Via het Kylldal naar het dak van de Eifel

Soms gaat het ineens weer snel. De afgelopen dagen ging ik steeds later op pad, vanmorgen was ik weer mooi op tijd weg. Er stond me weer een mooie dag te wachten. Eerst terug langs de Saar naar de Moezel, nu langs de andere oever. Bij de sluis weer naar de overkant. Dit bleek een afgesneden bocht van de rivier te zijn.

Burcht van Saarburg

Al snel weer aan de Moezel, het was nog maar 10 kilometer naar Trier. Natuurlijk moest 'De Bak' op de foto met de Porta Negra.

Porta Negra 

Drukte alom, mensen wilden graag de Porta Negra bekijken, maar ineens was daar een geheel nieuwe toeristische attractie de 'Alveus Ruber'. Hele drommen verdrongen zich rond dit vreemde apparaat. Nadat de ergste drukte was geweest vond ik dat ik een foto mocht nemen. In verband met GDPR moet ik toch ook voorzichtiger zijn met betrekking tot de privacy van mensen. Geheel in stijl met Auntie Helen heb ik daarna een stuk taart taart genomen. Heerlijk in het zonnetje, met zijzicht op de Porta Negra. 

Na deze energiebonk ging weer op start. Eerst de Moezel over en dan nog ongeveer 10 kilometer tot de monding van het Kylldal.

Langs het Kylldal liep een fietsroute omhoog en bovenop zou ik de aansluiting kunnen maken naar de Urff en verderop de Rur, die bij Roermond in de Maas uitkomt. Op deze manier wilde ik de Eifel oversteken. Het zou natuurlijk fiks klimmen worden, maar door een rivierdal, grotendeels langs een spoorweg. Dat moest kunnen. Het eerste stuk reed fantastisch. Prachtig fietspad, helemaal niet steil, ik kon heerlijk doorrijden.

Kasteeltje tussen de bomen

Ineens wat bulten, niet hoog, wel steil. Eén keer kwam ik boven in het lichtste verzet, maar ik kon de trappers niet meer ronddraaien. Dit hield ik dat ik met elke keer een kwartslag trappen vooruit kroop. Maar ik was bijna boven, had geen zin om uit te stappen. Hadden ovalen bladen het mij hier gemakkelijker gemaakt? Bij de volgende bult hield het echter op. Ik moest eruit en duwen, een kort stukje maar. Ik begon mij al af te vragen of de rest van de route zo door zou gaan, maar dat viel mee. De route volgde de spoorweg, twee keer zelfs door een spoorwegtunnel heen.

Op een gegeven moment stond een groepje mensen langs de fietsroute. Ik zwaaide al naar ze en stopte om even met ze te kletsen. Ik kreeg meteen een chocolade pindarotsje met drank erin geserveerd, en nog één en nog één. En natuurlijk weer vragen over mijn fiets. Het bleek dat twee van de mensen hun 45-jarig huwelijk vierden. Daar moest op gedronken worden en er werd een glas sekt in mijn handen geduwd. En natuurlijk foto's.

Proost!

De mensen vertelden mij wel dat het hun verstandig leek als ik bij Bitburg de trein zou nemen, want daar lag een verschrikkelijke bult. Toen ik aangaf dat mijn fiets waarschijnlijk niet mee zou mogen zeiden ze dat ze dachten dat dat wel mocht. Ik ging in ieder geval de gok niet nemen, gewoon die bult op met 'De Bak'. Die bult bleek een pittige klim. Hele stukken rond de 10 procent, en als je denkt er te zijn, ben je er nog niet, en dat gebeurt niet 1 keer. Toch merk ik wel dat mijn beenspieren veel steviger zijn geworden van de eerdere klimmen. Na de afdaling ga ik gewoon weer verder langs de Kyll en de spoorlijn. Waarschijnlijk was de trein door een tunnel gegaan.

Vlak voor Gerolstein werd het dal breder. Was ik boven?

De laatste kilometers doorgereden naar Gerolstein, naar een camping net buiten het stadje. De camping werd gerund door moeders, een dame dik in de 70 vermoed ik. Het had een ouderwetse uitstraling, maar zoon probeerde de boel te moderniseren. Er was een rokerige blokhut waar je een biertje kon nemen en eten. Dat heb ik gedaan, samen met Robert en Martha, die een lange afstand route liepen. De tent stond op vulkaangruis, want dat is waar je hier bent, in de Vulkaaneifel. Boven Gerolstein torenden een aantal magmakolommen uit.

Ongeveer 115 kilometer gereden.