De Oliebollentocht

Terwijl de LOL rijders al uren onderweg waren, lagen wij nog op één oor. Om 9 uur zou Toos het ontbijt brengen, ze was stipt op tijd. En wat voor een ontbijt. We hadden er wel met zijn zessen van kunnen eten. Toos haar verblijf was beschreven in een boekje - 30 jaar vrienden - en daarin gaf zij aan dat ze met het ontbijt een extra stap wilde zetten. Dat was volledig gelukt! 

Iets na half tien reden we weg om de 3,5 kilometer naar Lattrop te overbruggen. Lattrop werd opgeschrikt door een invasie van onbekende omvang. Sinds 26 juni 1272 had Lattrope nimmer zoveel velomobielen zien passeren. Er zijn geen vormen van verzet waargenomen tegen de inname van Lattrope door het volk der velonauten en de aanverwante stammen der velovaarders en velomobilisten. Integendeel, de plaatselijke bevolking kon volop profiteren van de extra werkgelegenheid die dit opleverde door de extra markt voor oliebollen, erwtensoep en verkeersregelaars. Eerder was wel, wegens hevig lokaal verzet, een opvangkamp voor velovaarders afgewezen. Uiteindelijk werd een tijdelijk kamp op ruim 10 kilometer van het dorp gedoogd. Tegen de avond werden deze stammen dan ook weer gedecideerd over de gemeentegrens heen gewerkt. De Rond velomobielservice leidde alles in goede banen.
Bij aankomst was het al een drukte van jewelste. Zoals het hoort bij een OBT. De aantallen van Schermerhorn en Zwolle zijn dan de afgelopen jaren misschien niet gehaald, maar het waren er toch weer ruim 100. Peter was een voorbeeldige gastheer, en hij genoot er volgens mij ook van. Hij probeerde iedereen persoonlijk even welkom te heten en een kort praatje te maken. Super Peter! Zelf heb ik tijdens de koffie natuurlijk ook al verschillende mensen gesproken. Het is altijd een leuk weerzien van bekenden en een mogelijkheid om rijders te leren kennen. Wat mij opviel was de totale afwezigheid van de klassieke Allweders. Geen enkele van deze Dakota onder de velomobielen fietste mee. Hoewel het natuurlijk geen museale optocht van historische velomobielen is, hoort deze oervelo er toch echt bij! Allweder rijders, ik verwacht jullie volgend jaar weer! Kort voor vertrek werd de groepsfoto gemaakt.

Om precies 11 uur vertrokken we. Ik nam de makkelijke route, net als de meesten trouwens. Door een mooi landschap, in het zonnetje werd er flink doorgereden. De groep viel dan ook in verschillende stukken uiteen.

Heel zonnig

Peter bleek geen tijd meer gehad te hebben om naast de voorbereidingen alle routes voor te rijden, we kwamen enkele keren bij een modderweg uit. Soepel werd een alternatieve route gevonden. De makkelijke route was in het totaal toch nog 70 kilometer, met één bult in het midden, daar bovenop lag het lunchpunt. Vanuit de naastgelegen uitkijktoren had je een prachtig zicht op de omgeving.

Heuvelop

Vanaf de toren zijn de velo's klein

Na de stop mocht er even heuvelaf gesjeesd worden. Vriend Erwin deed dit met 76,4 kilometer per uur, een nieuw record voor hem (dat zou het ook voor mij geweest zijn), na zijn record van de dag er voor. Onverantwoord vond zijn zoon het.  
De kleurige sliert gaf het, toch al mooie landschap, een extra teint.

Velofamilie-uitje

Rond half 4 waren we weer terug bij Gasterij De Smid. Klaar om ons te laven aan soep en oliebollen en natuurlijk verder te kletsen. Ik heb een tijd met Mieke gezeten, zij had bijzondere verhalen, onder andere over haar fietstocht met Johan naar en door Spanje. Rond een uur of 5 gingen de meesten er weer vandoor. Paul ging met de LOL groep weer richting de IJssel, anderen gingen naar een scoutinghuis waar iedereen kon overnachten.
Voor de deelnemers was de organisatie smetteloos. Hier heeft echter de organisatie echter wel goed wat uren in moeten steken en misschien wel grijze haren bezorgd. De organisatie wil ik dan ook graag nogmaals bedanken! Hartelijk dank Peter, top!

Terugreis

Na weer een fantastisch ontbijt ben ik met Erwin rustig teruggereden. Eindeloos over smalle fietspaden langs onverharde wegen en brede vaarten. 

De West-Friezen zoeven onderlangs voorbij

Vlak voor Zwolle kwamen de West-Friezen beneden ons voorbij karren. We zijn tot Zwolle met hen opgereden, daar even aan de koffie gegaan.  

Bij het vertrek reed er nog een ligfietser voorbij, die ik wel ken van de treffens (man met fikse baard en gulle lach). Ik probeerde hem nog even aan te houden, maar hij sjeesde door. Via Elburg en de polder nog even gestopt in Almere-Haven voor een soepie. Iets verder scheidde mijn weg zich van die van Erwin en legde ik, de top 2000 luisterend, de laatste kilometers af. Na 185 kilometer was ik weer thuis. Het was weer een mooie tocht!