Heenreis OBT

Eindelijk was het weer zo ver. Het jaarlijkse hoogtepunt van velomobilisten, de Oliebollentocht!

Al weken gonst het over het internet. Afspraken om samen te rijden worden gemaakt, routes worden gedeeld, telefoonnummers uitgewisseld. En uiteindelijk op de dag zelf is alles weer anders. Barre, maar zeker geen extreme, omstandigheden gooit menig routeschema in de war. Tijdschema's kloppen niet meer en eerder gemaakte afspraken lopen in het honderd.
In verband met de verwachte weersomstandigheden had ik de avond voor vertrek de fiets al ingepakt. Dat is niet evident, want hij staat in de voortuin, en grijpgrage handjes kunnen hem leeghalen. Maar ik heb nog nooit gemerkt dat iemand de fiets heeft geopend in de voortuin, dus maak ik mij daar niet zo druk over.
Om half 8 gaat de wekker, maar ik had al uren in halfslaap gelegen. Is het wit als ik wakker word? Nou, dat is het gelukkig niet. Zelfs de regen lijkt mee te vallen, en op de weerkaart zie ik dat het spoedig zelfs droog zou worden. Het is bij vertek ruim boven nul. Zouden de weermannen er naast gezeten hebben? Gaat het allemaal meevallen? Wordt het geen heroïsche tocht?
Over met de pont van 10 voor half 10 en op weg naar Erwin, het eerste ontmoetingspunt in Hoofddorp. De route verloopt zonder problemen, en op wat gespetter na is er niet veel aan de hand. Jan Roelse was inmiddels ook gearriveerd. We besluiten niet via Victor in Loenen te gaan, maar rechtstreeks richting Maarten in IJsselstein te rijden. Beiden even gebeld, en volgens Maarten was het op dat moment nog net te doen. Maar hij was nog niet buiten geweest. Vanaf IJsselstein zouden we met ongeveer 10 velomobilisten richting Nijmegen rijden. Het scheelt een kilometer of 10 en het is inmiddels licht gaan sneeuwen. Natte sneeuw, dat wel. Dus, na nog een extra bakkie, op stap. Eerst een kleine 20 kilometer oost, tegen de wind in, daarna in zuidelijke richting.
Om even het gevoel te krijgen van de snelheid voor de medereizigers vraag ik op een gegeven moment of het tempo voor Jan goed is. Zijn antwoord is: 'In dit tempo rij ik door naar China'. Ik concludeer dat ik voor hem niet te hard rij.
Hoe verder we richting Maarten rijden, hoe viezer het weer wordt. Echt wit wordt het niet, het is vooral natte sneeuw, echt lekker is het niet, maar richting IJsselstein hebben we de wind voornamelijk schuin achter. Het rijdt prima. Maar, we komen wel te laat aan. De afspraak was om 1 uur te vertrekken, wij kwamen pas om 13.23 binnen. Typisch een geval van optimistisch plannen van mijn kant.
Bij Maarten was het een drukte van belang. Er werd nog even wat gedronken en gegeten en we gingen op weg. Inmiddels was het een aardige witte wereld. Om een uur of twee gingen we op pad. Hij had heel slim een strooiroute-track gemaakt. Het ging echter meteen niet helemaal lekker. Maarten reed voorop, maar volgde niet zijn eigen track. Dat gaf bij mij verwarring. Bovendien bleek de groep niet compleet. Binnen een paar kilometer lag dit groepje van 10 compleet uit elkaar. Bovendien had één van de rijdsters pech met de derailleur. Maarten gaf meteen aan terug te willen, hij vond het onverantwoord. Bovendien waren de beste oliebollen toch al in IJsselstein te krijgen. De groep ging in tweeën. Maarten en 5 anderen gingen terug, Victor, Jan, Erwin en ik gingen verder. En toen begon de tocht naar het oosten. Eerst de brug bij IJsselstein over en linksaf. We hebben uitgebreid over dijken gereden, nauwelijks plaatsen gezien. Er was geen café te bekennen. Het was koud en we konden eigenlijk nergens schuilen om wat te happen en te plassen. We hebben alleen nog even onder overkapping van een gesloten benzinestation gestaan. Niets is er in dit woeste binnenland van Nederland te vinden. Slechts wind en natte sneeuw. Gelukkig bleven de wegen redelijk goed. Je komt in een soort van trance in deze kleine wereld. Het laatste stuk was natuurlijk het toetje. Het werd donker. Langs een lange doorgaande weg lag alleen een smalle, slecht geveegde fietsstrook. Ik reed meestal voorop en kon vooral de zijlichten van Erwin goed zien (mag soms wel iets minder Erwin!). De lichten van de andere velomobilisten kon ik door Erwin zijn schijnwerpers niet altijd goed zien. Soms zag ik de weerspiegeling van de koplampen onder de velomobielen door. Ik vertrouwde (terecht) op de rijders achter mij. Verder had Victor gelukkig zijn kerstverlichting bij zich om automobilisten extra te alarmeren. We hebben nog even stil gestaan onder een viaduct. Nog 8,4 kilometer gaf Victor aan! Dat geeft de burger moed. Na ongeveer 155 kilometer draaide 'De Bak' het terrein van de voormalige Honig fabriek op.
Was het heroïsch? Mwaah, het viel goed te doen, maar een eenvoudige tocht was het zeker niet. Wel eentje om te herinneren.
Door het mindere weer heb ik geen foto's gemaakt onderweg. Ik was wel blij dat een dag voor vertrek mijn achterband ineens leegstond. Om die reden heb ik er ook nog een zware M+tour achterop gelegd. Die gaf toch wel wat meer grip als zo'n gladde Kojak. Als de band niet leeg geweest was had ik hem waarschijnlijk niet vervangen.

Route via Hoofddorp en IJsselstein.

En eigenlijk voelde ik mij prima. We hebben even gedoucht, een slaapplaats ingericht en aan de chinees gegaan. En er was heerlijk bier in overvloed.

'De Bar'

Eten tussen de halters

Slaapplaats van de 'andere' Noord-Hollanders

Na het eten nog even in de ontwerp afdeling van de DF gekeken. De rondleiding van Daniel in het Duits werd mij echter even teveel. Ook de sterkte van het carbon werd getest door er met een plank op te slaan. De fiets van Ymte heeft veel te verduren gehad die avond (en nacht).

Gewicht van de body van de DF