'De Ventoux is waarschijnlijk na de Alpe d'Huez de beroemdste fietsberg voor veel Nederlanders en Belgen. Logisch, want de klim is lang, steil en vol met historie. Als de klim nog niet zwaar genoeg is, dan doet de wind er nog een schepje boven op. En als het niet waait dan zorgt de kou of de zinderende hitte wel voor moeilijke omstandigheden. Kortom, je krijgt deze 'kale berg' zelden kado. De beklimming van de Ventoux is voor veel (voornamelijk) mannen een uitdaging die ooit gedaan moet worden. Je rijdt hier dan ook nooit alleen. Iedereen schrijft hier zijn eigen heldenverhaal.'
www.klimtijd.nl
Ik had een fiets mee op vakantie, maar of we naar de Ventoux zouden gaan, dat was niet van tevoren besloten, maar we gingen. Ik voelde druk op mijn schouders, ik moest dat ding op. Al was het niet voor mezelf, dan wel voor mijn medereizigers, die niet minder dan de top van mij verwachtten.
We gingen naar Bedoin, uitgangspunt voor de zwaarste klim. Je kan de Ventoux namelijk op drie manieren op. Bedoin bleek een waar fietswahalla. Overal zie je mensen toeren op de fiets, door het prachtige landschap. Maar oh, wat is die berg hoog. Bedoin ligt op 300 meter hoogte, de Ventoux op ruim 1900. Zo'n klim heb ik echt nog nooit gedaan. Ik twijfelde, kan ik dit wel, maar ik had geen keus. Er was druk vanuit mezelf, nu heb ik de kans om het te proberen. En ik voelde druk vanuit Petra, nu moet je je kans grijpen!
Na een paar dagen op de camping had ik besloten dat ik donderdag 9 augustus de berg wilde gaan beklimmen. Daar leefde ik naartoe, ik moest me daar echt psychisch op voorbereiden.
 |
| Ventoux vanuit Bedoin |
Ik stond vroeg op, want ik wilde uiterlijk om 8 uur vertrekken. Het weer zag er redelijk uit, maar er werd wel regen voorspeld die dag. Eigenlijk zou ik beter een dagje kunnen wachten, maar ik had mijn zinnen gezet op vandaag. Niet twijfelen, gewoon gaan. Om klokslag 8 reed ik van de camping af, het dorp in, naar de fontein, het 'officiele' vertrekpunt voor 22 kilometer omhoog, gemiddeld 7,5 procent.
De eerste kilometers vallen mee, maar zelfs daar wordt het al steeds wat steiler. Hard ga ik niet, maar dat hoeft ook niet, de tijd telt niet. Die eerste 5 - 6 kilometer zijn prima. Nog maar 16 kilometer te gaan. Wat is nou 16 kilometer? En dan draai je bij het plaatsje 'Les Bruns' linksaf het bos in. En ineens is het echt steil. De smalle weg slingert omhoog en mensen moeten zich aanpassen aan de steile klim. Het verzet gaat omlaag, de ademhaling omhoog. En je weet dat de komende 9 kilometer zo blijven. Ik rij met 5, 6 soms 7 kilometer per uur, dus ik weet dat ik anderhalf uur over deze 9 kilometer ga doen. Het weer verslechtert, er valt soms wat regen, de wolken dalen naar de grond. Maar ik tel ook mijn zegeningen. Het is niet heet, er staat weinig wind en er zijn geen insecten die om mijn zwetende lijf dansen. Langzaam vorder ik. Ik ben niet de enige, maar druk is het niet. De mist slokt mij op. Een korte stop en weer verder, ik krijg het anders koud. En na lang trappen kom ik aan bij 'Chalet Reynard. Een bekende stop op weg naar de top op ongeveer 1400 meter hoogte. Daarna is het kaal.
Petra zou mij onderweg nog een beetje ondersteunen, en ze haalde mij daar in met de auto. De laatste 6 kilometer naar de top zou ze elke twee kilometer op mij wachten. En dat was fijn, want het weer verslechterde. Het trok inmiddels helemaal dicht en het begon te regenen. Het bliksemde en donderde om mij heen. Minder dan twee kilometer voor de top. Ik voelde mij niet veilig op de berg. En nog even later gingen de hemelsluizen helemaal open. Gelukkig was Petra in de buurt, ik kon bij haar in de auto schuilen. Vlak bij het monument van Tom Simpson. Gelukkig trok de regen voorbij en werd de omgeving weer wat zichtbaar. Ik bleek nog maar een paar honderd meter van de top af te zijn.
 |
| Simpson monument |
Dat laatste stuk, dat reed ik zo omhoog. Ik was vrijwel alleen en wilde voor de volgende bui boven zijn. Ik reed in de leegte door het maanlandschap.
Het laatste stuk is nog even steil, maar dan stap ik natuurlijk niet meer af. Op een vrijwel verlaten top laat ik mij vereeuwigen. Ik heb het gehaald.
Drie dagen later, met mooi weer heb ik alles nog eens over gedaan. Wat een drukte op de berg. Overal 'ploegleider wagens', maar wat een mooie tocht!
