De Oliebollentocht

Terwijl de LOL rijders al uren onderweg waren, lagen wij nog op één oor. Om 9 uur zou Toos het ontbijt brengen, ze was stipt op tijd. En wat voor een ontbijt. We hadden er wel met zijn zessen van kunnen eten. Toos haar verblijf was beschreven in een boekje - 30 jaar vrienden - en daarin gaf zij aan dat ze met het ontbijt een extra stap wilde zetten. Dat was volledig gelukt! 

Iets na half tien reden we weg om de 3,5 kilometer naar Lattrop te overbruggen. Lattrop werd opgeschrikt door een invasie van onbekende omvang. Sinds 26 juni 1272 had Lattrope nimmer zoveel velomobielen zien passeren. Er zijn geen vormen van verzet waargenomen tegen de inname van Lattrope door het volk der velonauten en de aanverwante stammen der velovaarders en velomobilisten. Integendeel, de plaatselijke bevolking kon volop profiteren van de extra werkgelegenheid die dit opleverde door de extra markt voor oliebollen, erwtensoep en verkeersregelaars. Eerder was wel, wegens hevig lokaal verzet, een opvangkamp voor velovaarders afgewezen. Uiteindelijk werd een tijdelijk kamp op ruim 10 kilometer van het dorp gedoogd. Tegen de avond werden deze stammen dan ook weer gedecideerd over de gemeentegrens heen gewerkt. De Rond velomobielservice leidde alles in goede banen.
Bij aankomst was het al een drukte van jewelste. Zoals het hoort bij een OBT. De aantallen van Schermerhorn en Zwolle zijn dan de afgelopen jaren misschien niet gehaald, maar het waren er toch weer ruim 100. Peter was een voorbeeldige gastheer, en hij genoot er volgens mij ook van. Hij probeerde iedereen persoonlijk even welkom te heten en een kort praatje te maken. Super Peter! Zelf heb ik tijdens de koffie natuurlijk ook al verschillende mensen gesproken. Het is altijd een leuk weerzien van bekenden en een mogelijkheid om rijders te leren kennen. Wat mij opviel was de totale afwezigheid van de klassieke Allweders. Geen enkele van deze Dakota onder de velomobielen fietste mee. Hoewel het natuurlijk geen museale optocht van historische velomobielen is, hoort deze oervelo er toch echt bij! Allweder rijders, ik verwacht jullie volgend jaar weer! Kort voor vertrek werd de groepsfoto gemaakt.

Om precies 11 uur vertrokken we. Ik nam de makkelijke route, net als de meesten trouwens. Door een mooi landschap, in het zonnetje werd er flink doorgereden. De groep viel dan ook in verschillende stukken uiteen.

Heel zonnig

Peter bleek geen tijd meer gehad te hebben om naast de voorbereidingen alle routes voor te rijden, we kwamen enkele keren bij een modderweg uit. Soepel werd een alternatieve route gevonden. De makkelijke route was in het totaal toch nog 70 kilometer, met één bult in het midden, daar bovenop lag het lunchpunt. Vanuit de naastgelegen uitkijktoren had je een prachtig zicht op de omgeving.

Heuvelop

Vanaf de toren zijn de velo's klein

Na de stop mocht er even heuvelaf gesjeesd worden. Vriend Erwin deed dit met 76,4 kilometer per uur, een nieuw record voor hem (dat zou het ook voor mij geweest zijn), na zijn record van de dag er voor. Onverantwoord vond zijn zoon het.  
De kleurige sliert gaf het, toch al mooie landschap, een extra teint.

Velofamilie-uitje

Rond half 4 waren we weer terug bij Gasterij De Smid. Klaar om ons te laven aan soep en oliebollen en natuurlijk verder te kletsen. Ik heb een tijd met Mieke gezeten, zij had bijzondere verhalen, onder andere over haar fietstocht met Johan naar en door Spanje. Rond een uur of 5 gingen de meesten er weer vandoor. Paul ging met de LOL groep weer richting de IJssel, anderen gingen naar een scoutinghuis waar iedereen kon overnachten.
Voor de deelnemers was de organisatie smetteloos. Hier heeft echter de organisatie echter wel goed wat uren in moeten steken en misschien wel grijze haren bezorgd. De organisatie wil ik dan ook graag nogmaals bedanken! Hartelijk dank Peter, top!

Terugreis

Na weer een fantastisch ontbijt ben ik met Erwin rustig teruggereden. Eindeloos over smalle fietspaden langs onverharde wegen en brede vaarten. 

De West-Friezen zoeven onderlangs voorbij

Vlak voor Zwolle kwamen de West-Friezen beneden ons voorbij karren. We zijn tot Zwolle met hen opgereden, daar even aan de koffie gegaan.  

Bij het vertrek reed er nog een ligfietser voorbij, die ik wel ken van de treffens (man met fikse baard en gulle lach). Ik probeerde hem nog even aan te houden, maar hij sjeesde door. Via Elburg en de polder nog even gestopt in Almere-Haven voor een soepie. Iets verder scheidde mijn weg zich van die van Erwin en legde ik, de top 2000 luisterend, de laatste kilometers af. Na 185 kilometer was ik weer thuis. Het was weer een mooie tocht!   

De spieren zijn nog stijf - OBT 2015

De spieren zijn nog stijf, maar de jaarlijkse oliebollentocht is weer achter de rug. Iets na 6 uur gisteravond parkeerde ik De Bak voor de deur. Het waren weer fijne dagen. Prachtig weer, zon weinig wind, het was bijna voorjaar. Het bleek zelfs de warmste oliebollentocht sinds het begin van de waarnemingen in 1901 geweest te zijn. Wat een verschil met vorig jaar, toen wij door sneeuw en ijs ploegden om de tocht te volbrengen en er vele afhakers waren. Ondanks de ideale omstandigheden heb ik toch wat mensen gemist. De Gentse liggers waren er volgens mij niet, Jan waar was je? De Limburgse liggers hebben de Belgische afwezigheid gecompenseerd. Misschien kan er ook eens een oliebollentocht in België georganiseerd worden. Volgens mij was ook Werner er niet, die in het verleden nogal eens uit Oostenrijk kwam aanfietsen, en volgens mij uit de buurt van Almelo komt. Ik heb overigens wel iemand anders uit Bregenz (Oostenrijk) gesproken. Andere afwezige oudgedienden waren Wim Schermer en Marnix (waar was je?). Ook misten we Wim de Roetsende, en misschien misten we hem nog wel het meest. Wim, heel veel sterkte met het verlies van je vader. Gelukkig waren er ook heel veel mensen aanwezig, en daar vielen wij ook onder.

Heenreis

Op de 27e stond Erwin om kwart over 9 voor de deur. Hij had er al 60 kilometer opzitten. Dat hadden er eigenlijk 50 moeten zijn, maar zijn Osmand app lijkt niet altijd helemaal goed te werken. 

Vertrek uit Utrecht

Desondanks arriveerde hij mooi op tijd, want we hadden afgesproken om om 10 uur vanuit Utrecht te vertrekken. Petra maakte nog een kop thee voor hem, een stuk kerststol erbij en we waren klaar voor de start. Het weer was goed, een lichte wind schuin achter. Het eerste stuk was min of meer bekend, maar de track had toch enkele verrassingen. Zelf in een gebied wat ik inmiddels redelijk goed, reden we nu een prima, deels andere route. De eerste obstakels dienden zich al snel aan, een geleidelijke klim de Utrechtse heuvelrug op. En ik weet dan al dat je hem in één steile afdaling achter je laat. Een mooie afdaling, waar we met bijna 60 naar beneden sjeesden. De drempels op de weg staan hogere snelheden in de weg. Iets voorbij Amersfoort werd het voor mij onbekend gebied. Hoewel ik vaak merk dat ik, door te fietsen of door het wandelen van LAWs op heel veel plekken geweest ben, blijven er witte vlekken op de kaart. We reden langs een heel mooi stukje Barneveldse beek. Bij Hoevelaken pakten we een doorgaande weg op die we tot Apeldoorn zouden volgen. Wel een wat minder deel van de route, maar we moesten nog een eind.

Inmiddels begon het ook grijzer te worden en soms te miezeren. Dan doemt toch het Veluwe massief op. Het is te merken dat Erwin in goede conditie verkeerd, want hij stoof omhoog. Ik ging rustig aan. Eigenlijk moest ik in verband met mijn knie (komt dat gezeur over die knie weer) niet zo ver fietsen, maar de oliebollentocht kan ik echt niet aan mij voorbij laten gaan. Naar beneden ging gemakkelijker. Ik reed tegen de 70, Erwin reed 70,7, een nieuw snelheidsrecord voor hem. In de afdaling reed enige tijd een auto naast mij, vermoedelijk verrast door de snelheid van De Bak. Via Apeldoorn naar Deventer, waar we even de lokale V&D (nou ja, La Place) gingen ondersteunen. In één bijna rechte, doorgaande lijn reden we naar Almelo. ook weer langs een doorgaande weg, maar het schoot wel op. Het laatste stuk ging langs het kanaal Almelo-Nordhorn. Een smal fietspad vlak langs het kanaal. Hier en daar wat glad van de modder, maar wel een verademing na alle kilometers langs doorgaande wegen.
Inmiddels begon het te schemeren, nog één afslag en we kwamen aan in Tilligte bij Toos van vrienden op de fiets. Een oudere vrouw die ons hartelijk onthaalde. Ze dacht dat we toch maar met de auto gekomen waren, want we hadden van die felle lampen. De plek bleek een schoot in de roos. We kregen een eigen vakantiehuisje met 2 slaapkamers en 2 badkamers (heerlijke douche!). De fietsen konden binnen.

Na het douchen nog even met Toos gezeten, ze deed dit al vanaf 1984 (het allereerste begin van Vrienden op de Fiets). Met al haar gasten kon ze inmiddels wel een voetbalveld vullen. Na te hebben gegeten in het dorp zijn we vroeg ons nest ingedoken.

Publiciteitsgeile velovaarder haalt dagblad Tubantia

Trots staat De Bak midden in beeld

Verslag volgt nog, Graag wil ik Peter de Rond (en ongetwijfeld anderen) bedanken voor de organisatie.

Ik kreeg een telefoontje

Afgelopen donderdag kreeg ik een telefoontje van het GVB (gemeente vervoerbedrijf), naar aanleiding van een vraag die ik eind oktober gesteld had via hun website. Op de website stond dat ik binnen 5 werkdagen antwoord zou krijgen, maar het heeft iets langer geduurd. Ik verwachtte eigenlijk al geen antwoord meer. Eerder heb ik er over gepost. Kort gezegd ging het over de vraag of ik wel of niet op het midden-dek van de pont mag staan. De reactie van het GVB was verrassend. Ik had iets gedacht van 'U dient altijd de aanwijzingen van de pontbaas op te volgen', maar nee, er zou een verandering van het beleid doorgevoerd worden. Velomobielen mogen in de spits voortaan altijd op het middendek staan. De GVB'er meldde dat dit de komende dagen zou worden gecommuniceerd aan de medewerkers op de diverse ponten.
De afgelopen dagen bleef ik, na mijn eerdere discussie met een pontbediende mij maar gewoon tussen de fietsers worstelen. Maar ineens, gisteren, hadden ze blijkbaar intern overleg gehad. In de ochtend werd ik direct naar het middendek gedirigeerd. Toen ik 's avonds op de pont stond, op de fietsersstrook, werd mij verteld dat ik vanaf nu ook op het middendek mag staan.

Tijdens het telefoontje heb ik ook meteen maar opheldering gevraagd over een andere prangende kwestie. Op de pont zijn twee aparte stroken voor fietsers en bromfietsers. Zij staan hier door elkaar heen. Oftewel, de fietsers staan altijd in de stank van startende bromfietsers. Nu had ik al eens gelezen dat de fietsersbond hierover afspraken had gemaakt met de toenmalige pontbeheerder 'Connexxion'. Vanaf, meen ik 2014, zouden er maatregelen komen om de bromfietsers en fietsers te scheiden. Dit ook vanwege het al jaren groeiende fietsverkeer over de pont. Sinds de overname van de ponten door het GVB had ik er nooit meer iets over gehoord. Hoe stond het met deze maatregelen? Ik kreeg te horen dat per 1 januari 2016 de bromfietsers van de fietsers gescheiden gaan worden. Eindelijk! Hulde aan het GVB.