Naar de frontlinie

Alweer een mooie dag, het is bijna saai, maar er waren wat meer wolken. Nadat ik de laatste uit Axel meegenomen ontbijtkruimels genuttigd had kon ik op stap. Eerst terug naar de route. Had ik dat maar niet gedaan. Het bleek een verschrikkelijk hotse-klotse pad, waar mijn veerpoot nog harder op steunde en kraakte. Terug naar de doorgaande weg. Al snel in Mouzon en daar mijn eerste pain au chocolat genuttigd en inkopen gedaan in de plaatselijke huit-à-huit. Daarna was het klimmen en dalen, de Maas zie je bijna niet. Ik kwam Adrien tegen, een Fransman die vanuit de Savoie onderweg was naar Velden bij Venlo. Hij had daar Nederlandse kennissen wonen. Ik kwam een Nederlandse mevrouw tegen, die bij de bron was begonnen, maar er nu erg doorheen zat. Ze was gevallen en vond het te heet. Ze wilde over een week in Hoek van Holland zijn. Ik verwacht niet dat ze dat redt, maar ik hoop wel dat ze een mooie en fijne tocht heeft gehad. Ze had namelijk nog grootsere plannen, ze wilde graag de Noordzee route gaan fietsen. Haar man zou haar ophalen indien nodig, ik hoop dat dat niet nodig is geweest.

Ik kwam langs Stenay, waar het Europees biermuseum is, vlak ervoor mijn eerste lekke band. Een glasscherf van een bierflesje? Nee, het ventiel bleek losgescheurd, ik kon de binnenband wegsmijten. Ter ere van dit museum toch even een biertje gedronken in het plaatselijk café. En 10 kilometer verderop weer een lekke band, nu wel een stukje glas. Langzamerhand werd het minder glooiend en nam de route meer doorgaande wegen richting Verdun.

Uitgestorven dorpen

Lege landschappen

Koolzaad

Vlak voor Verdun wilde ik eens op mijn telefoon kijken hoe laat het was. Hij was leeg, ik probeerde hem op te laden met een powerpack, maar hij was zo dood als een pier. Ik baalde, wat was er aan de hand, geen foto´s meer, geen Strava en ik kon niet meer bellen. Uiteindelijk bleken de foto's van deze dag al erg slecht. Waarschijnlijk heeft agressief zweet de elektronica aangetast.
In Verdun heb ik me op de camping geïnstalleerd. Even gebeld met een geleende telefoon. Onvoorstelbaar hoe ongeïnteresseerd mensen soms kunnen zijn. Ik vertelde even iets over mijn tocht en de eigenaar van de telefoon keek niet op of om, maar riep alle alleen zo nu en dan even 'mmm'. Ik vond het eigenlijk onbeschoft, maar heb wel even zijn telefoon mogen gebruiken. Nog even zwemmen in het zwembad en kletsen met andere mannen op de fiets. Vier Nederlanders die de frontlinieroute aan het fietsen waren. Gegeten in het restaurant op de camping. Wel zo gemakkelijk. Vandaag 104 kilometer gereden.