Van Maas naar Moezel

Zou ik naar de bron van de Maas rijden of niet, dat was gisteren de vraag die mij bezig hield. Het kon in principe wel, maar dan moest alles verder wel goed lopen. Ik zou dan thuiskomen en meteen weer aan het werk moeten. Ik moest dan meteen weer op pad. Ook kraakte de veerpoot nog steeds verschrikkelijk, zou dit allemaal wel goed gaan? Ik besloot naar de Moezel af te slaan en weer naar het noorden af te buigen. De route van Benjaminse gaf de mogelijkheid tot een doorsteek bij Bannoncourt zo'n 30 kilometer ten zuiden van Verdun. Dat zou ik gaan doen. De track stond op mijn Garmin. Het weer was voor de eerste keer wat minder, het regende eerst, het was bewolkt en fris. Prima fietsweer, maar ik vertrok daardoor wel later dan anders. Na Verdun uitgereden te zijn volgde ik een vlakke weg, waarop ik steeds ongeveer 30 kon rijden.

De Bak in Verdun

Lange vlakke wegen

De telefoon deed het nog steeds niet, foto´s konden gelukkig ook met de Garmin gemaakt worden. Na een dik uur linksaf, de Maas over. Het is inmiddels nog maar een bescheiden rivier.

Nog één keer de Maas over

Maasvallei bij Bannoncourt

Het Maasdal uit. Meteen begon de weg te stijgen, maar het viel niet tegen, na een afdaling kon ik aan de volgende klim beginnen. Onderweg stonden meerder religieuze kruizen en magische stenen, ik kon ze zittend vanuit De Bak fotograferen. Ik ben bij Lacroix-sur-Meuse, een dorpje van niets in het niets. Toch blijkt het blijkt een stokoud dorp, met een lange religieuze geschiedenis.

Eerst nog door open land, daarna door bosgebied kwam ik boven op de heuvelrug. Hier ging ik het Maasdal echt uit. Beneden lag het Meer van Madine in een grote vlakte. Ik had het gevoel in een andere wereld terecht te komen. Bij het meer lag hotel-restaurant Lac de Madine. Het leek mij een perfecte stop. En hoewel het dorp uitgestorven was, zat het restaurant tot mijn verbazing stampvol, misschien wel 150 mensen. Oma vierde onder andere haar 90e verjaardag, maar er was ook veel los publiek. Het zag er luxe uit. Liep ik daar rond in mijn fietserskloffie, ruikend naar Wilco. Ik kreeg een tafel in de hoek, maar dat was ook de enige nog vrije tafel in dit etablissement. Het eten was fantastisch. Later werd mij geopperd dat het Hemelvaart was. Geen moment aan gedacht. Na langs het meer gereden te zijn ging het weer omhoog. Een leeg landschap, slechts hier en daar een dorpje. En dan .. een afdaling die niet ophoudt. Een aantal keren gestopt om de remmen te laten koelen en er water overheen gegooid. Desondanks zijn de naafdoppen weer goed gesmolten. Uiteindelijk bereikte ik de Moezel bij Pagny-sur-Moselle. Na een paar kilometer grote weg kon ik de Moezel fietsroute oppakken en weer prachtig langs de rivier gaan draaien, alhoewel soms over slechte wegen. Ik merkte dat ik het hier mooier vond dan het laatste stuk langs de Maas. Dat was ruim en open en leeg. Langs de Moezel voelde het intiemer, veel meer bos. Ik kwam langs de oude Romeinse Aquaduct, dat ik ooit eerder wandelend langs de GR5 gepasseerd was.

Resten van Romeins Aquaduct ten zuiden van Metz

Rond kwart over 6 arriveerde ik bij Metz, mijn doel voor de dag. Voor de camping stond een man in uniform iedereen tegen te houden. De camping zou vol zijn. Ik moest maar even wachten. Uiteindelijk ging deze meneer voor mij vragen of er nog een plekje was, het antwoord was 'nee'. Of ik niet zelf mocht vragen, uiteindelijk mocht dat, maar het antwoord bleef nee. De dichtstbijzijnde camping in noordelijke richting zou in Thionville zijn, ongeveer 15 kilometer verderop. De mevrouw van de camping wilde wel bellen of daar nog plek was. Ook vol. Wat de doen? Terug naar een camping 10 kilometer zuidelijk? Zag ik niet zo zitten. Verder maar, richting Thionville. Als snel bleek het geen 15, maar 32 kilometer te zijn. Maar wel over fantastische fietspaden. Ik kon continu 30 rijden. Ik keek naar wildkampeer plekken, maar had daar eigenlijk niet zoveel zin in. Uiteindelijk arriveerde ik om kwart voor 8 in Thionville. Ik hield er rekening mee misschien wel tot Remich (Luxemburg) door te moeten rijden voor een camping. Maar de mevrouw van de camping onthaalde mij super vriendelijk. Natuurlijk was er plek voor een fietser. En wat voor een fiets, ik moest meteen op de foto.

Zoiets had ze nog nooit gezien. Ze bleek een boek bij te houden met vreemde vehikels, er stond een Twike in, bijzondere auto's en motoren. Maar een velomobiel, die ontbrak er nog aan. Ze had tegen de mevrouw van de camping in Metz inderdaad gezegd dat ik er niet zou kunnen kamperen. Maar vooral vanwege de tijd waarop ik zou arriveren vanuit Metz. De receptie sloot namelijk om 20.00 uur., ik zou er nooit voor die tijd kunnen zijn. Ik stond naast Fabrice, een Fransman die ook een rondje langs rivieren deed, met name de Saar en de Moezel. Hij was echter compleet op van zijn 90 kilometer vanaf Trier en ging snel onder zeil. Weer 141 kilometer weggetrapt.