. Ik kon de knie nauwelijks buigen en lopen werd bijzonder moeilijk en pijnlijk. Rust maar weer. Maar dat was niet wat ik wilde. Bovendien had ik de heimelijke hoop om misschien in mei wel een brevet te gaan fietsen. Beekie gaf mij al meteen vaderlijk aan dat dit misschien niet zo'n goed idee zou zijn. En ik ben bang dat hij gelijk gaat krijgen. Vandaag naar de huisarts geweest en die raadt voorlopig af te fietsen, in ieder geval nog twee weken. En daarna rustig opbouwen. Er zullen dus ook weinig kilometers in maart gereden worden. Puf, en dat met dit mooie weer. Ik sta te springen als een jong hert om in 'De Bak' te kruipen.
Misschien moet ik de fiets nu maar zomerklaar gaan maken. Na een fikse koortsaanval afgelopen dagen was ik toch al gedwongen thuis. Dat gaat nu gelukkig ook beter, maar voelde me wel slap na een paar dagen nauwelijks eten. Ik voel me dan ook nog niet in staat om morgen alweer hard aan de slag te gaan, maar wie weet ga ik wel rustig aan wat dingetjes aan de fiets doen. Met dit weer krijg ik het voorjaar in m'n bol.