Terug naar de Maas

Het voordeel van een hotel is dat je vaak  vroeger op pad kan. Door het heerlijke ontbijt viel dat echter wat tegen. Uiteindelijk reed ik om 9 uur. Het was nog steeds nevelig weer, het zou vanuit het noorden van Nederland opklaren. Maar wat was ik blij bij dit hotel gestopt te zijn. Net buiten Gemünd kwam ik namelijk al snel langs de Urfftalsee te rijden. Door het bos langs het water. Een prachtige weg, weinig niveau verschil, maar wel een grove steenslagweg. Het was er stil, alleen het gekreun van mijn veerpoot was te horen. Vroeger zouden hier karren met paarden gereden kunnen hebben over dezelfde wegen. Even gestopt met uitzicht op het meer. Het was zo vochtig dat ik de geesten tussen de bomen door zag.

Urff

Geesten in het woud

Na een kilometer of 10 kwam ik aan bij de eerste stuwdam, je daalt een meter of 40 en je bent bij het volgende stuwmeer, de Rurtalsee.  Het route gaat gewoon onverhard verder en is op een bultje na vlak. Maar probeer je in te denken, 25 kilometer lang door een nevelbos langs een meer. Ik vond het bijzonder. Inmiddels bij de Rur beland, die mondt uit in de Maas bij Roermond. Nadat ik eindelijk ook de tweede stuwdam was gepasseerd kwam ik in het mooie plaatsje Heimbach. Met een kasteel, en veel vakwerkhuizen.

Iets voorbij dit plaatsje liep mijn ketting er voor af, shit. Ik kreeg hem er niet op met mijn voet en uiteindelijk moest 'De Bak'op zijn kant. Nu ben ik hier altijd een beetje beducht voor, want de ketting zou nu ook van de derailleur af kunnen vallen, maar dat gebeurde gelukkig niet. Maar er viel wel wat anders. Ik maakte inmiddels sinds een aantal dagen foto's met mijn GPS, maar nu ging ik weer rijden en ineens was het camera symbool weg. Die was van mijn beginscherm 'gevallen'. Nee toch? Kijken in de map met ander opties, niets te vinden. Geen foto's meer, bah. Uiteindelijk bleek dat ik het beginscherm opzij kon swipen en daar stond de camera. Hoe het kan, geen idee, hoe terug te zetten ook nog geen idee. Pfff. Hier en daar kreeg ik nu wat asfalt, maar met een stevige klim, waarbij ik 'De Bak' moest duwen. Ik kwam zelfs een bord tegen met ´15%´, maar dat viel uiteindelijk best mee. De omgeving was schitterend, smalle rivier, beboste heuvels.

Langzaam klaarde het op. Nu verwachtte ik dat de wegen wel beter zouden worden, maar niets was minder waar. Ik vermoed dat 90 % van de route van vandaag onverhard of halfverhard was. Veel steenslag, maar ook regelmatig tractorsporen, maar dus ook nauwelijks ander verkeer. 

De Gocycles hielden zich prima, ondanks de natte omstandigheden en de steenslag heb ik vandaag slechts 1 lekke band gehad. Langzaam zie je dat de heuvels lager worden en ineens zijn ze weg. In het historische plaatsje Jülich heb ik even een stop gemaakt om wat te drinken en heb ik wat lekkers genomen bij de bakker. En verder ging het, langs de Rur, met elke paar 100 meter een stroomversnelling, mooie beek.

Werd wel heel smal

Langzamerhand naderde de grens en ineens was ik in Vlodrop. De route ging via Sint-Odiliënberg verder over asfalt. Ik vond het genoeg voor vandaag, maar de eerste minicamping vond ik er ongezellig uitzien. Verder naar Roermond, volgens de GPS was daar een camping, maar een GPS bleek het ook wel eens mis te kunnen hebben. Een vriendelijke meneer verwees mij naar de overkant van de rivier, daar waren meerdere campings. Hij reed voor mij uit om me de weg te wijzen. Hij raadde camping Hateboer aan. Maar ik reed over de Maasbrug en daar stond groot op de borden 'Hateboer'. Daar moest ik dus niet heen. Aan de overkant bleek een hele trits campings naast elkaar te liggen. Uiteindelijk belandde ik bij camping Niessen. Ik kwam te staan naast een stel Duitsers, die meteen alles over mijn fiets wilden zien. Zij hadden dit weekend namelijk wel 40 van dit soort fietsen gezien in Roermond. Ze vond het geweldig al die kleuren op de Markt van Roermond. Het Grenslandtreffen bleek geslaagd. Ik was weer terug aan de Maas. 

Ongeveer 140 kilometer gereden.

Op het dak van de Eifel

Al dagen kreeg ik te horen dat het weer op zondag zou omslaan. Ik had bedacht misschien een dagje hier te blijven en thermaal baden op te zoeken. Ik dacht dat die er waren, maar dat bleek niet juist. En hoewel het 's nachts wat geregend had was het 's morgens droog en dat gold ook voor de tent. Dus toch maar ingepakt, ik zou wel zien. De route bleef mooi, eerst nog door bosgebied, maar langzaam werd het landschap meer open, ik kwam hoger en ik was boven.

Inmiddels werd het weer slechter, het begon te miezeren. In Stadkyll stopte ik maar even bij de lokale bakkerij en ook daar werd weer iets lekkers genuttigd. 

Aan wie doet dit denken?

Bij Stadkyll verliet mijn track de Kyllroute. Nu klopte dat ook, want deze liep door naar België. Ik volgde een track van de route naar Roermond die ik vanaf GPSies.com had gehaald. Hun route bestond uit drie delen en deel 1 eindigde in Stadkyll ..... op de camping. Daar had ik even niet aan gedacht, ik kon weer een aantal kilometers terug peddelen. Na terug de route opgepakt te hebben was ik even eigenwijs, en pakte de Kyllroute weer op. Maar ja, dat ging ook al geheel verkeerd. Weer terug, en nu netjes hun track volgen. Dit was de plek waar ik de Eifel echt over moest. Via een brede, maar rustige weg klom ik tot boven de 550 meter, pittig, maar goed te doen. Ik daalde weer een stuk af en weer omhoog en nogmaals. En toen bleek ik echt boven.

Een paar kilometer op een soort van plateau in de miezer, het was koud en grijs. En toen begon de afdaling langs de Urff. Prachtige afdaling, door een leeg lijkend gebied, veel steenslag weg. De Bak kraakte in zijn voegen. Die veerpoot, ik kon wel bijna oordoppen indoen. Hij veerde gewoon niet goed, maar steeds met schokjes. Maar het was er wel mooi. Door kleine plaatsjes en weer door. Uiteindelijk kwam ik in Gemünd. Ik had het grijze weer wel even gehad. Ik stond voor een hotel, het Kurparkhotel, en de eigenaar kwam net aanrijden.

Hij had plek, zowel voor de fiets als voor mij. De keuze was snel gemaakt. Ik kon mij ook nog warmen in de sauna, wat wil een mens nog meer. En de volgende ochtend werd ik nog extra blij dat ik deze keuze gemaakt had. Want de volgende 25 kilometer bleken weer onverhard, zonder enige accommodatie.
Eten deed ik in het naastgelegen Parkrestaurant. Een voorbeeld van een ouderwetsheid, zo ouderwets dat het weer cult is. Het meest modern was de niet-roken sticker. Een pompeuze crème-kleurige wand en plafond, van die gordijnen die in die golven hangen en plastic plantjes op tafel.

Ik zat rechts

Misschien mag ik dit niet schrijven, maar het personeel was bijzonder en alvast excuses dat ik over lichamelijke kenmerken schrijf. Het lopend personeel bestond uit een oude vrouw van, ik vermoed, dik in de 70 met een fikse bochel en scheefstand op de heupen (let wel - respect voor deze dame), die de boel bestierde. Haar medewerkster was een niet veel jongere vrouw met veel te hoog opgetrokken broek (haar zus?). Ook zij deed het voortreffelijk, waarschijnlijk al heel lang. En de derde persoon was een jonge man (begin 30?), strak afgetraind, die 's avonds de nodige kilometers aflegde. Was hij misschien een zoon? Ik vond een aparte groep collega's. Een grappig moment vond ik toen er een groep van 6 personen binnen komen. De oude dame ving ze op, ze wilden een tafel. Nu stond er alleen een tafel gedekt voor 8 personen. Geen probleem, ze haalde twee stoelen weg en iedereen kon zitten. Maar die tafel was echt veel te groot voor 6 personen. Maar ze verkocht alsof ze nooit anders gedaan had. Uiteindelijk bleek er elders een meer geschikte tafel. Ik heb er echt heerlijk gegeten en ben supervriendelijk bediend. De wijn was in één woord heerlijk. 

Of het van de wijn kwam, of de sauna, of allebei. Ik heb die nacht heerlijk geslapen. Ik heb gedroomd over grote liefdes (shit, lijk ik nu op Walter?). Een man en een vrouw die voor elkaar waren voorbestemd, maar elkaar telkens niet konden vinden. Ineens stond zij met haar koffer bij hem voor de deur. Ik droomde over en dacht ook aan mijn vader. Hij houdt zich staande onder de ziekte van Parkinson. Het gaat langzaam slechter met hem. Pa, ik mis je. En ma, zij steunt hem zo veel.

Ongeveer 80 kilometer gereden.

Via het Kylldal naar het dak van de Eifel

Soms gaat het ineens weer snel. De afgelopen dagen ging ik steeds later op pad, vanmorgen was ik weer mooi op tijd weg. Er stond me weer een mooie dag te wachten. Eerst terug langs de Saar naar de Moezel, nu langs de andere oever. Bij de sluis weer naar de overkant. Dit bleek een afgesneden bocht van de rivier te zijn.

Burcht van Saarburg

Al snel weer aan de Moezel, het was nog maar 10 kilometer naar Trier. Natuurlijk moest 'De Bak' op de foto met de Porta Negra.

Porta Negra 

Drukte alom, mensen wilden graag de Porta Negra bekijken, maar ineens was daar een geheel nieuwe toeristische attractie de 'Alveus Ruber'. Hele drommen verdrongen zich rond dit vreemde apparaat. Nadat de ergste drukte was geweest vond ik dat ik een foto mocht nemen. In verband met GDPR moet ik toch ook voorzichtiger zijn met betrekking tot de privacy van mensen. Geheel in stijl met Auntie Helen heb ik daarna een stuk taart taart genomen. Heerlijk in het zonnetje, met zijzicht op de Porta Negra. 

Na deze energiebonk ging weer op start. Eerst de Moezel over en dan nog ongeveer 10 kilometer tot de monding van het Kylldal.

Langs het Kylldal liep een fietsroute omhoog en bovenop zou ik de aansluiting kunnen maken naar de Urff en verderop de Rur, die bij Roermond in de Maas uitkomt. Op deze manier wilde ik de Eifel oversteken. Het zou natuurlijk fiks klimmen worden, maar door een rivierdal, grotendeels langs een spoorweg. Dat moest kunnen. Het eerste stuk reed fantastisch. Prachtig fietspad, helemaal niet steil, ik kon heerlijk doorrijden.

Kasteeltje tussen de bomen

Ineens wat bulten, niet hoog, wel steil. Eén keer kwam ik boven in het lichtste verzet, maar ik kon de trappers niet meer ronddraaien. Dit hield ik dat ik met elke keer een kwartslag trappen vooruit kroop. Maar ik was bijna boven, had geen zin om uit te stappen. Hadden ovalen bladen het mij hier gemakkelijker gemaakt? Bij de volgende bult hield het echter op. Ik moest eruit en duwen, een kort stukje maar. Ik begon mij al af te vragen of de rest van de route zo door zou gaan, maar dat viel mee. De route volgde de spoorweg, twee keer zelfs door een spoorwegtunnel heen.

Op een gegeven moment stond een groepje mensen langs de fietsroute. Ik zwaaide al naar ze en stopte om even met ze te kletsen. Ik kreeg meteen een chocolade pindarotsje met drank erin geserveerd, en nog één en nog één. En natuurlijk weer vragen over mijn fiets. Het bleek dat twee van de mensen hun 45-jarig huwelijk vierden. Daar moest op gedronken worden en er werd een glas sekt in mijn handen geduwd. En natuurlijk foto's.

Proost!

De mensen vertelden mij wel dat het hun verstandig leek als ik bij Bitburg de trein zou nemen, want daar lag een verschrikkelijke bult. Toen ik aangaf dat mijn fiets waarschijnlijk niet mee zou mogen zeiden ze dat ze dachten dat dat wel mocht. Ik ging in ieder geval de gok niet nemen, gewoon die bult op met 'De Bak'. Die bult bleek een pittige klim. Hele stukken rond de 10 procent, en als je denkt er te zijn, ben je er nog niet, en dat gebeurt niet 1 keer. Toch merk ik wel dat mijn beenspieren veel steviger zijn geworden van de eerdere klimmen. Na de afdaling ga ik gewoon weer verder langs de Kyll en de spoorlijn. Waarschijnlijk was de trein door een tunnel gegaan.

Vlak voor Gerolstein werd het dal breder. Was ik boven?

De laatste kilometers doorgereden naar Gerolstein, naar een camping net buiten het stadje. De camping werd gerund door moeders, een dame dik in de 70 vermoed ik. Het had een ouderwetse uitstraling, maar zoon probeerde de boel te moderniseren. Er was een rokerige blokhut waar je een biertje kon nemen en eten. Dat heb ik gedaan, samen met Robert en Martha, die een lange afstand route liepen. De tent stond op vulkaangruis, want dat is waar je hier bent, in de Vulkaaneifel. Boven Gerolstein torenden een aantal magmakolommen uit.

Ongeveer 115 kilometer gereden.

Langs de Moezel

Het weer was weer helemaal opgeknapt en ik kon dus weer in het zonnetje van start. Maar inmiddels kreeg ik wel te horen dat zondag (het was nu vrijdag) het weer om zou slaan met regen en kou. Ik zal wel zien.  Ik werd uitgezwaaid op de camping en moest nog een paar keer op de foto.

Receptie van de camping met de beheerdster

Fabrice had aangeraden om de rechteroever van de Moezel te nemen vanaf Thionville, hij was enkele hindernissen tegengekomen die volgens hem door mij niet gepasseerd konden worden. Aangezien de Moezel fietsroute aan beide kanten van de rivier is uitgezet, was dat prima. De tocht verliep voorspoedig. Mooie fietspaden volgden de rivier door het brede dal, hier en daar onderbroken door wat industriële activiteit, zoals bijvoorbeeld een kerncentrale. Zo'n stuk waar je heerlijk ontspannen kan doorfietsen. 

Ik kwam een Engels stel tegen, alhoewel, zij bleek Zeeuwse van oorsprong, maar was al heel lang geleden vanwege de liefde naar Engeland verhuisd. 'What a fantastic machine' wist meneer in verbazing uit te brengen. Er werd verder gepraat over allerlei bijzondere vehikels, die de Engelsen ooit op de markt hebben weten te brengen. Ze gingen elk jaar een weekje op fietsvakantie. Iets verderop moest ik de rivier oversteken, volgens Fabrice zou dit voor mij niet mogelijk zijn in verband met werkzaamheden aan de brug, maar ik kon er langs.

In het mooie plaatsje Rettel, met een groot kasteel op de heuvel, kwam ik een Frans meisje tegen die zei 'ce machine m'intrige', ook haar heb ik werking van deze wonderbaarlijke fiets uitgelegd. Op het einde lachte me ze toe, en sorry om het te zeggen, dat had ze beter niet kunnen doen. Ze bleek een mond vol rotte tanden te hebben, plus een aantal lege ruimtes in haar gebit. Schrijnend.

Krappe passage onder de weg door bij Rettel

Snel kwam ik in Schengen op het drielandenpunt van Duitsland, Frankrijk en Luxemburg. Ik was in Duitsland. Meteen begon de druiventeelt en voel je je in een wijnstreek.

Druiven aan de Luxemburgse kant

Ik had tot dan toe nog geen wijngaard gezien op deze route. De fietsroute bleef goed en ik herkende de omgeving, waar ik diverse keren geweest ben, onder andere voor werk, maar ik ook weer wandelend op de GR5. Bij Remich aan de Duitse kant neergestreken bij mijn favoriete restaurant in de regio 'Moselbrücke'. Inmiddels had ik besloten naar Saarburg te gaan. Gelegen aan de Saar, aangeraden door Fabrice. Ik was wel eens eerder op de camping bij Trier geweest en vond dat niet zoveel en omdat ik nu eerder naar de Moezel was afgeslagen had ik voldoende tijd. Ook langs de Saar lag een prima fietspad. Het dal was intiemer dan het dal van de Moezel.

Saardal

Uitzicht vanuit Saarburg op de Saar

Saarburg bleek een superleuk stadje te zijn met 'klein Venetië', een mooi stukje stad met allemaal prachtige bruggen en een waterval in het centrum, die een aantal watermolens aandreef. Het deed middeleeuws aan. 

 De gedenktekens in de weg ter herinnering aan de holocaust maakten indruk op mij.

Natuurlijk allemaal terrasjes. Waar ik ook maar op ben neergestreken voor een heerlijke pizza. Het was maar 90 kilometer, dat mag toch ook wel een keertje?