Vanwege stressverschijnselen heb ik mij ziek gemeld op werk. Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden kreeg ik, voor mij, teveel werk op mijn bordje, en nadat ik o.a. 's nachts slecht begon te slapen heb ik er, ter bescherming van mezelf, even de stekker uitgetrokken. Ik voel dat ik alweer begin te herstellen, maar moet even rustig aandoen. De afgelopen week alleen gehangen, gisterochtend had ik voor het eerst weer zin om iets te doen. Ook heb ik de theorie dat beweging de opgespaarde adrenaline uit het lijf afvoert, dus maar weer eens fietsen.
De weersverwachting was harde wind in de ochtend, iets afnemend en in de loop van de middag weer toenemende naar mogelijk zuidwesterstorm. Hoewel veel carnavalsoptochten waren afgelast, besloot ik toch met mijn praalwagen op stap te gaan.
Het werd een tochtje Dronten. Ik had wat vage klachten en een knipperlicht schakelaar die niet meer werkte. Het gevolg was dat ik continu vergat mijn richtingaanwijzer uit te zetten. Bij de vage klachten zou de huisarts zeggen 'kijk het nog maar even aan', zoniet bij de velomobieldokters in Dronten.
De heenweg verliep voorspoedig, een stevige wind in de rug zorgde ervoor dat ik, ondanks Marathon Plus, steeds tegen de 40 reed. Langs de randmeren kon zelfs goed gezeild worden. Rond een uur of 12 kwam ik aan in Dronten. Ik had de klassieke route genomen, de V1 vanuit Amsterdam, oftewel de Vogelweg. Ik kon meteen aanschuiven voor lunch. We hebben uitgebreid gesproken over de inpolderingen en de verzakkende Flevopolder, maar daarnaast natuurlijk ook over velomobielen. Onder andere over het stuk van Allert over de rolas. Allert vroeg zich af of men het wel begrepen had. Ik heb het artikel ook diverse keren gelezen, om het te begrijpen, maar ik bleek er toch weer deels naast te zitten. Interessante materie.
Na de lunch aan de slag. Meteen na het leeghalen van De Bak viel me weer wat vocht op. Waar kwam dat vandaan? Ik had het eerder gezien, maar dacht dat dit misschien onder de kap doorsijpelde. Er bleek echter een drukgat in de wielkast. Enige tijd geleden heeft Theo drie damschijven gemaakt om mijn stoel iets naar voren te plaatsen. Dit naar aanleiding van achillespeesproblemen. Eén van deze schijven was door de wielkast gedrukt. Allert ging meteen aan de slag. Er werd een nieuwe steun gefabriceerd, met een knik, zodat de stoel iets naar voren komt. Dank je wel Allert, geweldig gedaan!
 |
| Aangepaste stoelsteun met knik |
Tegelijkertijd ging Theo aan het werk om een paar lapjes carbon te lamineren aan de binnenkant van mijn wielkast. Met sneldrogende epoxy werden drie lagen opgebracht. Ook vond ik dat mijn 'freewheel' wat geluid maakte met een soms springende ketting, die kon ook mooi meteen worden vervangen. Er werden bovendien nog twee versleten lagers bij de achterbrug ontdekt, werd meteen meegenomen.
Tenslotte werd ook nog de schakelaar vervangen. Wat maakt dat nieuwe ding een herrie, die kan ik niet meer vergeten om uit te zetten.
Nu was het natuurlijk het moment om ook de Quattrovelo te testen, ik heb het niet gedaan, eigenlijk wel een gemiste kans. Ik heb meegekeken, moest wat telefoontjes plegen, en heb het blad 'De Tweewieler' uitgespit. O.a een interessant artikel gelezen over banden van Vittoria met grafeen.
Om 4 uur was alles klaar, toch wel wat later dan gepland. Nog een paar Shredda's meegenomen, daar hoor ik namelijk zoveel positieve verhalen over en een nieuwe ventisit.
Inmiddels was de wind aangewakkerd tot windkracht 7. Er stonden mij 85 kilometer tegenwind te wachten. Goed gemutst ging ik op stap, ik probeerde 'De Bak' op 27 kilometer per uur te houden, maar dat lukte steeds minder. De vermoeidheid sloeg toe, het begon fiks te regenen. Ideale velomobielomstandigheden, zou je zeggen, maar de wind begon steeds meer te bulderen. Er waren inmiddels al vrachtwagens en een echte praalwagen omgewaaid. 'Het is inmiddels een echte storm' hoor ik op Radio NPO1. Onderweg wordt er naar mij geclaxonneerd, ik vermoed om mij een hart onder de riem te steken (of een riem onder het hart). Theo had mij nog een verhaal verteld dat hij ooit met Quest en al was opgetild tijdens een storm en aan de overkant van een sloot weer terecht kwam. Dat moest mij niet gebeuren. Pas na bijna twee uur was ik in Almere-Haven, verder naar de Hollandse Brug. Langs het woeste water dat aan de fiets trok. Even rusten en een Twix, komt er zowaar nog een gele velomobiel voorbij (Strada?). Verder via Muiden, het was donker en de regen zorgde voor slecht zicht, het tempo ging verder omlaag, maar welke andere fietser komt in deze omstandigheden nog vooruit? Op het dijkje bij IJburg voelde ik dat ik extra moest opletten, zware windvlagen deden de fiets wederom slingeren. Door Amsterdam en naar de Hempont. Veilig en wel weer thuis na 169 kilometers. Gaar als boter.
