De Sjaak

Vandaag was ik dus de SJAAK.

Verder vandaag een rondje Waterland, oa via Zunderdorp, Broek in Waterland, Zuiderwoude, Durgerdam. Plaatsen met prachtige namen, een atlas van de verbeelding, en soms donkere wolkenluchten. Op een gegeven moment kwam ik nog terecht op een manege. 'Paarden vinden u heel eng meneer' was de opmerking aldaar. Dat is mij bekend. Ik werd in Duitsland bijna nog uit 'De Bak' getrapt door zo'n knol.

Gouwzee zicht richting Marken.

Een rondje van 63 kilometer.

Maximum snelheid voor fietsers?

Op de Telegraaf website stond vandaag een curieus berichtje over een proef met een maximum snelheid voor de fiets. Het bericht is ook te vinden in de Franeker courant. Het gaat om een proef op twee fietspaden, ook velomobielen worden genoemd als notoire hardrijders. De proef is in samenwerking met de fietsersbond, alhoewel ik daar niets op de site kon vinden.

Kunnen we binnenkort politieagenten met lasergun op het fietspad verwachten? Komt er een fietsflitspaal? Gaan we een bon krijgen? Ik denk het niet. Men rept over het grote verschil in snelheid tussen de verschillende typen fietsen. Moeten mensen dan voortaan ook met een minimum snelheid gaan fietsen? En hoe zit het met snorfietsen die vaak veel te hard rijden?

Toch, een proef, daar kan ik niets tegen hebben. Altijd goed om te testen of het werkt. Maar: Op grond waarvan zijn de fietspaden gekozen? Hoe kan men in 2 weken een serieuze proef doen. Zijn de resultaten van zo'n proef werkelijk representatief of moeten we misschien aan het einde van de periode dat een regenachtige dag met bladeren op de weg heel veel meer invloed heeft op het aantal ongevallen. En stel je voor, er is een verschil, gaan we dat dan landelijk invoeren?

Of krijgen we dan 4-baans fietspaden?

Ik ben benieuwd... Waarschijnlijk horen we er nooit meer wat van.

Geen gezicht (2)

Een zwetende iets te dikke racefietser die, met gekromde rug, uit de wind achter een oudere dame op een e-bike aan fietst.
De dame zit rechtop en trapt haar pedalen rustig in het rond.

Dag 17 - Terug naar Nederland

Van de kinderdisco heb ik weinig gehoord door mijn oordoppen, maar ik was blij maar één nacht op deze veel te dure camping te moeten verblijven. Eén euro om te douchen, drie voor een klein flesje bier. Ook mijn buren met kinderen overwogen om te vertrekken, zij waren hier naartoe gekomen wegens de 'eisen' van hun kinderen, maar die wilden eigenlijk meer een natuurcamping. Dat lijkt het op onderstaande foto te zijn, maar met een foto kan je smokkelen.

Net een natuurcamping

Overal regeltjes

Het weer was weer prachtig. Rond kwart voor 8 in de fiets. En eigenlijk was het meteen genieten. Ik reed de camping terrein af en was weer op de Vennbahn. De eerste kilometers waren nog onverhard. 

De roadblocks hielden soms een beetje op

Vanaf Waimes bleek alles verhard te zijn. Kruispunten werden duidelijk aangegeven met groen en rood asfalt, de fietsers hadden geen voorrang. De kwaliteit van het asfalt is vaak zo goed dat ook skaters de route kunnen doen.

Prachtig asfalt 

Oversteek plaatsen

Regelmatig zie je oude restanten van de spoorlijn, een station, oud materieel, rails. En elke paar honderd meter zie je borden met informatie, die ik niet tot mij heb genomen omdat ik dat meteen toch weer vergeet, maar voor de spoorliefhebber een walhalla en voor de fietser en reden om te rusten.

Oude stationnetjes

En soms een dure omleiding. Wilde iemand geen fietspad over zijn land?

Ondertussen bleef ik op hoogte:

En toen begon de afdaling, 39 kilometer afdalen naar Aken. Heerlijk je laten gaan en omdat het niet steil is hoef je nauwelijks te remmen. Alleen de laatste kilometers moest er  hier en daar weer getrapt worden. En ineens ben je aan het eindpunt. In de verte herken ik de toren van het drielandenpunt al.
Vanaf Aken meteen doorgereden naar Vaals. Binnen een paar honderd meter na de grens had ik mijn eerste lekke band. Ondanks alle onverharde wegen hadden de HPV's zich prima gehouden. Niks geen Marathon plus. Omdat 'De Bak' niet op de kant kon op straat maar even het wiel eraf gehaald.

Mijn enige lekke band

Van daar had ik een nieuwe richting Zaandam. Ik had zowel de 'recreatieve' als de 'makkelijk doorfietsen' variant as track erin staan. En gezien de tijd leek de recreatieve variant mij wel wat. Nadat ik binnen een paar kilometer echter diverse keren op onverharde steenslagwegen had gezeten kwam ik daar snel van terug. 'Makkelijk doorfietsen' heeft als uitgangspunt zo weinig mogelijk afslagen. Het houdt echter geen rekening met heuvels. Die komen in Nederland namelijk bijna nergens voor. In mijn track bleek 'makkelijk doorfietsen' alle heuvelruggen in Zuid-Limburg dwars te passeren. Hij volgde de route van de Amstel Gold race. Lekker dan.De lauwe regen  die inmiddels viel zorgde wel dat ik wat afkoelde. Voorbij Voerendaal was het leed bijna geleden.

Holle weg

Verder ging het door het vlakke land in noordelijke richting. Ik kon weer kilometers maken en voorbij de brug over de Maas ontdekte ik dat je in Nederland ook prima langs kanalen kan rijden. De Zuid-Willemsvaart bleef maar doorgaan.

Uiteindelijk de tent opgezet bij camping 'De Riet' in Nederweert. Het werd gezellig die avond. In de bar van de mini-camping stond nog een aangebroken fust bier van een eerder feest, dat moest op. Eindeloos aan het bier gezeten en de vaste bewoners van de camping wilden graag mijn verhalen horen. De laatste dag naar huis zou waarschijnlijk niet de gemakkelijkste worden.
Totaal gereden vandaag: 168 kilometer.

Geleidelijk Vennbahn profiel tot kilometer 80. Hoogste punt 463 meter.
Die heuveltjes in Limburg rond kilometer 100 lijken niet veel voor te stellen. Ik vond ze pittig

Dag 16 - Door Luxemburg

De route door Luxemburg had mij van tevoren de meeste angst ingeboezemd. Het eerste stuk, dat ik een paar dagen gereden had tot Wallendorf was nog vlak, maar vanaf hier zou het zwaar worden. De testklim aan de Moezel was zwaar geweest, en de hoogtemeters zouden nu veel zwaarder gaan tellen. Doel was in eerste instantie te rijden naar Troisvierges en daar de Vennbahn op te pakken.
Troisvierges was ongeveer 50 kilometer rijden, het werden de zwaarste van de tocht. Natuurlijk was ik niet heel vroeg weg. Na een aantal heerlijke dagen aan de rivier moest er eerst afscheid genomen worden, en het inpakken met al mijn spullen verspreid over de tenten is ook lastiger dan als je alles bij je hebt. Maar uiteindelijk rond half 10 dan toch op pad. Het probleem met Luxemburg is dat het een prachtig land(je) is, maar de heuvels zijn verraderlijk. De rivierdalen liggen rond de 200 meter, de heuvels zijn tot ruim 500 meter hoog. De hellingen zijn steil.
Er waren diverse mogelijkheden, eerst via Diekirch naar Ettelbruck en dan in noordelijke richting, is verder, maar je rijd langer vlak, langs de Our en pas omhoog bij Hosingen (een brede weg, max 100 km p/u, maar niet te druk) of direct de navigatie volgen en boven Vianden langs naar Hosingen, Clervaux en Troisvierges. Ik had geen track.
Uiteindelijk besloten om maar de navigatie te volgen, hoewel ik niet altijd te spreken ben over het routeren van de Garmin, brengt die je wel waar je moet zijn.
Vanuit Wallendorf ging het direct omhoog, een prachtige landweg over de heuvels. Na een paar 100 meter voelde ik mij al zo zweten was het al zo mooi dat ik even uitstapte voor een paar foto's.

fietsroute Piste cyclable des trois rivieres

Na een tijdje door het landschap gegolfd te hebben, waar ik overigens mijn maximale snelheid nu wel verbeterde naar 69 kilometer p/u, kwam ik boven aan bij het prachtig gelegen kasteel van Vianden. Het kanon ging net af, als onderdeel van de ridderdagen.

Van hieraf ging het steil omhoog naar de Mont St Nicolas, op gemiddeld 6 a 7 procent, in 3 kilometer van 300 naar 500 meter hoogte. Boven dacht ik in vlakte terecht te komen, helaas, het bleef glooien, soms even een kilometer in glijvlucht, dan weer omhoog.
Vlak voor Hosingen een leuke hindernis. Hij was aangegeven toen ik al bijna beneden was, maar even proberen om 'De Bak' hier langs te slepen. Een paar honderd meter verder nog zo'n hindernis, het schoot lekker op. De gemiddeld bewogen snelheid kwam nauwelijks boven de 10 kilometer per uur.

Bijschrift toevoegen

In Hosingen kwam ik nog een paar andere vakantiefietsers tegen: bedankt voor de cola! Daar nog even een stukje op de N7 moeten rijden, de grote weg naar het noorden, niet fijn, maar om een klein stukje viel niet heen te rijden.

Uitzicht richting Our vallei bij Hosingen

Verder richting Clervaux, het bleef op en neer gaan. Een lange afdaling naar het toeristenstadje en weer omhoog. Houdt het nou nooit op? Uiteindelijk kwam Troisvierges in zicht. Een mooie lange afdaling naar het plaatsje eindigde op een stijgende landweg. Leve de routeplanner. En daar was hij eindelijk, de Vennbahn, die mij redelijk eenvoudig over de hoge Ardennen moest leiden. Een oude spoorlijn, omgedoopt tot fietspad van het jaar 2014.

Voor mij is Luxemburg geen ideaal vakantiefietsland, te weinig echte fietsroutes, te veel hoogteverschillen. Overigens staan er hier en daar wel bordjes van fietsroutes en het lijkt erop dat het fietsnetwerk wordt uitgebreid. 

Beginpunt Vennbahn, Troisvierges, met hoogteprofiel

Na een lekker pilsje bij het Vennbahncafe verder op stap. Ik had er hoge verwachtingen van. Het begon meteen goed met een 10 procent klim, voor ongeveer 100 meter. Daarna werd het genieten, geleidelijk ging het omhoog richting België, 10 kilometer lang. Maar ik kon ongeveer 14 kilometer per uur blijven rijden over prachtig asfalt. Helaas kon ik nabij de grens niet door een spoortunnel in verband met vleermuizen, dus er moest nog een beetje extra geklommen worden, maar daarna begon de afdaling. Zoevend met een vaartje van 45 kilometer per uur, zonder bij te trappen, kilometers lang. De informatieborden laat ik  links liggen. Als deze fietsroute overal zo blijft, heerlijk. Maar dat was dus niet zo. Na een aantal kilometer afdaling werd het een karrenspoor, mmm.

Ook dit is Vennbahn, goed te berijden.

Verder langs Burg Reuland richting Sankt Vith. Alles over onverharde paden, die echter met het droge weer goed te berijden en mooi vlak zijn. Nauwelijks gaten in de weg. Door het dal van de Our. Hier en daar een overblijfsel van de spoorlijn.

Voorbij Sankt Vith een camping opgezocht, Oos Heem, de gezelligste camping van de Ardennen, met 's avonds een heerlijke kinderdisco.
Totale afstand 95 kilometer.

Tussen wal en 'Bak'

Ochtendhumeur

Vanmorgen een pont later genomen naar mijn werk, had even geen zin om me te haasten. Bij aankomst bij de Hempont van het GVB waren de slagbomen al dicht. Was ik dan helemaal te laat van huis vertrokken? Gelukkig zag ik de bomen nog weer half opengaan voor een bromfietser voor mij. Als ik door zou fietsen zou ik hem misschien ook nog halen. Pffft gelukkig, hij zag me en ik kon de oprit oprijden.
Maar daar kon ik even wachten op de pontbaas die fiks uitviel tegen de bromfietser. Wat er aan de hand was, geen idee, maar het bleef maar doorgaan. Uiteindelijk mocht de bromfietser dan toch de pont op. Hier stond ik achter dezelfde bromfietser. Ik maakte een opmerking in de trant van 'dat was een goed gesprek'. De bromfietser antwoordde 'Ja'. Onze beste pontbaas had blijkbaar ochtendhumeur. Hij hoorde iets half en reageerde als gestoken door een wesp. 'Je neemt mij niet in maling' en het hele gesprek begon weer opnieuw.
Om bij de stuurhut te komen moest hij langs alle (brom)fietsers klauteren en daar ging het mis. Hij gleed uit, werd een soort van gesandwiched tussen 'De Bak' en een er naast staande brommer.
Je zag de mensen denken: ik gun het je niet, maar 'net goed'.

Nogmaals, wat er gebeurd was weet ik niet. Hij zal best zijn reden hebben gehad, maar een beetje respect voor elkaar .....        

Rijn - Moezel - Luxemburg, dag 9/10

Dag 9

Na een kleine week op de camping in Mesenich te hebben gestaan werd het tijd om verder te trekken. Verder stroomopwaarts de Moezel op richting Trier en dan afslaan langs de Sure/Sauer richting Echternach. Ik zou dit in twee etappes doen, zodat ik in Luxemburg mee kan helpen de tent weer op te bouwen.
Rustig aan vertrokken. Ik was pas rond 11 uur weg. Weer even alleen met 'De Bak'. De geschatte afstand naar Trier is ongeveer 130 kilometer, en dat leek een goed doel. Het eerste stuk is het mooist. Slingerend door het landschap langs de rivier beland ik in het ene na het mooie wijnstadje. De meanders zijn soms zo nauw, dat ik hier en daar wel de heuvelrug had kunnen oversteken en mij een hoop kilometers kunnen besparen. Ik kwam op een gegeven moment zo dicht in de buurt van een eerder stuk van de track dat ik er van in de war raakte.

Een doorsteek had een hoop mooie kilometers gescheeld

Eerst  langs Zell, toen langs het dubbelstadje Traben - Trabach en vervolgens Bernkastel - Kues. Hier hadden we al wijn ingeslagen.

Tussen de plaatsjes regelmatig door de wijngaarden en steeds uitzicht hierop. Bij een aantal stadjes zie je de ruïnes boven de stadjes uit toornen. Het stuk naar Bernkastel ging als een speer. De 65 kilometer legde ik af in iets meer dan twee uur en ik vond dat ik daar dan ook wel even een pauze had verdiend. Natuurlijk stond 'De Bak'weer volop in de belangstelling, maar 'what's new'. Het zijn echt van die typische wijnstadjes met prachtige huizen en wijnproeverijen. Die laatste heb ik die dag maar even niet bezocht, ik had namelijk niet veel ruimte meer in de velo.

Het stuk na Bernkastel vond ik minder mooi, maar bleef natuurlijk aangenaam. De route bleef echter de Moezel volgen, en blijft daardoor erg vlak. De fietspaden zijn over het algemeen goed, een enkele kruising is minder geschikt voor velomobielen, maar echte problemen levert dit niet op.

In de middag begon het wel wat dreigender te worden, de wolken trokken samen. Zou ik Trier nog halen? Ik twijfelde, verder of gaan schuilen. Het is soms lastig te voorspellen of het toch droog blijft. Uiteindelijk geschuild, in een dorpje een 20 kilometer voor Trier. Gelukkig vond ik een open garage met stoel. De eigenaresse had geen problemen met mijn tijdelijk verblijf en wilde graag wat informatie over deze wonderlijke fiets. We hadden de tijd. Het onweerde, stortregende en woei. Ik zat lekker binnen.

De laatste kilometers naar Trier waren de minste van de hele route. Het was er druk, de fietspaden niet best en er lagen allemaal takken op de grond van de onweersbui van net. Rond een uur of 6, na 137 kilometer, kon ik mijn tentje opzetten. Het werd een gezellige avond op de camping. Trier ben ik niet in geweest, dat stond voor later op het programma.

Dag 10

Verder richting Echternach, eerst naar Wasserbillig, Luxemburg en daarna langs de Sauer naar Echternach. Het wordt groen, de druiven zijn weg en er loopt een schitterend fietspad langs de rivier. Deels een oude spoorlijn, dus vlak.

Waar zijn de druiven?

Selfie

 

336 meter tunnel

Van spoortunnel naar fietstunnel

Echternach

Uiteindelijk hebben we een camping gezocht iets ten noorden van Echternach, totaal 66 kilometer gereden.

Klimmen met 'De Bak'

Tijdens mijn verblijf aan de Moezel ben ik er een paar keer met 'De Bak' er op uit gegaan om de omgeving te bekijken. Een van de fietstochten bracht mij omhoog op het plateau. Ik was benieuwd hoe het klimmen met een velomobiel zou gaan. Ik zag het ook als een test voor mijn tocht later door Luxemburg, waar ik toch wel wat tegenop keek. Ik wist het antwoord al van tevoren, het zou moeizaam zijn. Het was heet, bloedheet, echt ideale omstandigheden voor een klim, nou ja, ideaal. Het werd dus zwaar, ook over deze kleine afstand, maar het viel me uiteindelijk ook niet tegen.
Ongeveer 300 meter klimmen over een kleine 3,5 kilometer, dwz een gemiddelde stijging van ongeveer 9 a 10 procent.
Het zweet liep over mijn armen, en ben onderweg een keer gestopt. Maar op het einde viel het me toch nog weer mee. Naar beneden toe mijn snelheidsrecord geëvenaard, 66  km p/u, verbetering daarvan is geen doel. Met hogere snelheden heb ik toch het gevoel dat mijn remmen er niet op berekend zijn. Wat dat betreft zou ik, als ik nu zou moeten kiezen, voor een zwaardere trommelrem gaan.

Rijn - Moezel - Luxemburg, dag 3

Vandaag stond de voorlopig laatste etappe op het programma, op naar de Moezel. Ik was benieuwd. Weer een warme dag, zou ik veel hoogteverschillen krijgen? Gisteren was ik wat minder ver gekomen als dat ik gewild had, dus er bleef een uitdaging staan. Naar schatting nog 160 kilometer mij in het zweet werken.
Ook was ik benieuwd of ik Andre zou tegenkomen vandaag. Hij zou de Moselradweg en de Rheinradweg in tegengestelde richting rijden.
Weer op tijd weg, iets voor half acht draaide ik de camping af. In zuidelijke richting langs de Rijn, richting Bonn. Onderweg werd door twee meiden 'Geil, Geil, SuperGeil' naar mij geroepen. Dat betekent in Duitsland vast wat anders als in Nederland. Het landschap begon vanaf hier langzamerhand te veranderen. Ik zag heuvels in de verte (oude vulkanen?) opdoemen.

Langs de rivier werd het mooi groen. In Niederkassel mocht ik nog even onverhard door de akkers rijden en daarna liep ik vast bij een voetveer, dat helaas nog niet voer. Even omrijden en over een viaduct. Daar kwam ik de eerste Duitse ligfietser tegen met een Hase. Verder langs Bonn en Koningswinter. Fietspaden waren prima te volgen,en het werd er steeds mooier. Het pad bleef vlak.
Ineens was ik bij de oversteek naar de linkerzijde van de Rijn. En je bent op die pont en kijkt terug. Een prachtig heuvelachtig gebied was ik blijkbaar gepasseerd en ik had er tot dan toe niets van gezien door die prettige paden langs de RR.

Veer bij Bad Honnef

En verder ging het, eindeloos langs prachtige paden met schitterend weer. Langzamerhand begon Koblenz dichterbij te komen. Prachtige paden, vlak langs de rivier. Op een enkele hindernis na zoefde ik richting de stad, daar waar de Moezel de Rijn instroomt, bij het Deutsches Eck. Zo in de buurt van Koblenz ga je op zoek naar de eerste wijngaarden, die kondigen het Moezelgebied al aan.

Brug over de Moezel, Koblenz. Uitzicht op het fort.

Deutsches Eck, vanaf het fort, twee dagen later, met veel minder goed weer.

Appel plaats in het fort, een na grootste van Europa, na Gibraltar

Om een uur of twee was ik in Koblenz. Dit was voor mij 'thumps-up city'. Ineens begonnen heel veel mensen hun duimen op te steken, als positieve reactie op de velomobiel. Na Koblenz was dit ook meteen weer voorbij. Wie heeft een verklaring, of was het mijn geest, die spoken begon te zien? De hitte had mij aardig gesloopt, tijd voor een goede pauze. Even de stad in om wat te eten en te drinken. Natuurlijk weer volop in de belangstelling van de lokale bevolking en de toeristen. Laat mij even rustig pauzeren!!!!
Vervolgens  de Moselradweg (MR) op. Het kostte even moeite om op de juiste route te komen en het eerste stuk was druk, maar vervolgens reed ik meteen tussen de druiven. Het ene na het andere wijndorpje passeerde ik en tussendoor reed ik, op soms steile hellingen, over de landbouwwegen tussen de wijngaarden.

Druiven in de wijndorpen

Na enige tijd werd de rivier opgezocht en werd het weer vlak, met over het algemeen prima fietspaden als ondergrond. Hier en daar een ruine van een kasteel op de toppen en gewoon volop genieten. Ik zou naar de camping net voorbij Cochem rijden waar Petra met haar zoon en vriendje zou staan. Voordat Cochem bereikt werd, werd ik het enige stuk onverharde route van de MR opgestuurd. Kilometers lang onverhard, redelijk te fietsen en wel vlak, maar het was gelukkig droog. Op een gegeven moment moest ik toch ook even uitstappen om mij door een kleine beekbedding te werken. De gemiddelde snelheid liep sterk terug en in het bos zag ik verder niet veel. Een minder gedeelte van de route.

Lastige passage in het bos

Andre had ik nog steeds niet gezien en zou ik ook niet gaan zien. Later begreep ik van Petra dat zij hem rond 1400 uur bij Cochem had gezien.
Het onverharde gedeelte eindigde vlak voor Cochem. Het plaatsje maakte indruk met zijn kasteel.

Kasteel van Cochem, enkele dagen later.

Uitzicht vanaf het kasteel

De laatste 14 kilometer gingen over een prima wegdek (per ongeluk deels de weg in plaats van het fietspad genomen, niet fijn) naar Mesenich. De camping lag aan de route, na 173 kilometer kwam ik er aan. Het eten stond klaar bij mijn aankomst. Heerlijk, luxe.

De meanders van de Moezel, route langs het water.