De Velofarao

In een land hier ver vandaan woont de Velofarao. Hij vindt zichzelf de allerbeste fietser. Hij is snel en heeft geen last van de weersomstandigheden. Wind en regen deren hem niet. Hij heeft te doen met het lagere fietsvolk, dat zweet in een regenpak of langzaam tegen de wind in stoempt, maar kijkt ook op ze neer. De Velofarao vindt zichzelf de grootste, de beste fietser aller tijden. Hij kan het dan ook niet goed hebben als hij wordt ingehaald door een racefiets, een snorfiets of zelfs maar door een pedelec. De Velofarao zal hem tot de orde roepen. Claxonnerend, bellend, of soms juist muisstil stuift hij mogelijke tegenstanders voorbij. Soms er vlak langs, om ze eens goed te laten schrikken. Een RIS bijschrijvend op zijn palmares. Soms hoort hij mensen vloeken, soms schelden ze hem zelfs uit. Dat kan hij niet accepteren, hij wordt gemeen. Hij is de beste. Hij snijdt zijn tegenstander af, rijdt hem de sloot in, drukt hem de weg af. Hij is de beste. En iedereen die hem tegenwerkt zal hij een poepie laten ruiken.

Dwars door Amsterdam

Een Strada is niet gemaakt voor in de stad, wordt vaak gezegd. En natuurlijk is dat ook zo, maar wil dat zeggen dat je niet in Amsterdam kan rijden met een Strada? Dat kan prima. Altijd weer leuk om door Amsterdam te rijden. De stad leeft. Natuurlijk komt mijn narcistische aard naar boven. Aandacht van alle kanten, foto´s film, gelach, verbazing, ik vind het alleen maar leuk. Toeristen met vragen. Wat is dit? Ik rij altijd graag door toeristische gebieden heen. Heel voorzichtig rij ik, kijk alle kanten uit, maar voel mij veilig.

 

Damstraat

Dam

Damrak

De busspriegel is al zichtbaar

Tactische QIS

De Strada is toch een beetje het sukkeltje onder de velomobielen. Relatief traag ploetert hij door het landschap. Op Cyclevision eindigen ze steevast achterin het veld. De superieure wendbaarheid geeft hem echter een voordeel tegenover de Quest op het wat meer bochtige terrein. Vanmiddag deed zich de onverwachte mogelijkheid voor om me eens te meten met een Quest. Bij Halfweg stond een gele Quest voor mij, in de starthouding om weg te schieten op het moment van groen licht. Ik sprak nog even met de velonaut en gaf aan dat hij veel sneller zou gaan omdat hij geel was.... Met een glimlach trok hij op en stoof weg richting Amsterdam. Ik, als velovaarder, er achteraan, maar verdomme, de bocht die ik altijd haal, haalde ik nu niet. Even in de achteruit en langs het paaltje. In de verte verdween de gele bliksemschicht. Gas erop, op naar de 45 en maar kijken hoe lang ik het vol kan houden, en verdomd, langzaam kroop ik dichterbij. Misschien hield hij wel een beetje in, maar dat wil ik nu niet horen en ook niet weten in de eventuele opmerkingen onderaan het blogbericht. Metertje voor metertje kwam ik dichterbij. Lag ik eerst op misschien wel bijna 150 meter, het werd 100 meter en daarna 50. Toen liep het bij mij langzamerhand wat leeg, mijn snelheid zakte terug naar 42-43 km p/u. Langzamerhand reed de Quest weer weg van mij, ik denk wel naar 200 meter voor mij. Kom op Wilco, je kan hem niet laten gaan en ik gaf 'De Bak' nog eens extra de sporen. Veel extra snelheid leverde het niet op. Maar verderop zit een stoplicht, wie weet moet hij wachten en maak ik nog een kans. In de verte zag ik de remlichten oplichten, het stoplicht staat op rood. Snel kwam ik dichterbij, in mijn hoofd dreunde het 'groen, groen, groen'. Ik weet het schema, hij moet nu op groen gaan. En zoals een schaatser soms in het startschot valt, viel ik in het groene stoplicht, bijna nog op volledige snelheid. De Quest moest nog op gang komen, maar hij maakte geen enkele kans meer tegen de tactisch superieure 'Bak', die zich volledig op het groene stoplicht had gericht en precies op het juiste moment de Quest voorbij stoof.

Boren in een schoen

Afgelopen blogbericht mopperde ik al over het van de pedaal schieten van mijn rechterschoen. De SPD aandraaien was meteen het advies. Zo gezegd zo gedaan, het is super eenvoudig, werd mij verteld, maar de pedaal was wel wat vuil en versleten, dus even zoeken naar het aandraaipunt. Ik heb er een slag aan gegeven en de schoen leek strakker te zitten. Vol goede moed op stap, maar al snel kwam ik van een koude kermis thuis. Het aandraaien leek geen enkele impact te hebben, de schoen bleef eruit schieten. Misschien zijn de SPD-plaatjes afgesleten werd gesuggereerd. Dat kan natuurlijk best na ruim 41000 kilometer. Afgelopen weekend heb ik mijn plaatjes vergeleken met die van Erwin, die er pas 18000 kilometer op heeft zitten. Er bleek een significant verschil bij de voorkant. Het staal was daar aardig weggesleten. Die moesten dus vervangen worden. Nieuwe SPDs gehaald en geprobeerd deze te vervangen. De rechtermoer kwam los na er wat WD-40 ingedruppeld te hebben, de linkermoer zat muurvast. Het plaatje kon ik wel een beetje draaien, maar het is verzonken in de schoen, dus echt rond gaat dit niet. De imbusmoer was zodanig afgesleten dat ik er met de imbus niet goed inkwam. Schoonmaken hielp niet. Ik heb het even laten bezinken. Hoe dit op te lossen? Misschien moeten er wel nieuwe schoenen gekocht worden na 42000 kilometer. Uiteindelijk kon ik maar één oplossing bedenken. De boor erin. De schoen in de bankschroef en uitboren die kop. Nu is het doel van deze moeren ook al om lang mee te gaan. Gehard staal is niet eenvoudig te doorboren. Na een kwartier martelen was de kop weg geboord.

Inmiddels met nieuw plaatje

Het plaatje kwam los en de nieuwe SPD kon erop. Weer kwam ik van een koude kermis thuis. Ook met het nieuwe plaatje kwam de schoen steeds weer los. Ik had ook eerder al even een testje gedaan met oude fietsschoenen, en ook die bleven niet zitten. Het  kon dus alleen maar in de pedaal zitten. Het is moeilijk te zien, het gleufje kan wat uitgelubberd zijn, maar het was de enig overgebleven mogelijkheid. Natuurlijk waren de pedalen met geen mogelijkheid los te krijgen, dus vanmorgen maar eens naar de fietsenmaker. Hij vond 'De Bak' op zijn kant ook wel interessant en heeft de pedalen kosteloos voor mij verwisseld. En de schoenen, die blijven nu goed zitten!

Oud