dinsdag 30 december 2014

De Oliebollentocht

Ja wat moet ik nou, alles lijkt al geschreven te zijn. Ik beperk mij dus tot een kort verslag met vooral foto's. Na heerlijk geslapen te hebben 's morgens gezond weer op. Dat lekker slapen was niet voor iedereen weggelegd. Erwin had 's nachts zijn matje verplaatst wegens licht- en geluidsoverlast. Zelf heb ik altijd oordoppen en een oogkapje mee. Wijs geworden door fiks gesnurk van een andere maat waar ik nog wel eens mee op stap ga.
Ontbijt was prima geregeld. De eerste velovaarders druppelden binnen en verbaasden zich over het geringe aantal velomobielen. Die hadden de geheime voorraad binnen nog niet zien staan in de voormalige fabriek. Om 11 uur werd het tijd om te vertrekken. De 85 velomobielen maakten zich klaar. Het viel me op dat er weinig afwijkende velomobiel modellen waren. Het was 5 graden onder nul, de weg was nat de avond ervoor, en nu dus waarschijnlijk opgevroren.



De keuze voor de langzame groep was snel gemaakt. Wat mij verbaasde was dat de langzame groep als eerste vertrok, die zouden dan namelijk de andere groep inhalen en dan was er één groep... En dat gebeurde al snel, veel sneller dan verwacht.
Tijdens het wegrijden stond Ellen naast mij en zei dat ze de achterrijder misten, namelijk onze zeer gewaardeerde voorzitter. Ik gaf aan de track te hebben en wel als achterrijder te willen fungeren. Ik kreeg de walkie-talkie, inclusief korte uitleg en op pad gingen we. Al snel bleek het dat mijn Garmin niet goed was opgeladen, en binnen de kilometer viel hij uit. Vervanging van batterijen hielp niets, ik zat zonder track.... Nou ja, gaan met de banaan. Snel gingen we één van de waalbruggen over om aan de overkant op een ijsbaan te belanden. Kees had ik inmiddels gevonden, die vertelde dat hij achterrijder was, en ik heb hem de walkie talkie overhandigd.
Op het pad beneden stond Tante Lies al dwars op het pad en en hij was niet de enige.




Na wat verder geglibberd te hebben werd besloten om te keren. Boven op de brug kwam de snelle groep al aanzeilen. Deze reden direct door en gingen nu voorop, een historische fout was op natuurlijke wijze hersteld. Het oversteken van een weg iets verderop ging niet geheel vlekkeloos en de groep raakte volledig uit elkaar, dit werd verderop versterkt bij de volgende brug, terug in zuidelijke richting. Ik zat in een groepje van ongeveer 12 velovaarders, maar de grootte wisselde nogal eens. Vanuit Nijmegen werd het alleen maar mooi. We reden over de dijken door de prachtig besneeuwde Ooypolder, langs de plaatsjes Ooy en Persingen. We reden langs 'Groenlanden', vond ik wel toepasselijk met dit weer.

 






De dijken waren goed, maar bij Persingen waren er twee smalle ijsvrije sporen op het pad. Breed genoeg voor de Quest, met zijn 63 centimeter wielspoor, te smal voor de Strada, met zijn 80 centimeter.


Foto's maken vanuit een Strada met een mobiele telefoon is niet altijd eenvoudig. Ik bleek een aantal onverwachte selfies te hebben gemaakt. Ze zijn zeer charmant geworden. Kijk en huiver! Dit kan jou ook overkomen!





Kort daarna arriveerden wij in het Wilderniscafé in Kekerdom.




Na de taart en koffie kon er gekozen worden uit de route door het vlakke land of de bergetappe. Vrijwel iedereen wilde omhoog. Snel kwamen de heuvels van het Rijk van Nijmegen dichterbij.



Bij Wyler namen we een prachtige weg omhoog, niet te steil, door het besneeuwde landschap.






 

 








En daarna recht Nijmegen in. Na een fotostop (lang niet iedereen aanwezig) terug naar Elan voor de oliebollen.







Wij bleven nog een nachtje. Uiteindelijk zijn we met 16 personen gaan eten bij de Griek.

Onze slaapplaats weer ingericht, waar vind je zo'n plekkie?



Erwin - Tante Lies
En dan is het uiteindelijk toch nog best veel tekst geworden ... :-)

8 opmerkingen:

  1. He WIlco,

    Elk verslag is toch weer leuk want net ff anders. Ik lees net dat ik in de snelle ;-)) groep zat die jullie inhaalden (?) toen we de brug afzeilden. En dat van die spoorbreedte onderweg daar had ik met S94 ook last van. De Questen voor mij pasten prima en ik stuiterde langs de ijsrandjes.

    En nog bedankt voor het overeind helpen nadat ik op de Waalkade onderuit ging. Lopen was daar gevaarlijker dan fietsen.


    groet,
    Paul

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Paul, natuurlijk helpen we elkaar! Hen je trouwens de foto van de 3 velo's van liegende Robert gezien, een kopie van jouw winnaarsfoto van afgelopen zomer!
      Een heel goed 2015! Veel LOL!

      Wilco

      Verwijderen
  2. Hoi Wilco,

    Toch een leuk verslag + fotoreportage geworden.

    Ik was een beetje aan het googlen over Sinnerkappen en toen kwam ik op een blogbericht van jou terecht d.d. 01/12/'13
    Daar werd jou geadviseerd om een pinlock-visor op je vizier te bevestigen om het beslaan tegen te gaan. Ik kan jou nu uit eigen ervaring meedelen dat zo'n pinlock-visor echt ongelooflijk en fantastisch werkt. In mijn vorige blogbericht heb ik ook foto's geplaatst waarop je het verschil kunt zien.
    Misschien toch een idee of is het probleem ondertussen door de tijd ingehaald? :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Wim, ik heb dat met veel interesse gelezen en ik ga mij daar in verdiepen!

      Dank je, Wilco

      Verwijderen
  3. Hoi Wilco, ik verheug mij op deel drie: de terugreis. Komen Erwin en Wilco nog thuis na de Oliebollentocht?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wilco wel, Erwin's linkerknie raakte helaas heroisch gewond, maar toch kwam hij thuis met een fijne fles wijn.

    Groet
    Erwin en Tante Lies

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mooi verslag...inderdaad toen ik met mijn maatje aankwam had ik wel zoiets van is dit alles ?
    maar dat stond keurig binnen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mooi verslag Wilco! Zeer uitgebreid met foto's, en mooie beschrijvingen.
    Bedankt!

    Groeten, Adri.

    BeantwoordenVerwijderen