Dag 16 - Door Luxemburg

De route door Luxemburg had mij van tevoren de meeste angst ingeboezemd. Het eerste stuk, dat ik een paar dagen gereden had tot Wallendorf was nog vlak, maar vanaf hier zou het zwaar worden. De testklim aan de Moezel was zwaar geweest, en de hoogtemeters zouden nu veel zwaarder gaan tellen. Doel was in eerste instantie te rijden naar Troisvierges en daar de Vennbahn op te pakken.
Troisvierges was ongeveer 50 kilometer rijden, het werden de zwaarste van de tocht. Natuurlijk was ik niet heel vroeg weg. Na een aantal heerlijke dagen aan de rivier moest er eerst afscheid genomen worden, en het inpakken met al mijn spullen verspreid over de tenten is ook lastiger dan als je alles bij je hebt. Maar uiteindelijk rond half 10 dan toch op pad. Het probleem met Luxemburg is dat het een prachtig land(je) is, maar de heuvels zijn verraderlijk. De rivierdalen liggen rond de 200 meter, de heuvels zijn tot ruim 500 meter hoog. De hellingen zijn steil.
Er waren diverse mogelijkheden, eerst via Diekirch naar Ettelbruck en dan in noordelijke richting, is verder, maar je rijd langer vlak, langs de Our en pas omhoog bij Hosingen (een brede weg, max 100 km p/u, maar niet te druk) of direct de navigatie volgen en boven Vianden langs naar Hosingen, Clervaux en Troisvierges. Ik had geen track.
Uiteindelijk besloten om maar de navigatie te volgen, hoewel ik niet altijd te spreken ben over het routeren van de Garmin, brengt die je wel waar je moet zijn.
Vanuit Wallendorf ging het direct omhoog, een prachtige landweg over de heuvels. Na een paar 100 meter voelde ik mij al zo zweten was het al zo mooi dat ik even uitstapte voor een paar foto's.

fietsroute Piste cyclable des trois rivieres

Na een tijdje door het landschap gegolfd te hebben, waar ik overigens mijn maximale snelheid nu wel verbeterde naar 69 kilometer p/u, kwam ik boven aan bij het prachtig gelegen kasteel van Vianden. Het kanon ging net af, als onderdeel van de ridderdagen.

Van hieraf ging het steil omhoog naar de Mont St Nicolas, op gemiddeld 6 a 7 procent, in 3 kilometer van 300 naar 500 meter hoogte. Boven dacht ik in vlakte terecht te komen, helaas, het bleef glooien, soms even een kilometer in glijvlucht, dan weer omhoog.
Vlak voor Hosingen een leuke hindernis. Hij was aangegeven toen ik al bijna beneden was, maar even proberen om 'De Bak' hier langs te slepen. Een paar honderd meter verder nog zo'n hindernis, het schoot lekker op. De gemiddeld bewogen snelheid kwam nauwelijks boven de 10 kilometer per uur.

Bijschrift toevoegen

In Hosingen kwam ik nog een paar andere vakantiefietsers tegen: bedankt voor de cola! Daar nog even een stukje op de N7 moeten rijden, de grote weg naar het noorden, niet fijn, maar om een klein stukje viel niet heen te rijden.

Uitzicht richting Our vallei bij Hosingen

Verder richting Clervaux, het bleef op en neer gaan. Een lange afdaling naar het toeristenstadje en weer omhoog. Houdt het nou nooit op? Uiteindelijk kwam Troisvierges in zicht. Een mooie lange afdaling naar het plaatsje eindigde op een stijgende landweg. Leve de routeplanner. En daar was hij eindelijk, de Vennbahn, die mij redelijk eenvoudig over de hoge Ardennen moest leiden. Een oude spoorlijn, omgedoopt tot fietspad van het jaar 2014.

Voor mij is Luxemburg geen ideaal vakantiefietsland, te weinig echte fietsroutes, te veel hoogteverschillen. Overigens staan er hier en daar wel bordjes van fietsroutes en het lijkt erop dat het fietsnetwerk wordt uitgebreid. 

Beginpunt Vennbahn, Troisvierges, met hoogteprofiel

Na een lekker pilsje bij het Vennbahncafe verder op stap. Ik had er hoge verwachtingen van. Het begon meteen goed met een 10 procent klim, voor ongeveer 100 meter. Daarna werd het genieten, geleidelijk ging het omhoog richting België, 10 kilometer lang. Maar ik kon ongeveer 14 kilometer per uur blijven rijden over prachtig asfalt. Helaas kon ik nabij de grens niet door een spoortunnel in verband met vleermuizen, dus er moest nog een beetje extra geklommen worden, maar daarna begon de afdaling. Zoevend met een vaartje van 45 kilometer per uur, zonder bij te trappen, kilometers lang. De informatieborden laat ik  links liggen. Als deze fietsroute overal zo blijft, heerlijk. Maar dat was dus niet zo. Na een aantal kilometer afdaling werd het een karrenspoor, mmm.

Ook dit is Vennbahn, goed te berijden.

Verder langs Burg Reuland richting Sankt Vith. Alles over onverharde paden, die echter met het droge weer goed te berijden en mooi vlak zijn. Nauwelijks gaten in de weg. Door het dal van de Our. Hier en daar een overblijfsel van de spoorlijn.

Voorbij Sankt Vith een camping opgezocht, Oos Heem, de gezelligste camping van de Ardennen, met 's avonds een heerlijke kinderdisco.
Totale afstand 95 kilometer.