vrijdag 31 augustus 2018

Ventoux


'De Ventoux is waarschijnlijk na de Alpe d'Huez de beroemdste fietsberg voor veel Nederlanders en Belgen. Logisch, want de klim is lang, steil en vol met historie. Als de klim nog niet zwaar genoeg is, dan doet de wind er nog een schepje boven op. En als het niet waait dan zorgt de kou of de zinderende hitte wel voor moeilijke omstandigheden. Kortom, je krijgt deze 'kale berg' zelden kado. De beklimming van de Ventoux is voor veel (voornamelijk) mannen een uitdaging die ooit gedaan moet worden. Je rijdt hier dan ook nooit alleen. Iedereen schrijft hier zijn eigen heldenverhaal.'   
www.klimtijd.nl

Ik had een fiets mee op vakantie, maar of we naar de Ventoux zouden gaan, dat was niet van tevoren besloten, maar we gingen. Ik voelde druk op mijn schouders, ik moest dat ding op. Al was het niet voor mezelf, dan wel voor mijn medereizigers, die niet minder dan de top van mij verwachtten.

We gingen naar Bedoin, uitgangspunt voor de zwaarste klim. Je kan de Ventoux namelijk op drie manieren op. Bedoin bleek een waar fietswahalla. Overal zie je mensen toeren op de fiets, door het prachtige landschap. Maar oh, wat is die berg hoog. Bedoin ligt op 300 meter hoogte, de Ventoux op ruim 1900. Zo'n klim heb ik echt nog nooit gedaan. Ik twijfelde, kan ik dit wel, maar ik had geen keus. Er was druk vanuit mezelf, nu heb ik de kans om het te proberen. En ik voelde druk vanuit Petra, nu moet je je kans grijpen!

Na een paar dagen op de camping had ik besloten dat ik donderdag 9 augustus de berg wilde gaan beklimmen. Daar leefde ik naartoe, ik moest me daar echt psychisch op voorbereiden.      

Ventoux vanuit Bedoin

Ik stond vroeg op, want ik wilde uiterlijk om 8 uur vertrekken. Het weer zag er redelijk uit, maar er werd wel regen voorspeld die dag. Eigenlijk zou ik beter een dagje kunnen wachten, maar ik had mijn zinnen gezet op vandaag. Niet twijfelen, gewoon gaan. Om klokslag 8 reed ik van de camping af, het dorp in, naar de fontein, het 'officiele' vertrekpunt voor 22 kilometer omhoog, gemiddeld 7,5 procent.


De eerste kilometers vallen mee, maar zelfs daar wordt het al steeds wat steiler. Hard ga ik niet, maar dat hoeft ook niet, de tijd telt niet. Die eerste 5 - 6 kilometer zijn prima. Nog maar 16 kilometer te gaan. Wat is nou 16 kilometer? En dan draai je bij het plaatsje 'Les Bruns' linksaf het bos in. En ineens is het echt steil. De smalle weg slingert omhoog en mensen moeten zich aanpassen aan de steile klim. Het verzet gaat omlaag, de ademhaling omhoog. En je weet dat de komende 9 kilometer zo blijven. Ik rij met 5, 6 soms 7 kilometer per uur, dus ik weet dat ik anderhalf uur over deze 9 kilometer ga doen. Het weer verslechtert, er valt soms wat regen, de wolken dalen naar de grond. Maar ik tel ook mijn zegeningen. Het is niet heet, er staat weinig wind en er zijn geen insecten die om mijn zwetende lijf dansen. Langzaam vorder ik. Ik ben niet de enige, maar druk is het niet. De mist slokt mij op. Een korte stop en weer verder, ik krijg het anders koud. En na lang trappen kom ik aan bij 'Chalet Reynard. Een bekende stop op weg naar de top op ongeveer 1400 meter hoogte. Daarna is het kaal.





Petra zou mij onderweg nog een beetje ondersteunen, en ze haalde mij daar in met de auto. De laatste 6 kilometer naar de top zou ze elke twee kilometer op mij wachten. En dat was fijn, want het weer verslechterde. Het trok inmiddels helemaal dicht en het begon te regenen. Het bliksemde en donderde om mij heen. Minder dan twee kilometer voor de top. Ik voelde mij niet veilig op de berg. En nog even later gingen de hemelsluizen helemaal open. Gelukkig was Petra in de buurt, ik kon bij haar in de auto schuilen. Vlak bij het monument van Tom Simpson. Gelukkig trok de regen voorbij en werd de omgeving weer wat zichtbaar. Ik bleek nog maar een paar honderd meter van de top af te zijn.


Simpson monument


Dat laatste stuk, dat reed ik zo omhoog. Ik was vrijwel alleen en wilde voor de volgende bui boven zijn. Ik reed in de leegte door het maanlandschap.




Het laatste stuk is nog even steil, maar dan stap ik natuurlijk niet meer af. Op  een vrijwel verlaten top laat ik mij vereeuwigen. Ik heb het gehaald.


Drie dagen later, met mooi weer heb ik alles nog eens over gedaan. Wat een drukte op de berg. Overal 'ploegleider wagens', maar wat een mooie tocht!











zondag 26 augustus 2018

De Spaghettibrug

Ik heb er jaren tegenaan gekeken en ineens was hij open 'De Spaghettibrug'. Hij blijkt sinds 3 augustus open te zijn en wordt op 7 september feestelijk ingeluid. Deze brug gaat bij Nigtevecht het Amsterdam-Rijnkanaal over en loopt naar .. ja waar loopt hij eigenlijk naartoe? De overkant is het enige zinnige antwoord wat ik hier kan bedenken. Maar ik heb hem inmiddels twee keer gebruikt. De brug is erg lang. Vanaf de westkant ga je eerst evenwijdig aan het kanaal omhoog, op hoogte steek je het kanaal over en daarna daal je af via verschillende haarspeldbochten, zoals je bijna nergens anders ziet in ons vlakke land - spaghetti. Ik had eigenlijk de lengte van het beton nog willen meten, maar dat is er even doorheen geschoten.
Zie ook https://bicycledutch.wordpress.com/2018/08/21/new-cycle-bridge-at-nigtevecht/. Het beton blijkt ongeveer 700 meter lang, het kanaal is 100 meter breed.






donderdag 23 augustus 2018

Toch nog naar de bron van de Maas

Tijdens mijn fietstocht afgelopen mei was 'De bron van de Maas' een mogelijk doel. Ik had de volledige route van Benjaminse gedownload (ik had ook het boekje gekocht) en zag dit als een mogelijkheid. Omdat ik het altijd lastig vind om in te schatten wat echt mogelijk is had ik een aantal mogelijke routeopties bedacht. Een kortere (die dus 1750 kilometer bleek), de route via de bron van de Maas en terug via de Moezel, en een langste route, waarvan ik wist dat die te ver zou zijn (maar je weet nooit), terug via de Elzas.

'De Bron' haalde ik niet, maar daar zat ik absoluut niet mee, ik had namelijk een prachtige route gereden.

Deze zomer zijn we naar Frankrijk op vakantie geweest en we rijden dan vaak met een stop. Petra suggereerde om Langres, niet ver van de bron, als tussenstop te nemen. Dit bood mij de mogelijkheid om de bron toch nog even te bezoeken. De mountainbike gaat namelijk mee en wordt gebruikt. Langres is een prachtige stad met ommuring en gezien de meertjes en fietsmogelijkheden in de omgeving een prima stop voor een paar dagen.


UItzicht vanaf de stadsmuur

Geboortestad van Diderot

Zo ben ik even heen en weer naar de bron gegaan op een prachtige dag. Het monument stelde natuurlijk niets voor. Het was een bosje in een verder open landschap. Er was wel net een ligfietser aangekomen op zijn M5.   










dinsdag 21 augustus 2018

Afscheid van de zomer?

Met deze heerlijke nazomerdagen is het heerlijk 's avonds nog even in de fiets te klimmen. Er zal vast nog wel meer zomer komen, maar nu er nog maar even van genieten. Nauwelijks wind en zwoel. Gisteren ben ik vanuit werk via Zandvoort terug gereden. Even kijken naar de zee. Ongeveer 55 kilometer.



Vandaag heb ik thuis gewerkt, maar wilde ik er vanavond nog wel even op uit. Weer ongeveer 55 kilometer. Het werd een heerlijke tocht, zwieren over de dijken door de polders.


Hier reed ik iets te snel...
Bij Busch en Dam stond ineens zo maar een kapel. Die had ik zelfs op de heenweg nog niet gezien, een wonder. Het was een verwijzing naar vroeger, een erg leuk initiatief.