Kleine lakschades

In de loop van de tijd heb ik diverse kleine lakschades opgelopen. Tijd om dat eens op te lossen. Nu heb ik daar geen ervaring mee, dus ik vind dat altijd wel een beetje spannend.

Met betrekking tot de reparatie heb ik mij volledig gebaseerd op de Bobsleestrada. Adri heeft ook een rode Strada. Op basis van zijn verhaal ben ik dus op zoek gegaan naar:

• Polyester plamuur - Alabasine - wit
• Spuitverf RAL 3020 (volgens velomobiel.nl) - gevonden bij Decokay.
• Verder heb ik nat-schuurpapaier gebruikt met de korrel 150 - 350 en 600. 

Eigenlijk vielen de werkzaamheden allemaal erg mee. Zeker in vergelijking met Beekie, Gerrit, Rob, Elmi en Victor die rond het IJsselmeer aan het karren waren.

De schade aan de onderkant was ontstaan bij het vast komen zitten op een vluchtheuvel, die langzaam opliep. 

De schade aan de zijkant kwam door het raken van een deurpost.

De lakschades waren klein en deels niet zichtbaar. Een prima gelegenheid om er eens mee te oefenen.

Zie hier het resultaat, ik ben er tevreden mee.

Geen licht

Dat geldt niet voor mij, maar wel voor een deel van de fietsers. REUZE IRRITANT. En gevaarlijk. Sommigen zie je alsnog door reflectiestrepen op kleding of trappers. Natuurlijk zijn velovaarders ook gevaarlijk. Wij rijden veel te hard, zijn te breed en hebben geen greintje respect voor onze, met kromme rug zwoegende, medefietsers. Het zijn meestal niet de race-fietsende forensen, die hebben hun verlichting meestal wel op orde. Maar wie zijn het dan wel? Ik heb helaas nooit de tijd om het ze te vragen, want ze zijn snel weer in het duister verdwenen. Is het die 0,1 procent van de verkeersdeelnemers die de 6 procent van de ongelukken veroorzaakt? Dit gaat een keer fout ben ik bang, en ik weet al wat de reactie zal zijn. Het ligt aan de velovaarder, die rijdt te hard. Die zie je over het hoofd, want ze zijn zo laag. Ik heb verlaag mijn snelheid 's morgens in het duister, voor de veiligheid. Mijn lichten doen het. Beste medefietsers, alsjeblieft, laat je zien en doe jullie lichten aan!
Overigens valt er sowieso nog wel wat meer over verlichting te zeggen, de verscheidenheid is soms verwarrend. Van felle, bijna verblindende, soms knipperende lichten tot en met zwakke, bijna uitgedoofde lampjes. Het heet allemaal verlichting, maar is soms niet meer dan een gloeiend pitje.

Ik wil je zien

Elandproef

De elandproef is iets voor instabiele auto's uit de jaren 80 en voor Adri. Vanmorgen werd ik op de Nederlandse variant getrakteerd: de kattenproef. Ik herinner mij dat Robert-Jan ooit een keer gecrashed was door een voorbij schietende kat. Vanmorgen had ik bijna dezelfde ervaring. Eerst mocht ik al proberen een gisterochtend omgevallen boom te passeren. De regen en wind hadden hun sporen achtergelaten. Door uit te stappen en door het gras te gaan lukte dit. Maar een kilometer verder zag voor mij een witte vlek midden op de weg. Het bewoog niet en ik vroeg mij af wat het was, totdat het wit vlak voor de velomobiel zag. Het was een kat. Door een snelle stuurbeweging rechts-links kon ik hem gelukkig net ontwijken. Nu reed ik vast niet zo hard als Robert-Jan toen, maar op deze momenten ben ik heel erg blij met de stabiliteit van de Strada. Hij geeft geen krimp. De kat gaf wel een krimp, maar pas op het moment dat ik er langs stoof.
Allemaal weer veilige kilometers gewenst in het donker.

Velomobielkap besteld

Ik heb hem besteld! Het is een Sinner geworden. Graag had ik beide kappen willen testen, helaas was mij dat niet gegund. Op het Herfsttreffen ben ik in de Quest XS van Marloes gestapt, met een Sinnerkap. Het grootste nadeel vind ik de spijlen in je zicht, het grootste voordeel vind ik de gaten bij je oren. Ik kan namelijk 's morgens wel eens wat last hebben van een lopende neus, kan die mooi naar buiten. Hoef ik niet de kap naar boven te schuiven. Verder was Wim bezig met de ontwikkeling van een nieuwe kap en de wachttijd zou dus wat langer zijn. Ik ben heel erg benieuwd, maar zal nog wel even moeten wachten.
Heel hartelijk bedankt voor jullie eerdere reacties. Vooral die van Quezzzt (inclusief link) was erg leerzaam.  

Marathon Supreme

Op de heenweg naar het herfsttreffen had ik een lekke achterband. Nader onderzoek leerde dat de originele Perfect Moiree wel aan het einde van zijn levensduur was gekomen. Op diverse plaatsten zaten scheurtjes, en hier en daar werd ook de onderlaag zichtbaar. Zo heb ik deze na 13204 kilometers vervangen door de Marathon Supreme. Ik had hem al liggen voor de komende winter. Op ligfiets.net wordt deze band door de rijders enigszins afgebrand, hij zou langzaam zijn. Ik merk weinig verschil met PM. Inmiddels heb ik er 150 kilometer op gereden en, hij is comfortabel, en als ik iets langzamer zou gaan, dan stel ik de kilometerteller wel wat bij :-).
Ik gebruik de velomobiel met name voor woon-werk verkeer, race niet, wil graag veilig overkomen, zeker in deze donkere tijden. En als ik twee kilometer per uur harder rij haal ik bovendien nog steeds mijn pont niet en ben ik dus net zo laat thuis.
Heb hem op 4,5 bar gezet.
Op de band staat geen montagerichting. Op het internet gestruind en hem zo gemonteerd dat de onderpunt van de V-vorm het eerst het wegdek raakt. Ik vermoed dat de draairichting ontbreekt, omdat de voor en achterband nogal eens omgekeerd worden gemonteerd.

Herfsttreffen 2013

Weer een mooie dag. Ik kreeg al meteen zin in de toertocht op het moment dat ik naar buiten keek. We zouden dit jaar om 10 uur vertrekken. Dat maakte het voor Maartje en Gerold ook gemakkelijker om mee te fietsen. Er was een korte en een lange tocht, ongeveer 50 en 75 kilometer. Ik ging voor de lange tocht. Hoewel ik toch wat moe was na de avond er voor. Eerst gezamenlijk ontbijten, daarna op stap. Over onverharde wegen, door een greppel, langs een kanaal en vervolgens kwamen we uit bij een uitkijktoren in kelkvorm. Onze acrobaat Mark-Jan fietste weer ouderwets met handen en soms ook benen in de lucht. Een echte luchtfietser! Een rug-aan-rug tandem is altijd een bijzonder gezicht. Joost reed mee op zijn zelfbouw ligfiets. Vlak daarvoor waren beide groepen toevallig weer bij elkaar gekomen. Nog even verder voor de lunch, bij Zerofield. Een idealistisch initiatief van een voormalig ligfietswinkel eigenaar. De lunch viel wat in het water, ze hadden ons namelijk pas zondag verwacht. Maar de tafels werden klaargezet, en het eten kwam op tafel. De lunch viel waarschijnlijk daardoor wel een beetje tegen.

Daarna een uitleg, over hoe de paarden niet teveel gras mochten eten. De moestuin, met zijn biologisch-dynamische geteelde groenten. Een vruchtwisseling in vieren, en daartussen een kruis waar allerlei rites konden plaatsvinden. De Ger-tenten, waarin je kon overnachten, etc. Het werd mij op een gegeven moment een beetje te zweverig, maar ik vond de combinatie met met fietsen en een rondleiding wel leuk.
Om een uur of 5 waren we terug. Het einde van de tocht werd wel een beetje: ieder voor zichzelf.
Op naar het avondeten: Flapjes. Ik had er eerder over gelezen op eerdere treffens, maar wat was dat nou toch. Gerold wist dit, op zijn eigen onnavolgbare uit te leggen.
Verder werd er gehaakt, gekletst, gespeeld, oa Machiavelli en gedronken. Kortom een ouderwets treffen (schrijft iemand die er pas voor de derde keer bij is). Langzamerhand begin ik de mensen door deze avonden een beetje beter te kennen. Veel gezichten ken ik, maar de namen, niet mijn sterkste punt. Vorig jaar moest ik echt even binnenkomen, nu zijn het bekenden geworden.

Het zandpad waarop gezweet werd.

Prachtige wegen door de bossen

De uitkijk kelk

Uitzicht van bovenaf. Je wiebelde wel een beetje boven. 

Mooi lijnenspel

Joost op de zelfbouw

Gerold, Maartje en spruit.

Theo had er wat last van dat de groep soms wat uiteen viel.

mmmmm, velomobiel op zijn kant op steenweg. Moest hij geschuurd worden?

De camping

De houten velomobiel, gereviseerd door Joost

En nu met kapje en berijder.

De Terugreis.

Zondag terug over dezelfde route als heen. Heerlijk weer. Maar nu met z'n tweeën. Eigenlijk vind ik velomobiel rijden wel wat ongezellig. Naast elkaar rijden gaat eigenlijk niet. Je deelt alleen ervaringen tijdens stops. Joyce had wat moeite met de brug over de Waal bij Gorinchem, maar we reden lekker door. Op het eind zakte Joyce steeds verder weg in haar stoel. De ondersteuning liet het afweten. Gelukkig konden we doorrijden,
Wel moet ik zeggen dat ik weer erg blij was met mijn Strada. Ik vind hem gewoon mooi. De wendbaarheid en stabiliteit. Ik ben er heel blij mee.
Iedereen nogmaals bedankt voor de organisatie. Joyce en Sjoerd, bedankt voor de gezamenlijke tocht.

Tot de oliebollentocht of het paastreffen!

Joyce in Quest 9, met reddingsboei.

Strada bij Gorinchem

Herfsttreffen 2013 - aanrijroute

Het herfststreffen is weer voorbij, anders had ik er niet over kunnen schrijven. Jammer dat het alweer voorbij is. Maar in ieder geval iedereen bedankt en dan natuurlijk met name de organisatie: Rob en Marjolein, Maartje en Gerold.

Vrijdag om kwart over tien stond ik bij Joyce in Nieuw-Vennep op de stoep. Sjoerd uit Hoofddorp zat al aan de thee, voor mij werd de koffie gemaakt. Heerlijk. Ik was net droog overgekomen uit Zaandam, na fikse regenval in de nacht en ochtend. En droog zou het blijven gedurende het weekend.

Joyce in de gele Quest 9, Sjoerd in de zwarte Strada.

Vorig jaar was dat anders, toen heb ik mij door de blubber over de Utrechtse Heuvelrug geworsteld naar Huizen. Nu was het warm en voel ik de zon in mijn gezicht.

Op weg. Ik reed voorop en mocht navigeren. De route zou over het algemeen bijzonder velomobiel vriendelijk zijn. Lange rechte stukken. We zouden rijden via Zwammerdam, alwaar we Robert-Jan zouden oppikken. Op een whatsapp na ons vertrek kwam als antwoord dat hij ook zo zou vertrekken. En, hij is vertrokken, maar .... nooit aangekomen.

Zijn eerste poging strandde in Alphen aan de Rijn, alwaar hij zijn vrouw moest bellen om hem op te halen. Hij had een probleem met de swingarm. Wat is dat? Nou ja, het heeft iets met je achterwiel te maken. Wij hoefden dus niet in Zwammerdam te wachten, en Robert-Jan ook niet, want hij stond al in Alphen aan de Rijn te wachten. Jammer dat Robert-Jan er niet bij was.

Later hoorden we dat hij nog een tweede poging gewaagd had. Hij was naar Velomobiel.nl heen en weer gereden voor een nieuwe swingarm. Had die gemonteerd en was opnieuw vertrokken. Ook nu kon zijn vrouw hem weer ophalen, deze keer in Bodegraven. Blijkbaar was nu het kettingwieltje de oorzaak voor dit tweede pechgeval. Aan zijn inzet heeft het niet gelegen. En ik dacht nog wel dat er eigenlijk niets kapot kon aan een velomobiel.



In Hekendorp hebben we nog even een stop gehouden. Zelf aan de cola met appeltaart. Ik had mij natuurlijk weer niet goed voorbereid, en geen eten bij mij. Verder was ik ook een reserve buitenband voor achter vergeten mee te nemen. Hij lag klaar. En natuurlijk kreeg ik nu een lekke band, naast het café kon hij meteen gerepareerd worden.

Brug voorbij Hekendorp, Sjoerd was al aan de overkant.

Via bruggen en ponten, langs soms hele mooie, maar soms ook smalle wegen kwamen we rond een uur of 5 in de Breehees in Goirle aan. Een hele mooie locatie. Het laatste stuk was nog even een beetje worstelen over een steenslagweg, maar gelukkig zonder verdere schade aangekomen. Na precies 140 kilometer vanuit Zaandam kon het Herfsttreffen beginnen.

Passen en meten op de pont bij Schoonhoven.

De brug bij Gorinchem over de Waal.

De pont over de Bergse Maas bij Dussen.

Meteen boodschappen gaan doen met Joost. Die had echt een hele mooie houten velomobiel. Hij kwam uit de buurt en leidde mij naar de lokale Albert Heijn. Ik kon ook een kussen van hem lenen.


Daarna begonnen met een biertje, ik viel bijna om. Daarna vooral veel ijsthee gedronken. Blijkbaar was ik toch ook wel wat uitgedroogd. Stom. En 's avonds, Indonesisch eten en gezellig kletsen. Weer bijpraten over onze avonturen van het afgelopen half jaar (en lang daarvoor).

Morgen schrijf ik verder, ben nu moe.