De Oliebollentocht

Ja wat moet ik nou, alles lijkt al geschreven te zijn. Ik beperk mij dus tot een kort verslag met vooral foto's. Na heerlijk geslapen te hebben 's morgens gezond weer op. Dat lekker slapen was niet voor iedereen weggelegd. Erwin had 's nachts zijn matje verplaatst wegens licht- en geluidsoverlast. Zelf heb ik altijd oordoppen en een oogkapje mee. Wijs geworden door fiks gesnurk van een andere maat waar ik nog wel eens mee op stap ga.
Ontbijt was prima geregeld. De eerste velovaarders druppelden binnen en verbaasden zich over het geringe aantal velomobielen. Die hadden de geheime voorraad binnen nog niet zien staan in de voormalige fabriek. Om 11 uur werd het tijd om te vertrekken. De 85 velomobielen maakten zich klaar. Het viel me op dat er weinig afwijkende velomobiel modellen waren. Het was 5 graden onder nul, de weg was nat de avond ervoor, en nu dus waarschijnlijk opgevroren.

De keuze voor de langzame groep was snel gemaakt. Wat mij verbaasde was dat de langzame groep als eerste vertrok, die zouden dan namelijk de andere groep inhalen en dan was er één groep... En dat gebeurde al snel, veel sneller dan verwacht.
Tijdens het wegrijden stond Ellen naast mij en zei dat ze de achterrijder misten, namelijk onze zeer gewaardeerde voorzitter. Ik gaf aan de track te hebben en wel als achterrijder te willen fungeren. Ik kreeg de walkie-talkie, inclusief korte uitleg en op pad gingen we. Al snel bleek het dat mijn Garmin niet goed was opgeladen, en binnen de kilometer viel hij uit. Vervanging van batterijen hielp niets, ik zat zonder track.... Nou ja, gaan met de banaan. Snel gingen we één van de waalbruggen over om aan de overkant op een ijsbaan te belanden. Kees had ik inmiddels gevonden, die vertelde dat hij achterrijder was, en ik heb hem de walkie talkie overhandigd.
Op het pad beneden stond Tante Lies al dwars op het pad en en hij was niet de enige.

Na wat verder geglibberd te hebben werd besloten om te keren. Boven op de brug kwam de snelle groep al aanzeilen. Deze reden direct door en gingen nu voorop, een historische fout was op natuurlijke wijze hersteld. Het oversteken van een weg iets verderop ging niet geheel vlekkeloos en de groep raakte volledig uit elkaar, dit werd verderop versterkt bij de volgende brug, terug in zuidelijke richting. Ik zat in een groepje van ongeveer 12 velovaarders, maar de grootte wisselde nogal eens. Vanuit Nijmegen werd het alleen maar mooi. We reden over de dijken door de prachtig besneeuwde Ooypolder, langs de plaatsjes Ooy en Persingen. We reden langs 'Groenlanden', vond ik wel toepasselijk met dit weer.

 

De dijken waren goed, maar bij Persingen waren er twee smalle ijsvrije sporen op het pad. Breed genoeg voor de Quest, met zijn 63 centimeter wielspoor, te smal voor de Strada, met zijn 80 centimeter.

Foto's maken vanuit een Strada met een mobiele telefoon is niet altijd eenvoudig. Ik bleek een aantal onverwachte selfies te hebben gemaakt. Ze zijn zeer charmant geworden. Kijk en huiver! Dit kan jou ook overkomen!

Kort daarna arriveerden wij in het Wilderniscafé in Kekerdom.

Na de taart en koffie kon er gekozen worden uit de route door het vlakke land of de bergetappe. Vrijwel iedereen wilde omhoog. Snel kwamen de heuvels van het Rijk van Nijmegen dichterbij.

Bij Wyler namen we een prachtige weg omhoog, niet te steil, door het besneeuwde landschap.

 

 

En daarna recht Nijmegen in. Na een fotostop (lang niet iedereen aanwezig) terug naar Elan voor de oliebollen.

Wij bleven nog een nachtje. Uiteindelijk zijn we met 16 personen gaan eten bij de Griek.

Onze slaapplaats weer ingericht, waar vind je zo'n plekkie?

Erwin - Tante Lies

En dan is het uiteindelijk toch nog best veel tekst geworden ... :-)