De Bak: Dag 12 Yport

Het was heerlijk daar op de camping boven zee. Mooie uitzichten en goed weer. Maar er werd een weeromslag verwacht en dan sta je niet zo lekker boven op de rots. Dus een stukje het binnenland in. Het werd Cormeilles omdat we daar een leuke camping vonden en de afstand behapbaar was. Ik vertrok laat, zo rond 11 uur. Het zou ongeveer 110 kilometer zijn, en er hoefde niet zoveel meegesleept te worden over de heuvels. Het nadeel is wel dat je al snel het idee hebt dat het laat is. Je rijdt een paar uur en het is al aardig in de middag.
Ik overwoog de route van Jan Goddemaer te volgen. Ik had zijn routes gemaild gekregen en een ander tip van hem was eerder ook goed van pas gekomen. Hij had namelijk aangegeven dat er een grote fietsafdeling was in de Intersport, want de rubberen ring was weer van mijn voordemper af. Het bleek te liggen op een groot winkelcentrum aan de rand van Fecamp, maar uiteindelijk in een nabijgelegen bouwmarkt beland en geslaagd.
Ik stapte al snel van het idee af zijn route langs de kust te volgen. Zijn route kwam vanaf een onverharde weg, en toen besloot ik toch maar de 'veloroute de littoral' verder te volgen. Een goede route, goede wegen, en wat minder geaccidenteerd terrein dan op het eerste deel. Bovendien wordt deze route met bordjes in het landschap aangegeven. Vaak uitzicht op zee. Eerst naar Etretat, een toeristische plaats met de bijzondere rotsen. Er is hier veel geschilderd door impressionisten.

Dit is een andere rots dan hierboven en deze staat ook nog, Monet?

Vuurtoren van Cap d'Antifer

Verder op weg naar Le Havre, een 50 kilometer op de fiets.

Overal 'keienhuizen', langs de Cote d'Albatre

Op elke paar 100 meter een bunker van de ''Atlantikwall' met strategisch uitzicht op zee.

Bij Le Havre zijn de krijtrotsen voorbij en daalde ik af naar de Seine monding. Het doel was om de fameuze 'Pont de Normandie' te nemen. Hier kwam de route van Jan weer goed van pas. Soepeltjes zoefde ik door de stad. De fietspaden grotendeels negerend om het wandelend publiek niet voor de sokken te rijden en bovendien kon ik, wegens de afdaling, gemakkelijk met de rest van het verkeer mee.

Zicht op Le Havre

En dan verder, richting de brug. De blog van Jan en anderen hadden mij wel wat huiverig gemaakt. Slechte of afwezige fietspaden door het havengebied maakten de tocht daar geen pretje. En dat bleek inderdaad zo. Sommige stukken moesten op drukke wegen met veel vrachtverkeer gereden worden. Er was ook nog een mooi stuk fietspad, maar toen ik daar even pauzeerde werd ik bijna van het fietspad gereden door een stel auto's met mensen die even verderop gingen chillen. Weer iets verder, op een heel slecht stuk fietspad, kwam ik een paar vakantiefietsers uit de tegengestelde richting tegen. Ze keken zeer bedenkelijk, en de twijfel begon toe te slaan. Is dit wel zo'n goede keus. Je leven in de waagschaal stellen om een brug over te rijden. Maar ja, zoveel anderen hebben het eerder gedaan. Een bocht naar rechts, langs de tolpoorten en daar lag hij. Het is indrukwekkend de brug voor je op te zien rijzen. De toegangsstrook was gelukkig redelijk breed.

Bij de oprit van de brug werd de strook meteen een stuk smaller. Maar automobilisten werden wel gewaarschuwd voor fietsers op de brug en er bleef voor mijn gevoel genoeg ruimte tussen de auto's en 'De Bak'. Spiegels om alles achter je in de gaten te houden zijn zo fijn in dit soort situaties.

Volgens Jan kon je niet uitstappen op de brug, en hij had gelijk gehad als er geen werkzaamheden op de brug waren. Op het hoogste punt was er een rijstrook minder beschikbaar en in principe was de gehele fietsstrook afgesloten. Dus ik zou op de enige nog overgebleven rijstrook moeten. Maar er werd helemaal niet gewerkt, dus ik had een hele rijbaan voor mijzelf om af te dalen. Ik heb nog nooit zo hard met 'De Bak' gereden als op de 'Pont de Normandie', 75 kilometer per uur, en tot mijn verbazing had ik harder gedurfd als ik had geweten dat de rijbaan helemaal vrij was geweest. Hierna meteen door naar het schattige, maar zeer toeristische Honfleur. Ze zeggen dat er meer toeristen naar deze plaats komen dan naar 'Mont Saint Michel'. Toen ik een foto wilde maken stonden er zoveel mensen om mij heen dat ik het verder maar gelaten heb. Een paar dagen later zijn we er alsnog naartoe gegaan.
De laatste 40 kilometer naar het onverwacht mooie Cormeilles verliepen zonder bijzonderheden. Een glooiend landschap, waar prima te fietsen valt.