Naaktfietsen

Op 2 juli jongstleden was het de World Naked Bike ride day. Ik heb daar niet aan meegedaan. Het lijkt mij helemaal niets, je zakie op een zadel, in de kou. Je zou er een urinewegontsteking van krijgen. Dat doe ik dus maar niet. Bovendien vind ik het allemaal niet zo charmant. Voor alle ligfietsers die daar enthousiast aan meegedaan hebben, het is niet kwetsend bedoeld. Ik heb er overigens weinig blogberichten over gezien. Toch heb ik vandaag mijn eigen 'naked ride day' ondernomen. Niet van tevoren gepland, niet groots aangekondigd in de media.
Het weer was niet best toen ik vanmorgen uit Utrecht vertrok richting Zaandam. Fikse buien geselden de Strada, en ik was al wat nat bij het instappen. Maar het werd droog tussen de buien door, al bleef de schuimkap onontbeerlijk.

Donkere wolken boven Utrecht

Langzamerhand voel je het water langs je shirt naar beneden lopen. Ik reed via Breukelen naar Weesp en richting IJburg. Zo nu en dan werd het weer helemaal grijs en kwam het weer met bakken naar beneden. Nog wel even een automobiliste aangesproken dat ze op een fietspad reed, waarop zij bovendien verderop in de problemen zou komen. Ze kwam vanaf de Maxis en reed richting Weesp langs het Amsterdams Rijnkanaal. De dame sprak Engels en leek zich van geen kwaad bewust. Het fietspad is kortgeleden verlegd en er stond inderdaad aan het begin geen fietspad bord. Verwarrend.
Zo bij de Maxis begon ik last te krijgen van mijn 'vochtige fietsbroek'. Het begon te schuren tussen mijn benen, ik voelde het schrijnen. Wat een rotgevoel is dat. Geprobeerd een beetje met O-benen te rijden om een beetje lucht vanuit de voetengaten binnen te krijgen. De broek een beetje omhoog of juist een beetje omlaag. Het hielp allemaal niets. Misschien moet de broek maar uit, zodat het onderstel kon drogen en de luieruitslag beperkt kan blijven, de schuimkap moest dan echt wel dicht blijven. Een eerste poging gewaagd, nou, dat valt niet mee om een fietsbroek uit te krijgen met een stuurstang tussen je benen, bovendien, hoe krijg ik die broek ooit weer aan? Ik kan toch moeilijk bij de voordeur in mijn blote kont uitstappen? Laat maar. Maar het schrijnen werd erger en was eigenlijk niet meer te harden. Net na de Schellingwoude brug moest de boel echt uit. Met de kont op de Ventisit, zal wel een mooie structuur op mijn huid opleveren. Moeizaam het broekje uitgewerkt en weer op pad. Ha heerlijk, frisse lucht, laat de boel opdrogen. Iets verderop een fietsviaduct, geheel onder water. Via de stoep rechts of links erlangs? Links maar, en dat was dus een foute keuze. Het voetpad hield op werd een modderplek en daar zit je dan. Wanhopig glijden de wielen door de modder en zit je vast, in je blote kont. Gelukkig was hulp nabij. Enkele toeristen zagen mij in mijn benarde positie zitten, alhoewel zij er geen idee van hadden dat die misschien nog wel iets benarder was dan ik wilde toegeven. Zij wilden mij wel een zetje geven, pffff...
Even later begon het op te klaren en ik kwam mijn broer nog tegen die net terug van vakantie was en zijn eerste ritje ging maken. Even bijgekletst.
Het laatste stuk kenmerkte zich door te bedenken hoe ik die broek weer aan zou krijgen voordat ik voor de voordeur zou staan. Waar zou ik mijn broekje weer aan kunnen trekken. Uiteindelijk een plaats bedacht, zo'n anderhalve kilometer van mijn thuis, waar ik mij, als ik even rond zou kijken, waarschijnlijk weer snel zou kunnen fatsoeneren.

Ik heb nog getwijfeld mij aan te melden bij 'VLA ontmoet ALF', op zoek baar 'De Zaanse Schans'. Deze event was pas een paar dagen geleden aangemeld en ik zag hem gisteren op Ligfiets.net. Het leek mij leuk, maar de weersverwachtingen waren niet best. Ik hoop dat ze toch nog een leuke dag gehad hebben.