Oliebollentocht 2016

Er is al zoveel verteld over de oliebollentocht, wat moet ik nu nog toevoegen. Voor mij het meest bijzondere moment vond plaats bij Flevonice, waar Ymte ineens zei, bijna verzuchtte: 'Wat een hoop velomobielen, ze blijven maar komen'. Iemand anders zei, je moet ze nu gaan tellen en even later, bij het vertrek terug naar Dronten meldde hij dat hij er 197 geteld had, maar dat er al een paar weg waren. Het klonk emotioneel, en dat vond ik mooi. Ik kan mij voorstellen dat dit een hoogtepunt is uit zijn carrière. Zonder het jarenlange werk van Ymte had dit evenement nooit plaats kunnen vinden. Natuurlijk was hij niet de enige ....

De voortekenen waren al goed, veel inschrijvingen en een goede weersverwachting. Het zou wel eens een recordtocht kunnen worden. Ik had besloten om een dag eerder te gaan en te overnachten in Dronten. Op de heenweg was het prachtig weer, en bij Amersfoort kwam ik de eerste deelnemers al tegen. Werner was met zijn vrouw op weg naar Dronten. Ik had nog een familiebezoek voor de boeg en we hebben elkaar dus alleen maar even gegroet. Op weg naar Dronten was één obstakel, en dat was Nijkerk. Wat ligt die plaats in de weg. Verder een prachtige route langs de randen van de polder naar Zeewolde, daar even wat bijzondere biertjes gehaald. Even verderop een stop bij de snackbar 'De Biezenburcht' op de Knardijk, het was er hartstikke druk. De laatste kilometers in het donker, rond half 6 kwam ik ter plaatse. Brandende oliedrums lichtten de omgeving op.

Meteen onder een heerlijke douche gekropen die Frank via Marktplaats op de kop had getikt en me geïnstalleerd in de slaapruimte. Inmiddels was het duo Tante Lies en Erwin ook gearriveerd samen met Rodrigo. Natuurlijk weer gezellig kletsen met iedereen, maar ik was wel moe. Het eten stond klaar, wat was alles goed georganiseerd! Pasta met saus. De hele familie Sijbrandij en Frank spanden zich in om er een onvergetelijke oliebollentocht van te maken. Er werd maar pasta bijgekookt, in pannetjes, in een vergiet, overal werd pasta in gestort. En er was koffie, sappen, bier en yoghurt toe! Geweldig! Ik vond het jammer dat ik mij moe voelde en op tijd de koffer indook. Ik voelde mij zo moe, dat ik het gevoel had wat minder de aandacht aan mensen te kunnen geven. Leuk dat Marloes er toch was en ook Rob, ondanks dat ze niet mee konden fietsen.

Wat een grote ruimte heeft Intercitybike trouwens, hebben ze grote plannen voor verdere uitbreiding? Nog even verlekkerd gekeken naar een paar klaarstaande fietsen. Wat zien ze er mooi uit!

Heerlijk geslapen in een heel volle ruimte, geen last gehad van snurkers. Alleen Daniel, die natuurlijk zijn DF weer in elkaar probeerde te rammen zorgde voor overlast. Hij moest lachen toen de bezemsteel afbrak. Ook werd de eerste vierwieler getoond, gemaakt in XL formaat. Wat een ruimte heeft deze 4WDF-XL! Ik zou hem wel willen hebben, maar alleen mijn buikomvang is XL (ik heb altijd weer goede voornemens), de rest is gewoon Large. Ik vermoed dat een 4WDF nog wel een paar jaar op zich laat wachten.

De  volgende ochtend stond het ontbijt alweer klaar, langzamerhand kwamen er steeds meer fietsers binnen, velen met de auto en velen met de fiets. Om half 11 maakten de velonauten, velomobilisten en velovaarders* zich klaar om te vertrekken, maar vandaag waren we allemaal velovaarders. Alle modellen waren vertegenwoordigd. Onder andere een paar prachtige Quattrovelo's, vorig jaar reed Eva als enige mee, nu stonden er al een aantal te pronken.

De Noord-Hollanders waren er echter nog niet, LOL miste nog, gelukkig kwamen ze allemaal op de laatste moment aanzetten. Matthijs was met de auto, want de dag ervoor nog ziek, maar had terug moeten rijden om zijn fietsschoenen op te halen. De stoet zette zich in beweging. Op het laatste moment had ik uit sociale overwegingen mijn kap niet opgedaan, maar was gaan rijden met schuimdeksel. Daar had ik dus echt spijt van! Wat een gemene kou, die rottige mist, brrr! Ander klein leed, na een paar kilometer zag ik de eerste velovaarder al langs de weg staan. Lekke pijp, bah, met dat koude weer. Opeens stoof André Vrielink ons voorbij in een prachtige rode Orca, die Jan Goddemaer meegenomen had voor reparatie. Dat was inmiddels gebeurd en hij werd even getest. Hij vloog ons voorbij om klaar te staan om de rijders van de korte tocht van de langere tocht te scheiden. De langere tocht ging over een dijkje naar Elburg.

Vorig jaar had ik dit ook gereden op mijn ronde Zuiderzee. Het was toen zo mooi, nu was het helaas grijs. Er werd flink doorgereden en voordat we het wisten waren we alweer in Elburg.

Kort daarna kwamen alle rijders bijeen en werd een plaspauze ingelast. Heel slim gedaan, zo vlak voor Flevonice. Ik denk dat anders de toiletten het daar niet hadden aangekund. Zeker als we weten dat de gemiddelde velovaarder een man van middelbare leeftijd is. Bij Flevonice was het gezellig druk, en met de komst van 200 velovaarders werd het nog veel drukker. Een overvolle parkeerplaats met glimmende velomobielen zorgde hier en daar voor gefronste wenkbrauwen.

Ook dit was weer prima geregeld. Heerlijk, warme chocolademelk!

Na een uurtje vertrokken, zo snel mogelijk naar Dronten, waar we veel te vroeg waren. Maar uiteindelijk kwamen de oliebollen en de soep.

Rodrigo met oliebollen en soep

Even doorwarmen. Rond een uur of vier vertrok ik met Erwin richting huis. We zouden 40 kilometer samen fietsen. Bijna aan het einde van de Vogelweg kwamen we 6 gestrande velovaarders tegen, de banden werden geplakt en we gingen verder. Even verderop ging ik naar links, richting Utrecht. Over smalle paadjes door een bos, door hekjes, gemakkelijk doorfietsen volgens de fietsersbond..

Graag wil het team van Intercitybike van harte bedanken voor het evenement! In één woord: geweldig!  


* Misschien ten overvloede, de begrippen zoals vermeld in de Dikke van Dalen, uit het jaar 2022.

Velonaut:
Hardrijder in een velomobiel, zoekt uitdagende  omstandigheden en probeert records te breken. Heeft een wedstrijdmentaliteit en is eventueel testrijder.

Velomobilist:
Persoon, rijdend in velomobiel voor functionele redenen, bijvoorbeeld woon - werk verkeer.

Velovaarder:
Persoon rijdend ter ontspanning en comfort in een velomobiel. Snelheid is van ondergeschikt belang. Bijbehorend werkwoord 'velovaren', synoniem voor 'Olfen'.

Fileleedvermaak

 

Gistermorgen twijfelde ik of ik met de auto zou gaan. Het was pokkeweer. Het regende hard. Ook was ik de avond ervoor naar de kroeg geweest en het kostte mij wat moeite op te staan. Maar ik besloot niet te versagen en ging op stap met 'De Bak'. Terwijl de regen kletterde op mijn Sinnerkap hoorde ik 's morgens al dat het een hele zware ochtendspits was. Ik merkte er weinig van, vond het zelfs opvallend rustig. Op de terugweg was er helemaal sprake van fileleedvermaak. Op de radio sprak men van een verkeersinfarct rond Amsterdam. Wat was ik blij toch met 'De Bak' te zijn gegaan. Wat reed ik heerlijk door .... terwijl ik de auto's op de Westrandweg zag aansluiten.     

 

Verkeersinfarct Amsterdam, de blauwe lijn is de globale route van 'De Bak'.

Natuurlijk waren er kamervragen achteraf. Hoe konden al deze files ontstaan? Welke files? Het hangt helemaal af van je perspectief..

Sterren

Op 30 maart 2015 werd 'De Bak' een drie sterren Strada, op 15 februari 2016 werd de 4e ster behaald. Inmiddels ben ik op weg naar de 5e ster. Een paar weken geleden publiceerde Birger dat hij zijn 6e ster behaald heeft. Ik vond het een mooie sticker!

Maar er ontstonden toch wat vragen.

De centrale vraag was:

Horen de sterren bij de fiets velomobiel of bij de fietser velonaut? 

Mijn blogberichten en ook die van anderen, suggereren dat de ster bij de fiets velomobiel hoort. We maken namelijk een foto van de kilometerteller, publiceren dat misschien op een blog en plakken het aantal bijbehorende sterren op onze fiets velomobiel. Zo gaat het bij mij tot nu toe ook.

Toch vind ik dat niet het hele verhaal. Begin je dan weer overnieuw met een nieuwe fiets velomobiel? De sterren zijn ook jouw sterren, die zeggen iets over de velomobilist. Totaalafstanden van de fiets kan je toch al vinden op de website velomobiel.nl.    

Ooit heb ik via blogs begrepen dat ik minimaal 50.000 kilometer moest fietsen velovaren voordat ik mij een ervaren velovaarder mocht noemen. Ik heb het in een ouder blogbericht toen als volgt gedefinieerd:

Tot 10.000 kilometer ben je een nieuweling

10.000 - 50.000 ben je een licht gevorderde

Vanaf 50.000 mag je je ervaren noemen en ben je onderdeel van een select groepje.

Kortom, de sterren horen bij de velonaut, en niet bij de fiets velomobiel. Wat mij betreft kan het ook als een combinatie van grote sterren voor elke 50.000 en een kleine ster voor 10.000 extra. 

Ik ga eens kijken of ik wat kan laten afdrukken, en dat ik die op aanvraag kan uitdelen.

Even voor de duidelijkheid:
De sterren horen alleen bij velomobielen, Bromptons, Gazelles, ligfietsen, kinderfietsen en rollators tellen niet mee!

Quattrovelo en QuestXS

Ook ik heb de Quattrovelo geprobeerd. Vorige week zaterdag werden we wakker en het bleek prachtig weer. Het begon de laatste tijd al te kriebelen om misschien eens naar een nieuwe velomobiel te gaan kijken. Ik had Ymte de week ervoor al gemaild met wat vragen over zijn producten, maar ik wilde natuurlijk de Quattrovelo ook proberen. Petra had ook meteen zin om te gaan en wilde ook wel eens wat proberen.
Aan het einde van de ochtend waren we er en de fietsen werden klaargemaakt. Allert en Theo blijven twee bijzondere mensen. Hoewel ik al vaak bij hen over de vloer ben geweest, moet het ijs eerst altijd weer even breken. Allert paste zijn fiets aan voor gebruik door mij, we verschillen behoorlijk wat in lengte, dus er moest flink gewerkt worden. Petra ging een QuestXS proberen. Zij is 1,57, met als gevolg dat de ingrepen in de XS nog wat grootschaliger waren. Theo pakte op een gegeven moment de zaag om de voetengaten uit te zagen. Petra had toen helemaal zoiets van 'Wat doen ze nou?'

Nadat alles was ingesteld op stap. We zouden een proeftochtje gaan doen van ongeveer een uur. Twee schuimkappen voor de zekerheid mee achterin de grote bagageruimte van de Quattrovelo. Als je ermee zou gaan kamperen neem je zeker teveel spullen mee. Instappen in de Quattrovelo is geen probleem, geen krap instapgat zoals in de DF.  Het kliksysteem voor de versnellingen zat niet in mijn Strada en was even wennen. We reden maar gewoon een kant op, richting het Ketelmeer. De ruime draaicirkel in vergelijking met de Strada is echt even wennen. Regelmatig schuurden de wielen tegen de randen van de wielkast. Later op het proefrondje ging dat al wat beter. Je moet echt op een heel andere manier sturen, de huidige questrijders zijn dit natuurlijk al gewend. Mijn hiel kwam regelmatig tegen de rand van het voetengat, dat soms vervaarlijk kraakte. Maar ja, de fiets is van Allert, dus het is logisch dat dat gebeurt, ik ben nou eenmaal wat korter. Zoals verwacht is de fiets heel stabiel en kan je mogelijk hard door de bochten heen, maar je kan, door de wielkap geen scherpe bochten maken. Dus je kan hard door flauwe bochten. Eerder had ik ook op het open frame gereden en daarmee kon je veel scherpere bochten maken, dat was ook heel stabiel, maar ik vroeg mij af of de extra stabiliteit echt nodig was. Nu heb ik ooit wel eens iemand horen zeggen: 'Zeventig procent van de velomobilisten is al eens op zijn kant gegaan, de andere dertig procent moet nog'. Ik realiseerde mij tijdens het fietsen met de Q dat de Strada in scherpe bochten mogelijk zelfs instabieler is, juist omdat je de wielen meer kan draaien en dat je daarmee de fiets eigenlijk versmalt. Qua snelheid vond ik hem vergelijkbaar of misschien iets sneller dan mijn Strada. Ik heb nog even geprobeerd een zo hoog mogelijke snelheid te fietsen en kwam uit op 51 kilometer per uur met een heel licht windje (windkracht 1 of 2) schuin achter. Dat vond ik niet verkeerd.

Prima zicht naar voren

Op een ongelijke ondergrond vond ik de Q wat waggelen, dat voelt aan het begin wat raar, maar is het gevolg van de vier wielen. Op een ongelijke ondergrond komt er soms een wiel iets van de grond en dan zakt de fiets weer in. Een tafel met 3 poten staat altijd met alle poten op de grond, een tafel met 4 poten kan wat wiebelen, zo lijkt het ook met de Q te zijn. Omdat je aandrijving hebt op de twee achterwielen achter hou je wel altijd tractie, al kan een van de wielen soms doorslippen. Allert gaf later aan dat de QuattroDF, voor zover nu bekend, maar door 1 wiel wordt aangedreven en dat dat mogelijk een probleem kan zijn om altijd voldoende tractie te houden. Het zicht vanuit de fiets naar voren is prima, naar achteren vond ik het onvoldoende, maar dat kwam ook omdat er maar 1 spiegel opzat. Ik zou sowieso aan beide kanten een spiegel willen, dan is voor mij dat probleem opgelost. De kap van Allert vond ik ook prima, maar is optioneel. Er zit een heel mooi vizier op, waarop ook nog eenvoudig een 'pinlock' gemonteerd kan worden. Volgens Allert beschermt de kap de kalende man ook goed tegen verbranden van de kop. De kap moet wel met twee klittebandjes gefixeerd worden, maar dat was geen probleem. Instappen met ook nog een schuimkap leek mij lastiger, maar heb ik niet geprobeerd. Tenslotte vind ik de fiets wel groot, of in ieder geval groot overkomen. Hij is 20 centimeter langer dan de Strada, maar ook breed tot achter aan toe. Kortom, een bijzondere fiets, zeker zo snel als de Strada. Toch had ik niet het verliefde gevoel bij deze fiets wat ik eerder wel bij de Strada had. Ik wil sowieso nog verder kijken.


In de tussentijd zat Petra in de QuestXS. Na een moeilijk begin ging het steeds beter. Voor haar was het natuurlijk helemaal nieuw. En ze fietst al niet zoveel, maar dat zou kunnen veranderen. Haar woon - werk verkeer is een ruime 20 kilometer, dus prima te doen met een velomobiel. Op de terugweg hebben we een hele tijd op een kruissnelheid gereden van ongeveer 28-29 kilometer per uur en zij was verbaasd hoe gemakkelijk dat ging. Het had soms wel wat sneller gemogen ... Ze zat er prinsheerlijk in en was helemaal enthousiast na afloop. Als ik iemand wist die een tweedehands te koop had, dan was ze zeker geïnteresseerd. Ze had ook al naar fietspaden zitten kijken op haar woon - werk route.

Petra prinsheerlijk in de QuestXS

Het leuke na terugkomst was dat Allert en Theo dan ook helemaal loskomen, enthousiast over de techniek. Allert ging weer schommelen op diverse fietsen om het rolcentrum uit te leggen. Ik zie Allert dan echt glimmen, heel mooi!


Tenslotte, iets heel anders, heb ik ook de uitslag van de MRI scan. Ze kunnen het niet goed zien, maar vermoeden toch een gescheurde meniscus. Dat kan met een kijkoperatie worden opgelost. Ik heb alleen momenteel zo weinig last ...  Ik weet het nog niet, maar ik vermoed dat ik dit uiteindelijk wel zal laten doen.

Bebop pedalen en overige zaken.

Nadat ik eind augustus weer last kreeg van mijn knie, ben ik toch maar weer eens aan de slag gegaan in de hoop deze problemen op te lossen. Fietsen ging eigenlijk wel redelijk pijnvrij, maar lopen daarna was moeizaam. Pijn aan de buitenkant van de knie. Het was op sommige dagen een opgave om 200 meter te lopen. Waar komt die ellende toch vandaan? Er moet iets gebeuren. Natuurlijk weer het medische circuit langs en komende week gaat er weer een MRI plaatsvinden, terwijl het gelukkig een stuk beter gaat. Ik hoop dat de MRI dit duidelijk maakt. Soms vraag ik mij af waarom ik dit circuit weer inga, maar ja, ik zou toch ook graag weer in de bergen willen lopen met rugzak en dat kan ik nu wel vergeten. Toch heb ik ook een kleine verandering aan de fiets doorgevoerd. Ik heb bebop pedalen besteld bij velomobielonderdelen.nl en deze op de fiets gezet. Ik begreep dat ze in de Benelux alleen via Wim Schermer te verkrijgen zijn. Bebop pedalen geven de voet meer bewegingsruimte en je kan de voet tot 20 graden draaien. Nu vind ik zelf dat mijn voeten wel erg in een keurslijf zitten in SPD pedalen en ik heb het gevoel dat dit niet goed is voor mijn knieën. Een paar dagen na de bestelling kreeg ik het pakje thuis en ik ging eens kijken. Wat een schattige kleine pedalen.

Schattige kleine pedalen

Verder zat er een heleboel spul bij, maar het enige wat ik verder nodig had waren de moertjes en de plaatjes. De plaatjes passen gewoon op een SPD schoen, dus ik kon ze er zo indraaien. Wel moest er rubber van de binnenkant van mijn schoen afgehaald worden om goed in de pedaal te klikken. De pedalen verwisselen was lastiger, ééntje kreeg ik niet los. Met een handigheidje van Tante Lies lukte dit uiteindelijk toch, wel met een kromme verwarmingsbuis tot gevolg. De nieuwe pedalen konden gemonteerd worden. Verder moesten er nieuwe schoenen gekocht worden voor de Seiran en de Trek. Het zijn prachtige Sidi schoenen geworden. Zoiets waar Walter ook altijd mee fietst. Ik heb deze schoenen ook geprobeerd in 'De Bak', maar harde zolen zijn daar geen succes, te grote kans om van de brug te glijden met instappen.

Ervaringen met Bebop

Ik heb er nu ongeveer 1000 kilometer mee gereden en ze bevallen goed. Ze zijn wel even wennen. Het lijkt soms of je voet helemaal niet vast zit in de pedalen. En een enkele keer bleek dat ook het geval. Ik zou ze misschien wel iets strakker willen zetten, maar dat lijkt niet mogelijk. Wel merk ik dat de korte pedalen ook wat nadelen hebben. Als ik op de grote plaat rij voel ik de kettingbuis langs mijn benen gaan. Ook kan ik mij voorstellen dat ik deze pedalen niet op mijn MTB wil hebben, dan zou ik voor mijn gevoel denk ik veel te los zitten. Toch over het geheel genomen ben ik tevreden en zal ik deze pedalen de komende tijd blijven gebruiken.

De afgelopen dagen heerlijk van het mooie weer geprofiteerd o.a. met een heerlijke rit over de Utrechtse Heuvelrug en met 72 km p/u van de Amerongse Berg af (ik had harder gekund maar er zaken auto's voor mij arghh..).

Onderweg wel een irritant geklik. Het was weer zover, een trapasbeugel is gebroken.

Mijn voorraad begint ook weer op te raken, dus ik heb Erwin gevraagd komende week, wanneer hij Tante Lies ophaalt, een paar beugels mee te nemen. Kan ik voorlopig weer voort. En als je aan het één begint, blijkt er nog meer aan de hand. Ineens zag ik dat de rubberen ring bij de veerpoot het ook begeven had. Ook meteen even gewisseld.

Rubberen ring heeft het begeven

Vandaag van Utrecht naar Zaandam getrapt en thuis de winterbanden gemonteerd. Het wordt nu echt natter op de weg.

Schellingwoude brug

Herfsttreffen 2016

Mijn vierde herfsttreffen alweer. Het was weer gezellig. In Biezenmortel deze keer, aan de zuidrand van de Loonse en Drunense duinen. Vanwege mijn geëmmer met mijn knie had ik wel wat twijfels over hoe het doen. Ik kon met de trein gaan naar Den Bosch en verder met de fiets, of heen en weer fietsen met 'De Bak'. Ik had echter wel enkele uitwijkmogelijkheden nodig. Nou,die had ik..

De Bak kon eventueel op de terugweg meerijden met Erwin tot Hoofddorp. Toen hij dat als optie aangaf werd ik er helemaal blij van. Dat gaf mij namelijk zekerheid dat ik terug kon. Eventueel kon ik natuurlijk ook tot Utrecht terugrijden en De Bak bij Petra parkeren.
Ik had bedacht dat ik de heenweg misschien wel alleen wilde fietsen. Ik vind het heerlijk om alleen te fietsen, je kan doen waar je zelf zin in hebt. Ook speelde mee dat ik dan zo hard of langzaam kon rijden als ik wilde om mijn knie te ontzien. Sjoerd had aangegeven dat hij met Erwin zou fietsen, en had ook gevraagd of ik meeging. Ik merkte dat ik dat een beetje afhield.
Uiteindelijk liep het allemaal anders. Erwin crashte. Een bromfietser kwam van links en gaf hem geen voorrang. Een krom wiel, een kromme veerpoot en een paar kraakjes in de carrosserie waren het gevolg, plus de schrik en een deuk in het zelfvertrouwen van Erwin tot gevolg. De fiets moest weer naar Dronten en Erwin besloot dit vrijdagochtend meteen maar even te regelen. Er werd met Sjoerd overlegd, maar ik zou mogelijk eerder vertrekken, en de kans op samen rijden leek klein. Ik wilde ook graag via de pontjes, Sjoerd via de bruggen, die hem o.a. langs zijn oom en tante zou brengen. Zelf wilde ik ook nog bij een vriendin langs in Vlijmen.

Bij Bovenkerk, Amsterdamse Bos

De aanrijroute

Uiteindelijk hebben we toch een stuk met elkaar opgereden, altijd leuk. Om 9 uur vertrok ik vanuit Zaandam, en reed door Amsterdam-West, het Amsterdamse Bos via Nes aan de Amstel, de woonplaats van Jules en Elly, naar Wilnis.

Pontje bij Nes over de Amstel

Dit leek te vroeg voor Sjoerd, maar hij had zijn wielen net opnieuw uitgelijnd en dit bleek een fors snelheidsverhogend effect te hebben, met als gevolg dat hij zweefde over 's Heren wegen. Uiteindelijk mocht hij een kwartier op mij wachten. We zakten af in zuidelijke richting en kwamen door plaatsjes als Kanis en Kamerik. Via Woerden ging het verder richting de Lek en daar ontwaarde Sjoerd in de verte een gele velomobiel. Hoewel ik aangaf niet geïnteresseerd te zijn om hem in te halen, gebeurde dat toch langzamerhand. En opeens waren het er twee.

We hadden toen al een vermoeden en inderdaad, het waren Jules en Elly, ook op weg naar het Herfsttreffen. We namen samen de pont bij Ameide, waarna wij aan de koffie en appeltaart gingen. Jules en Elly reden door.

Toen we verder wilde rijden raakten we in gesprek met een aantal geïnteresseerde fietsers, en even later stopte er zelfs een auto "10 kilometer verderop heb ik er ook twee gezien" Jules en Elly? .

De paarse route was die van Sjoerd, de blauwe was mijn route. Waar de routes elkaar voor de eerste keer kruisten, bij Wilnis, hadden we afgesproken, en bij de tweede keer dat de routes elkaar raakten, bij Meerkerk, scheidden onze wegen. Sjoerd ging richting Gorinchem, ik via Leerdam richting Brakel aan de rivier. Verder ging het richting de afgedamde Maas, een klein pontje bracht mij naar de overkant. De pontbaas zei dat hij nog nooit zulke fietsen op zijn pont had gehad, behalve een half uur eerder, toen er ook al twee gele fietsen langsgekomen waren.... Jules en Elly? Ze hadden in ieder geval een duidelijk spoor achtergelaten. Na in Vlijmen bij Sherene langs geweest te zijn, en nadat ik in de plaatselijke supermarkt nat wat vloeistoftherapie had ingeslagen kwam ik rond half 6 aan.
Ik kon meteen aan een heerlijke pompoensoep!
Nadat ik gedoucht had, kon ik ook nog aan de pannenkoeken, wat een feest! Zelf ook nog een heel aantal gebakken, lekker warm in de keuken! Het is leuk om iedereen weer te zien en het is jammer om sommigen te missen. Waar was Joop bijvoorbeeld, toch een vaste bezoeker? Erwin was inmiddels met de auto en met ligger gearriveerd, Sjoerd was er ook al. 's Avonds heb ik onder andere enige tijd met Walter gepraat over de GPS. We hebben wat instellingen veranderd, om de batterijen te sparen, maar ook om het scherm langer zichtbaar te houden indien gewenst. Dit alles onder het genot van een lekker biertje en een whisky. Uiteindelijk op kooi.

De Tocht

Ik had van tevoren al besloten om de korte tocht te doen, 35 kilometer is helemaal niets, maar ik moet rekening houden met mijn beperkingen. Het grote voordeel was dat we pas om half 12 gingen rijden. De lange route vertrok een uur eerder, maar zou ook deels door het gebied komen waar ik de dag ervoor al was. Uiteindelijk leek er een klein groepje over te blijven, maar we waren met meer dan 10 personen. Ik zou voorop rijden, want had de track. Dat werd een groot succes. Bij wegrijden bleek mijn batterij van de Garmin leeg, dus die moest eerst vervangen worden. Het grappige was dat ik de avond ervoor met Walter had gesproken over het zuinig omgaan met de batterij. Toen alles vervangen was op weg, maar wat deed de Oregon vreemd. Het touchscreen functioneerde niet meer en ik moest elke keer op het knopje drukken. Oh ja, die instellingen, niet blij. Gelukkig had Mieke het voorrijden overgenomen. Nadat ik de instellingen weer goed gekregen wilde de Garmin niet meer opstarten,, pfff, uiteindelijk lukte te toch.  Ik kon weer voorop rijden. Maar toen iemand steeds vanachter mij van alles begon te schreeuwen 'Wilco 22', 'Wilco stop', 'Wilco pas op de tandem', was ik snel klaar met het voorop rijden. Zoek het lekker zelf uit....
Na een kort ritje kwamen we al aan in Heusden. Op het Havenplein van dit prachtige plaatsje, waar ooit John Leddy nog heeft gewoond, werd geluncht.

De anderen waren er nog niet en dat zou ook nog wel even duren. De boerenomelettten, uitsmijters en hamburgers werden uitgeserveerd. En we hebben heerlijk een uurtje gezeten. Toen de rest net gearriveerd was besloten het grootste deel van de langzame groep weer te vertrekken. Petra zou ook komen en die wilde ik natuurlijk ook helpen met het opzetten van de tent. Het bleek maar een kort stukje terug. Dwars door het mooie natuurgebied waren we zo weer terug aan de Zandkant. Inmiddels bleken er meer mensen aangekomen. Zo waren daar Casper, Florinne en Valeska, aangekomen uit het verre Udenhout, Jan had de bestemming zelfs al een dag eerder bereikt. Florinne nog geholpen met de verkoop van loten voor de grote clubactie. Ook Paulus/Quesjer was gearriveerd met zijn vrouw. Het was druk, drukker dan de afgelopen jaren.
Gekletst, de tent opgezet, nog even met z´n vieren gewandeld, kortom, zeer aangenaam. Het eten werd volgens mij verzorgd door Marieke en Bert! En het was weer top! Complimenten voor iedereen die daar aan meegeholpen heeft. Maartje kondigde haar aftreden van de Katoco aan, en Kees gaf aan dat vrijwilligers altijd welkom zijn. Natuurlijk wordt de inzet van beiden door iedereen ook zeer gewaardeerd en er werd zeer terecht geapplaudisseerd.
Het verhaal van de dag kwam wel van André. Hij was ´s nachts door een vos in zijn tent gewekt en toen hij de vos probeerde te verjagen en een schoen nawierp was de vos er met de schoen vandoor gegaan. Hij had de vos nog proberen te volgen, maar had de schoen die nacht niet meer gevonden. Gelukkig vond hij zijn schoen de volgende ochtend terug, de veter was kapot. ´s Avonds kon er binnen en bij het kampvuur bijgekletst worden.

De terugreis

Het had gevroren, de tenten waren wit en het was best koud geweest.

Aangevroren schuimkap

Langzamerhand pakte iedereen in en nam iedereen weer afscheid  Rond een uur of 11 vertrokken we weer uit Biezenmortel. We reden met z'n vieren, Jos, Sander, Victor en ik.. Weer een mooie route op een prachtige dag. Eindeloos weer door het rivierenlandschap.

Eén pontje voer niet, en daar hebben we een korte pauze gehouden, zodat Jos de dijk wat verder kon ophogen. Maar, we konden er omheen en gestaag reden we verder richting Culemborg. Nadat we de Lek over waren scheidden onze wegen zich. Met Victor nog even via Petra gereden en daarna door Utrecht gesjeesd en nog even een stop bij Victor. En toen was ik alleen over en kon ik op de automatische piloot naar huis.
Het was weer een heerlijk weekend! Dank jullie wel organisatie.

GCC

Al een tijd niets geschreven en dat komt omdat ik al een tijdje weinig fiets. De tweede helft van augustus heb ik fiks gereden. Ik had een doel. Als bedrijf deden we mee aan de Global Corporate Challenge (GCC). Een bewegingsuitdaging van 100 dagen. Je krijgt dan een stappenteller, die je de hele dag om moet hebben. De bedoeling was per dag 10.000 stappen te doen. Ieder team bestaat uit 7 mensen. Van het bedrijf waar ik werk deden wereldwijd bijna 100 teams mee. Het leuke was dat je ook zwemkilometers en fietskilometers apart kon invoeren. Die worden omgerekend naar stappen. Nu had ik de eerste aanmelding gemist, dus ik begon pas later mee te doen, maar kon wel eerder gefietste kilometers invoeren.  Zo kon onder andere mijn rondje zuiderzee van 324 kilometer toch meetellen. Toen ik mijn fietskilometers had ingevoerd steeg ons team van plaats 90 naar 11. Dat is stijgen met stip!
Naast dat je de kilometers kon invoeren kreeg je ook trofeen.  Leuk. Voor mij werkt dit blijkbaar, want ik heb nog nooit zoveel gezwommen als dit jaar. Wat ben ik suf ddat ik mij daar door laat leiden. En dit gold ook voor de fiets. Ik kwam verdomme maar niet op het hoogste level. En ik fiets best veel. Ik probeerde uit te rekenen wat het doel was, ergens tussen de 3250 en 3400 leek het. Wat een raar doel. In ieder geval heb ik, na mijn vakantie mij de blubber gefietst. Ongeveer 1200 kilometer in de twee weken na mijn vakantie tot het einde van de maand. En ik heb het gehaald! Het doel bleek 3360 kilometer, de gemiddelde afstand van de Tour de France.
Maar ik heb het wel moeten bekopen. Al voor de fortenroute begon mijn knie weer eens op te spelen. Op een gegeven moment kon ik bijna niet meer lopen van de pijn. Inmiddels gaat het gelukkig weer wat beter.
Ook heb ik Bebop pedalen bij Wim besteld en gemonteerd. En nu maar afwachten of het werkt.
Tot volgende week op het Herfsttreffen (een woord met 6 medeklinkers achter elkaar, lijkt me zeldzaam)!

Fortenroute

Ineens kwam de vraag of ik meewilde met de Fortenroute. Een route van ongeveer 180 kilometer langs de Stelling van Amsterdam, bestaande uit ongeveer 45 forten. Werelderfgoed en een klassieke tocht van ALF. Werd er voorheen gestart achter het Centraal Station in Amsterdam, nu zou er rond 8 uur gestart worden in Vijfhuizen bij Sjoerd, de trotse bezitter van de enige volledig zwarte Strada. Sjoerd woont op een paar honderd meter van Fort Vijfhuizen, dus het eerste fort kon al snel geteld worden.

Fort Vijfhuizen

Om op tijd te kunnen vertrekken verbleef ik de avond ervoor bij Erwin. Tijdens het Paastreffen eerder dit jaar had Erwin een beroemde vloeistof therapie uitgevoerd op Sjoerd, dat was Sjoerd niet helemaal goed bevallen. De volgende dag moest hij even bijkomen. Ik weet niet wat Erwin met mij van plan was, maar hij stelde mij ook een vloeistoftherapie voor ter voorbereiding van de tocht. Natuurlijk heb ik hier aan meegedaan en de volgende morgen was mijn lijf volledig ontgift en kon ik totaal verfrist aan de tocht beginnen.
Ook had Erwin nog een cadeautje voor mij in petto. Een schaamlap gemaakt van een washand en wat linten. Dit naar aanleiding van mijn vorige blogverhaal over naaktfietsen. Erwin is altijd erg creatief en komt altijd met de meest bijzonder creaties. Sorry Erwin, ik heb hem nog niet gebruikt.

Om 8 uur bij Sjoerd

Deelnemers:
Sjoerd, die dit jaar nog niet zo'n lange afstand gereden had.
Erwin, Tante Lies,
Mark-Jan, de ligfietskunstenaar,
Ruud, een stroopwafel
en ik zelf natuurlijk met de oude vertrouwde 'Bak'.
Jacinta en Tijmen zwaaiden ons uit.

Eerst op weg naar de pont Buitenhuizen, voor mij allemaal bekend terrein, want ik rij hier soms ook voor mijn woon-werk verkeer.

De eerste forten werden gepasseerd en al snel waren we bij de pont. Hein zou misschien ook meefietsen, maar stond er niet, maar vlak voor vertrek van de pont dook ook op.

Hein wordt verwelkomd door Ruud

Pont Buitenhuizen

Verder ging het op zoek naar de volgende forten. Sjoerd had de route uitgezet en dat was prima gedaan, ondanks mijn gezeur over andere mooie fietspaadjes net naast de route. Had ik hem maar uit moeten zetten. Helaas viel Hein alweer snel af, we gingen te hard voor hem. Het volgende pontje diende zich al snel aan. Een handbediende, het Molletjesveer bij Krommenie. Eerst moesten we de pont naar ons toetrekken via een kabel, dat viel nog niet mee. We pasten er precies op, inclusief 2 extra fietsers op de klep.

Nauernase vaart, het leek windstil, maar er stond een fikse wind.

Erwin kuist zijn borsten

Weer verder langs fort Marken-Binnen richting de Woude. Ik opperde dat we misschien wel even bij Wim Schermer langs konden gaan en belde hem op. We waren van harte welkom, maar hij zat net aan zijn eitje op zaterdagochtend en de haren waren nog nat van de douche. Hmm, we waren natuurlijk best vroeg vertrokken, even niet aan gedacht. Dus verder richting het volgende fort en de volgende pont. Pontveer Jan Hop bij Spijkerboor, Jan Hop was zelf de schipper. Ik bleef achter, er pasten geen 4 velomobielen op dit veer. Maar ze wachtten wel op mij.

Aan de overkant reed er ineens zo maar een grijze Mango met dito bestuurder voorbij. We hebben hem uitgenodigd met ons verder mee te rijden, maar hij had een heel druk leven en geen tijd. Verder werd het eindeloos zwerven over de dijken van de Beemster en de Purmer.

Soms een fort, zoals Fort Beemster, dat is omgebouwd tot luxe sauna. Na ongeveer 60 kilometer kwamen we bij Edam bij het Markermeer en er werd snel gestopt op 'De Dijk' in Volendam, het toeristische centrum van deze plaats, waar het eerst nog opvallend rustig was. Cola met appeltaart namen de meesten.

Verder ging het langs de oude zuiderzeedijk naar Amsterdam. Daar moesten we een kleine omweg maken om nog langs een fort te rijden, dat we overigens nooit gezien hebben en verder richting Muiden over een prachtig pad langs het IJmeer.

Smalle doorgang bij Muiden

In Muiden stond de lunch gepland, maar het was er hartstikke druk. Uiteindelijk zagen we een fortrestaurant, volledig in het thema van de route. Helaas, het was wat luxueus voor stinkende fietsers. Hier liep ik ook een lekke band op. De enige pech op de route. Uiteindelijk hebben we heerlijk gegeten in het 5 kilometer verderop gelegen Weesp. Hier ook een groepsfoto gemaakt.

Groepsfoto Weesp

Verder ging het langs de Vecht, een prachtige route en via Nigtevecht weer terug naar Weesp en langs veenriviertjes, zoals Het Gein en De Waver. Kilometers voort, steeds weer langs forten. Sjoerd presenteerde ze steeds op een presenteerblaadje voor ons door met een royaal gebaar het fort aan te wijzen. Wat is het daar mooi fietsen. Via Uithoorn en Aalsmeer kwamen we uiteindelijk weer terug in Vijfhuizen, waar we werden getrakteerd op Chinees eten .... en vloeistoftherapie...

 

Knetterend einde 

Ruud en ik waren daarna nog niet thuis. We moesten allebei nog ongeveer 50 kilometer rijden. Bij Mijdrecht begon het te flitsen en te regenen, het zag er dreigend uit. Ik ben omgedraaid en heb geschuild bij een benzinestation. Even later weer op pad, de onweersbuien leken net iets oostelijker weg te drijven. De gehele route naar Utrecht flitste het, maar steeds een aantal kilometer voor mij. En hoewel de wegen nat waren, kwam ik droog over.

Sjoerd en Jacinta, nog van harte bedankt!

Totaal 240 kilometer.