Fietsvakantie Frankrijk - Deel 5

Een dagje Ieper vandaag. Eerst de was gedaan, de onderbroeken waren op.
Daarna het stadje in. De laatste tijd is er veel op het nieuws omtrent de Eerste Wereldoorlog. Die is 100 jaar geleden begonnen, met alle gruwelijkheden tot gevolg. Ik realiseerde mij al een tijdje dat ik eigenlijk weinig van deze periode weet. De oorzaak is waarschijnlijk dat deze oorlog aan Nederland voorbij gegaan is. In mijn jeugd lag de Tweede Wereldoorlog nog redelijk vers in het collectieve geheugen, daar werd op school en ook thuis aandacht aan besteed. De Eerste Wereldoorlog was veel verder weg.

Monument bij Nieuwpoort

Ieper is één van de symbolen van WOI. Gedurende 4 jaar lag daar het front. De stad is bekend om zijn museum, en daar wilde ik dus heen. 'Flanders Fields' laat op meeslepende wijze de gebeurtenissen in dit deel van België zien in de periode 1914-1918. De toenaderingen tussen de soldaten rond de kerstperiode, waarin de Engelsen (Tommy's) de Duitsers (Jerry's) over en weer kado's gaven, samen zongen en voetbalden. De legerleiding zag dit is bijzonder gevaarlijk voor het moraal van de troepen en verbood dit. Om de soldaten strijdvaardig te houden werden er regelmatig 'raids' uitgevoerd. Uitvallen, die niet tot doel hadden om grondgebied te veroveren, maar alleen maar om de gevechtsbereidheid op peil te houden. Mensen werden slecht bewapend voor zo'n 'raid', want deze wapens zouden in vijandelijke handen vallen. Kortom, mensen werden direct de dood in gestuurd. Het leven in de loopgraven werd belicht, de gasaanvallen, de rol van de artsen. Ook in België bleek men te beschikken over een waterlinie, langs de rivier de IJzer. Deze komt bij Nieuwpoort aan de kust. Het was mij eerder in daar al opgevallen dat er een hele serie met sluizen, ik meen 5, waren, met allemaal verschillende waterlopen bij het stadje. En er was een monument, waar ik langsgefietst ben.

Sluizencomplexen bij Nieuwpoort

De inundatie bleek voor de Duitsers een onoverkomelijke hindernis. De 'Westhoek' is tijdens WOI nooit ingenomen.
Terug naar de camping en daar waren weer nieuwe interessant personen aangekomen. Een man op de fiets, had een tent, matje en slaapzak mee. Maar de fiets was een beetje gek. Een slappe damesfiets met mandje. Daar ga je toch niet mee op fietsvakantie? Inderdaad, dat deed hij niet, en enigszins besmuikt vertelde hij dat een kilometer verderop woonde, maar net gescheiden was en het even thuis niet uithield. Hij had die dag een tent gekocht en was er trots op dat hij voor het eerst ooit een tent had opgezet. De tent kostte 35 euro, de slaapzak 15 en het self-inflatable matras nog eens 15 euro. Mijn slaapmatje was al twee keer zo duur als alles bij elkaar. Volgens mij had hij de tijd van zijn leven op de camping. Ook kwamen er twee studenten, die bij het opzetten van hun tentje tot de ontdekking dat hun tentstok gebroken was en dat er een gat in de tent zat. Met duct-tape en een spalk kon dit worden verholpen. En anders konden ze altijd voor 35 euro nog een nieuwe tent kopen.

Na het eten naar 'The Last Post', de dagelijkse
herinnering aan de Eerste Wereldoorlog, waarbij bij één van de stadspoorten op de bugels geblazen werd. Ik was onder de indruk. Bussen vol met mensen, zeker meer dan 1000, waren er op deze doordeweekse dag. Ik moest achteraan aansluiten, ondanks dat ik er een half uur van tevoren was. En zo schijnt het elke dag te zijn. Ook wat militair gekleden waren er aanwezig. Uit Engeland, maar met alle respect, deze mensen leken direct weggelopen uit de tv-serie 'Daar komen de schutters'. Het was heel bijzonder. Na de plechtigheid kon je met de heren spreken en foto's maken.
Na dit indrukwekkende moment terug de stad in. Een biertje drinken. Al snel kwam ik in contact met een man, die, ook weer net gescheiden was. Hij had een hond geadopteerd en werkte 14 uur per dag, want dan hoopte hij over 20 jaar een hoeve te kunnen kopen. Arme man.....

Donderdag 15 mei

Ik had geen haast, voelde mij nog op vakantie, maar rond een uur of 11 reed ik weg. Eerst nog even door de stad.

 De fiets op de 'Grote Markt' trok al snel de aandacht:

Ik had één track in de juiste richting, die van Marcel Beekmans van een jaar eerder. Die wilde ik wel gaan volgen, maar eerst een stuk 'Vredesroute'. Een fietstocht van 40 kilometer langs de slagvelden en monumenten van Ieper. Het meest indrukwekkende was wel 'Tyne Cot', misschien wel de grootste begraafplaats. Lange rijen met kruizen en nog veel, heel veel meer, zo'n 35.000 namen gekerft in het monument.

Vervolgens de track van Marcel opgepakt tot Gent, en daar kwam ik achter de geweldige fietspaden die er in België zijn te vinden. Eindeloos kan je fietsen over de jaagpaden, eerst langs een kanaal, vervolgens langs de Leie, en vanaf Gent weer volgens de LF5 door Vlaanderen langs 'de Schelde'. Net voorbij Gent begon het tijd te worden. Ik wilde wel echt duidelijk de stad voorbij, maar kamperen in de stad was net iets te vroeg. Uiteindelijk maar weer eens op zoek naar adressen van 'Vrienden op de Fiets'. Drie keer gebeld, 1 keer werd opgenomen door iemand die op dat moment in Polen zat, anderen namen niet op.
Ineens zag ik daar iets bekends opduiken, een velomobiel. Even zwaaien met de armen, want ik was natuurlijk benieuwd. Het bleek Karel Jansen, die sinds kort een WAW had. Hij wist al, via de blogs dat ik mogelijk in de buurt was. Even gezellig gekletst.

Ondertussen ging de telefoon, ik liet hem gaan. Toen ik weer instapte en keek bleek het te gaan om het adres van 'Vrienden op de Fiets' uit Dendermonde, nog een 30 kilometer verder. Ik kreeg zelfs een SMS - Kan ik u helpen? Geweldig! Een dik uur later zat ik bij haar op het terras aan een Jupiler.