Fietsschoenenwinkels

Waarom zijn er geen fietsschoenenwinkels?

Jaren geleden deed ik veel aan hardlopen. Als ik dan nieuwe schoenen nodig had ging ik naar de plaatselijke Runnersworld en mijn voeten werden helemaal gemeten. Ik moest op een glazen plaat, mijn loopje werd gefilmd en vervolgens kreeg ik te horen of ik pronerende of anti-pronerende schoenen nodig had. Niet dat dat nu echt helemaal perfect hielp, want uiteindelijk ben ik gestopt met hardlopen in verband met steeds terugkerende blessures. Had ik een aantal maanden getraind, begonnen die pezen weer te protesteren. Uiteindelijk heb ik de handdoek in de ring gegooid.

Ook heb ik veel lange afstands paden gelopen (LAWs). Het hele land in de loop der tijd doorkruist op het Pieterpad, het Pelgrimspad, het Trekvogelpad en het Kustpad om er maar eens een paar te noemen. Voor wandelschoenen ging naar de Bever of een andere buitensport winkel. Daar had je niet alleen schoenen, maar natuurlijk ook rugzakken en tenten en matje. Maar vaak was er wel een gespecialiseerd gedeelte voor schoenen, met verkopers die je uitgebreid hielpen. Vaak was er zelfs een stukje pad aangelegd met een korte helling en natuurlijk wat rotsige stenen. 

Hoe anders is het met fietsschoenen. Toen ik een paar jaar geleden nieuwe fietsschoenen nodig had belandde ik bij Kok in Utrecht. Ik werd geholpen door een vriendelijke mevrouw die er helemaal niets van af wist. En dat snap ik ook, want ze verkocht ze nauwelijks. Ze had misschien 10 verschillende fietsschoenen liggen en daar moest je uit kiezen. Ik kocht een paar Sidi's, omdat ik ze mooi vond en ze ook lekker leken te zitten. En het moesten MTB schoenen zijn, want er zat een SPD pedaal in mijn fiets. Er werd niet gekeken naar voetgrootte en breedte, er werd geen advies gegeven. Fietsschoenen was duidelijk iets voor erbij. Iets wat ze moesten hebben, ook al hadden ze er geen verstand van. Nou dat heb ik geweten. Die Sidi's konden zo lekker aangetrokken worden met een soort van kabelbaantje. Op een keer reed ik naar Dronten om mijn fiets af te geven voor onderhoud. Ik stapte uit en kon bijna niet meer lopen van de pijn. De schoenen hadden veel te strak gezeten. daarna hebben de Sidi's eigenlijk nooit meer helemaal lekker gezeten en ik kreeg nu vaak last van de zijkant van mijn voet. 

Uiteindelijk heb ik geconstateerd dat mijn voeten gewoon iets te breed zijn voor de Sidi's, dus ik had nieuwe schoenen nodig. Eerst maar eens kijken bij Futurum. Natuurlijk hartstikke duur en wat moet je dan. Moet ik 5 keer schoenen laten opsturen en terugsturen. Dan blijf ik de komende tijd wel even bezig. Dus weer naar Utrecht, naar de winkel van Futurum, die was dus dicht in verband met Corona. dat hadden ze wel even op de website kunnen zetten. Toch maar even bij Kok langs, ik vond het weer niks. Ze raadden het Fietspaleis aan in Bilthoven. Ik had daar niet zoveel zin in. allemaal lokale fietsenwinkeltjes langs die misschien een paar schoenen hebben liggen, maar dan net niet in mijn maat. Bovendien werd al aangegeven dat fietsschoenen momenteel schaars zijn, zeker als je maat 43-44 wilt hebben. Uiteindelijk belandde ik bij Mantel in 'The Wall', aan de westkant van Utrecht. Een hele grote winkel, een beetje zoals Bever, met heel veel schoenen, maar daarnaast natuurlijk kleding, fietsen etc.  En ook met iemand die mijn voeten checkte en aangaf dat ik geen brede voeten had, maar ook geen smalle, zoals de Sidi leest. Eindelijk iemand met wat kennis. Ik heb een nieuw paar, een stel Shimano's. Ik heb er nog niet veel mee gefietst, maar het eerste gevoel is goed.

Weekje weg (deel 2)

Na een gezellige dag en avond in Harlingen was het de dag erop weer tijd om te gaan. Het regende ... Buienradar gaf aan dat de regen weg zou trekken dus ik wachtte maar even. Het schoot echter niet op, een uur later regende het nog en de wolk met regen leek precies boven Harlingen te blijven hangen. Dus toch maar op stap, ik zou vanzelf de wolk uit fietsen. Echter, op het moment dat ik op stap ging besloot de wolk met mij mee te bewegen. Nee toch ... Nog even een reiger opgejaagd, die van schrik een net gevangen paling uit de bek liet vallen, de paling is gered, de reiger is mogelijk van honger omgekomen.

Eerste plaats was Franeker (7), weer geschuild en afgewacht voordat ik enigszins droog verder kon. Door naar Leeuwarden (8). Maar weer een pauze genomen om de regen af te wachten. Heerlijk in de kou op een net geopend terras. Welke gek gaat er in deze tijd met deze kou op een terras zitten?

Terras Leeuwarden, garnalen- en kaaskroket

En toen begon het eindelijk op te klaren. Het fietspad op langs de Dokkumer Ee richting Dokkum. Het zal helaas niet mee. Na een aantal kilometer bleek dat men het fietspad aan het asfalteren was, en ik kon er niet langs. De man die de weg aan het asfalteren was, was zeer ontstemd, ik maakten namelijk zijn mooie asfalt kapot. Ja wist ik veel dat dit afgesloten was. De man was behoorlijk boos, dat ik de omweg niet gevolgd had, maar die was niet aangegeven en er kwamen ook steeds meer fietsers aan. Uiteindelijk .. omdraaien en weer 3 kilometer terug pfff. Aan de andere kant van het water vond ik uiteindelijk de weg terug naar Dokkum (9). 

Het beroemde bruggetje

Langs de Dokkumer Ee

In de jaren 80 van de vorige eeuw heb ik het stuk van Bartlehiem naar Dokkum niet geschaatst en heb ik dus niet de Tocht de Tochten volbracht (ik schaatste 'zwart', dus het maakte geen drol uit), maar aan het begin van dit millennium heb ik hem nog wel eens geroeid. 

Na een korte stop in Dokkum, het was inmiddels wat later dan gedacht, door richting het zuiden. 

Ik had een plek gereserveerd op het natuurkampeerterrein in Eernewoude. Het was een mooie tocht dat laatste stuk. Door het Friese Wouden gebied. Veel groen, een voor mij onbekend maar verrassend gebied. 

Uiteindelijk kwam ik aan in Bergum, de plek voor de boodschappen.  Ik stalde mijn fiets en werd aangesproken door 2 jongetjes van een jaar of 7. "Kunt u daar ook mee vliegen meneer?"  Jazeker, dat kan ik. "Dat willen we zien! Maar u heeft helemaal geen vleugels! Dat kan niet." Het ene jongetje stootte het andere jongetje aan: "Kijk naar die sticker (OBT2012), hij kan echt vliegen." 

"Ik moet eerst boodschappen doen", zei ik tegen de jongens. "Wij wachten op u." En na de boodschappen zaten zij gebroederlijk naast elkaar en naast de fiets te wachten. "Ik heb wel een startbaan nodig zei ik tegen de jongens." Een mevrouw naast mij speelde het spel mee en zei: "Die is wel ver weg, over het grote water." Richting Eernewoude zei ik, ja die kant op. Op dat moment kwam de vader van één van de jongens aan. "Jullie zijn veel te ver weg van huis, ik heb jullie overal lopen zoeken. Meteen naar huis nu". "Maar die meneer gaat ons laten zien hoe hij kan vliegen", probeerde het jongetje nog. "Niets ervan, naar huis", riep de duidelijk geschrokken vader. Stiekem vond ik het wel leuk. Het deed mij denken aan hoe ik zelf als 8 jarig jochie met mijn broer stiekem op stap ging op de fiets. En we gingen wel wat verder dan de supermarkt. Ik hou van ondernemende kinderen.

Na de boodschappen was het nog een kilometer of 10 naar de prachtige camping in Eernewoude. Met uitzicht op misschien wel 10 ooievaarsnesten.

Na nog een gezellige avond, lang gekletst met de buren, lekker in slaap gevallen.