Oliebollentocht - terugreis

De terugreis was het toetje van de reis. Samen op tijd opstaan, de boel inpakken en ontbijten. De 'andere' Noord-Hollanders waren er ook nog en rond 9 uur gingen we op pad. Met de Top 2000 op de koptelefoon zou het vast een plezierige reis worden. We reden terug met zijn vijven, ook Johann uit Amersfoort had zich aangesloten en zou op een gegeven moment alleen verder gaan. Dat moment bleek al heel snel aangebroken. Na ongeveer 2 kilometer, net aan de overkant van de Waalbrug, op het ijzige stuk waar we een dag eerder waren omgedraaid, kreeg hij pech. De Quest, die de Verenigde Staten had doorkruist en de Baltic Sea Ride had volbracht, de Quest die afgelopen zomer Noorwegen nog onveilig had gemaakt viel stil. IJzig stil. Het achterwiel slingerde en de moer van de as bleek te missen.

Om onze eigen overleving zeker te stellen moesten wij hem achterlaten. Later hebben wij begrepen dat hij later toch weer verder kon en op weg was richting huis.  

Wij volgenden de Waaldijk tot aan Dodewaard en staken daar door naar de Nederrijn. Aan de overkant lag Rhenen.

Na een korte stop weer verder. Alles liep gesmeerd. Soms waren de wegen nog glibberig, maar ze waren over het algemeen goed te doen. Bij Amerongen met de pont naar de overkant en daar verder. Daar leek iets meer sneeuw te liggen en glooide de weg iets aan de voet van de Utrechtse Heuvelrug. De fietspaden waren niet altijd even best.

Bij Doorn nog even een koffie en taart stop gemaakt. Plein 6 opende de deuren toen wij voor de deur stonden. Daarna verder, langs de oostkant van Utrecht. Langzamerhand verminderde het geglibber. Bij Maarssen namen we afscheid van Victor. We kwamen op bekende wegen. Voor Erwin duurde de terugtocht iets te lang. Hij begon steeds meer last te krijgen van een oude knieblessure. In Aalsmeer moest er om die reden nog even drank worden ingeslagen om de pijn te verzachten.
Het laatste stuk vanaf Aalsmeerderbrug was ik op mijzelf en de Top 2000 aangewezen. Na 340 kilometer was ik weer thuis.
Heel voldaan, een fantastische tocht achter de rug!

Rest mij nog iedereen te bedanken die dit mooie evenement mogelijk hebben gemaakt. Natuurlijk een speciale dank naar Ellen en Hans van Elan.

De Oliebollentocht

Ja wat moet ik nou, alles lijkt al geschreven te zijn. Ik beperk mij dus tot een kort verslag met vooral foto's. Na heerlijk geslapen te hebben 's morgens gezond weer op. Dat lekker slapen was niet voor iedereen weggelegd. Erwin had 's nachts zijn matje verplaatst wegens licht- en geluidsoverlast. Zelf heb ik altijd oordoppen en een oogkapje mee. Wijs geworden door fiks gesnurk van een andere maat waar ik nog wel eens mee op stap ga.
Ontbijt was prima geregeld. De eerste velovaarders druppelden binnen en verbaasden zich over het geringe aantal velomobielen. Die hadden de geheime voorraad binnen nog niet zien staan in de voormalige fabriek. Om 11 uur werd het tijd om te vertrekken. De 85 velomobielen maakten zich klaar. Het viel me op dat er weinig afwijkende velomobiel modellen waren. Het was 5 graden onder nul, de weg was nat de avond ervoor, en nu dus waarschijnlijk opgevroren.

De keuze voor de langzame groep was snel gemaakt. Wat mij verbaasde was dat de langzame groep als eerste vertrok, die zouden dan namelijk de andere groep inhalen en dan was er één groep... En dat gebeurde al snel, veel sneller dan verwacht.
Tijdens het wegrijden stond Ellen naast mij en zei dat ze de achterrijder misten, namelijk onze zeer gewaardeerde voorzitter. Ik gaf aan de track te hebben en wel als achterrijder te willen fungeren. Ik kreeg de walkie-talkie, inclusief korte uitleg en op pad gingen we. Al snel bleek het dat mijn Garmin niet goed was opgeladen, en binnen de kilometer viel hij uit. Vervanging van batterijen hielp niets, ik zat zonder track.... Nou ja, gaan met de banaan. Snel gingen we één van de waalbruggen over om aan de overkant op een ijsbaan te belanden. Kees had ik inmiddels gevonden, die vertelde dat hij achterrijder was, en ik heb hem de walkie talkie overhandigd.
Op het pad beneden stond Tante Lies al dwars op het pad en en hij was niet de enige.

Na wat verder geglibberd te hebben werd besloten om te keren. Boven op de brug kwam de snelle groep al aanzeilen. Deze reden direct door en gingen nu voorop, een historische fout was op natuurlijke wijze hersteld. Het oversteken van een weg iets verderop ging niet geheel vlekkeloos en de groep raakte volledig uit elkaar, dit werd verderop versterkt bij de volgende brug, terug in zuidelijke richting. Ik zat in een groepje van ongeveer 12 velovaarders, maar de grootte wisselde nogal eens. Vanuit Nijmegen werd het alleen maar mooi. We reden over de dijken door de prachtig besneeuwde Ooypolder, langs de plaatsjes Ooy en Persingen. We reden langs 'Groenlanden', vond ik wel toepasselijk met dit weer.

 

De dijken waren goed, maar bij Persingen waren er twee smalle ijsvrije sporen op het pad. Breed genoeg voor de Quest, met zijn 63 centimeter wielspoor, te smal voor de Strada, met zijn 80 centimeter.

Foto's maken vanuit een Strada met een mobiele telefoon is niet altijd eenvoudig. Ik bleek een aantal onverwachte selfies te hebben gemaakt. Ze zijn zeer charmant geworden. Kijk en huiver! Dit kan jou ook overkomen!

Kort daarna arriveerden wij in het Wilderniscafé in Kekerdom.

Na de taart en koffie kon er gekozen worden uit de route door het vlakke land of de bergetappe. Vrijwel iedereen wilde omhoog. Snel kwamen de heuvels van het Rijk van Nijmegen dichterbij.

Bij Wyler namen we een prachtige weg omhoog, niet te steil, door het besneeuwde landschap.

 

 

En daarna recht Nijmegen in. Na een fotostop (lang niet iedereen aanwezig) terug naar Elan voor de oliebollen.

Wij bleven nog een nachtje. Uiteindelijk zijn we met 16 personen gaan eten bij de Griek.

Onze slaapplaats weer ingericht, waar vind je zo'n plekkie?

Erwin - Tante Lies

En dan is het uiteindelijk toch nog best veel tekst geworden ... :-)

Heenreis OBT

Eindelijk was het weer zo ver. Het jaarlijkse hoogtepunt van velomobilisten, de Oliebollentocht!

Al weken gonst het over het internet. Afspraken om samen te rijden worden gemaakt, routes worden gedeeld, telefoonnummers uitgewisseld. En uiteindelijk op de dag zelf is alles weer anders. Barre, maar zeker geen extreme, omstandigheden gooit menig routeschema in de war. Tijdschema's kloppen niet meer en eerder gemaakte afspraken lopen in het honderd.
In verband met de verwachte weersomstandigheden had ik de avond voor vertrek de fiets al ingepakt. Dat is niet evident, want hij staat in de voortuin, en grijpgrage handjes kunnen hem leeghalen. Maar ik heb nog nooit gemerkt dat iemand de fiets heeft geopend in de voortuin, dus maak ik mij daar niet zo druk over.
Om half 8 gaat de wekker, maar ik had al uren in halfslaap gelegen. Is het wit als ik wakker word? Nou, dat is het gelukkig niet. Zelfs de regen lijkt mee te vallen, en op de weerkaart zie ik dat het spoedig zelfs droog zou worden. Het is bij vertek ruim boven nul. Zouden de weermannen er naast gezeten hebben? Gaat het allemaal meevallen? Wordt het geen heroïsche tocht?
Over met de pont van 10 voor half 10 en op weg naar Erwin, het eerste ontmoetingspunt in Hoofddorp. De route verloopt zonder problemen, en op wat gespetter na is er niet veel aan de hand. Jan Roelse was inmiddels ook gearriveerd. We besluiten niet via Victor in Loenen te gaan, maar rechtstreeks richting Maarten in IJsselstein te rijden. Beiden even gebeld, en volgens Maarten was het op dat moment nog net te doen. Maar hij was nog niet buiten geweest. Vanaf IJsselstein zouden we met ongeveer 10 velomobilisten richting Nijmegen rijden. Het scheelt een kilometer of 10 en het is inmiddels licht gaan sneeuwen. Natte sneeuw, dat wel. Dus, na nog een extra bakkie, op stap. Eerst een kleine 20 kilometer oost, tegen de wind in, daarna in zuidelijke richting.
Om even het gevoel te krijgen van de snelheid voor de medereizigers vraag ik op een gegeven moment of het tempo voor Jan goed is. Zijn antwoord is: 'In dit tempo rij ik door naar China'. Ik concludeer dat ik voor hem niet te hard rij.
Hoe verder we richting Maarten rijden, hoe viezer het weer wordt. Echt wit wordt het niet, het is vooral natte sneeuw, echt lekker is het niet, maar richting IJsselstein hebben we de wind voornamelijk schuin achter. Het rijdt prima. Maar, we komen wel te laat aan. De afspraak was om 1 uur te vertrekken, wij kwamen pas om 13.23 binnen. Typisch een geval van optimistisch plannen van mijn kant.
Bij Maarten was het een drukte van belang. Er werd nog even wat gedronken en gegeten en we gingen op weg. Inmiddels was het een aardige witte wereld. Om een uur of twee gingen we op pad. Hij had heel slim een strooiroute-track gemaakt. Het ging echter meteen niet helemaal lekker. Maarten reed voorop, maar volgde niet zijn eigen track. Dat gaf bij mij verwarring. Bovendien bleek de groep niet compleet. Binnen een paar kilometer lag dit groepje van 10 compleet uit elkaar. Bovendien had één van de rijdsters pech met de derailleur. Maarten gaf meteen aan terug te willen, hij vond het onverantwoord. Bovendien waren de beste oliebollen toch al in IJsselstein te krijgen. De groep ging in tweeën. Maarten en 5 anderen gingen terug, Victor, Jan, Erwin en ik gingen verder. En toen begon de tocht naar het oosten. Eerst de brug bij IJsselstein over en linksaf. We hebben uitgebreid over dijken gereden, nauwelijks plaatsen gezien. Er was geen café te bekennen. Het was koud en we konden eigenlijk nergens schuilen om wat te happen en te plassen. We hebben alleen nog even onder overkapping van een gesloten benzinestation gestaan. Niets is er in dit woeste binnenland van Nederland te vinden. Slechts wind en natte sneeuw. Gelukkig bleven de wegen redelijk goed. Je komt in een soort van trance in deze kleine wereld. Het laatste stuk was natuurlijk het toetje. Het werd donker. Langs een lange doorgaande weg lag alleen een smalle, slecht geveegde fietsstrook. Ik reed meestal voorop en kon vooral de zijlichten van Erwin goed zien (mag soms wel iets minder Erwin!). De lichten van de andere velomobilisten kon ik door Erwin zijn schijnwerpers niet altijd goed zien. Soms zag ik de weerspiegeling van de koplampen onder de velomobielen door. Ik vertrouwde (terecht) op de rijders achter mij. Verder had Victor gelukkig zijn kerstverlichting bij zich om automobilisten extra te alarmeren. We hebben nog even stil gestaan onder een viaduct. Nog 8,4 kilometer gaf Victor aan! Dat geeft de burger moed. Na ongeveer 155 kilometer draaide 'De Bak' het terrein van de voormalige Honig fabriek op.
Was het heroïsch? Mwaah, het viel goed te doen, maar een eenvoudige tocht was het zeker niet. Wel eentje om te herinneren.
Door het mindere weer heb ik geen foto's gemaakt onderweg. Ik was wel blij dat een dag voor vertrek mijn achterband ineens leegstond. Om die reden heb ik er ook nog een zware M+tour achterop gelegd. Die gaf toch wel wat meer grip als zo'n gladde Kojak. Als de band niet leeg geweest was had ik hem waarschijnlijk niet vervangen.

Route via Hoofddorp en IJsselstein.

En eigenlijk voelde ik mij prima. We hebben even gedoucht, een slaapplaats ingericht en aan de chinees gegaan. En er was heerlijk bier in overvloed.

'De Bar'

Eten tussen de halters

Slaapplaats van de 'andere' Noord-Hollanders

Na het eten nog even in de ontwerp afdeling van de DF gekeken. De rondleiding van Daniel in het Duits werd mij echter even teveel. Ook de sterkte van het carbon werd getest door er met een plank op te slaan. De fiets van Ymte heeft veel te verduren gehad die avond (en nacht).

Gewicht van de body van de DF

Op weg

Het is onverwacht droog aan het begin van misschien wel een heroïsche tocht!

Tot vanavond!

OBT - voorbereidingen

Ook ik ben me aan het voorbereiden. De routes zijn gemaakt.

Zelf rij ik zaterdagochtend eerst naar Erwin om daar te verzamelen. We rijden dan met Jan uit Haarlem eerst naar Victor in Loenen aan de Vecht. Daar sluiten naast Victor in ieder geval Elmi, Rob en Marjolein aan. Vervolgens naar Maarten in IJsselstein. Van daar af de laatste 75 kilometer naar Nijmegen.

We rijden mee vanaf meetingpoint Victor

Terug gaan Erwin en ik pas op maandag. We volgen dan waarschijnlijk de volgende route:

Ik heb er zin in!

Luchtweerstand bij lage temperaturen

Omdat Wim Schermer eerder aangaf dat onder andere de luchtdichtheid de snelheid bij lagere temperaturen drukt ben ik een op internet gaan struinen.

Daar vond ik de volgende formule

De weerstandskracht die bij beweging op het voorwerp werkt is bij benadering te berekenen met onderstaande formule:

waarin:

F = kracht die op het voorwerp werkt tijdens de beweging

ρ = dichtheid van de stof waarin het voorwerp zich voortbeweegt

v = relatieve snelheid van het voorwerp ten opzichte van het medium waarin het voorwerp beweegt

A = geprojecteerde oppervlakte van het voorwerp loodrecht op de bewegingsrichting, gelijk aan (π x d2)/4

d = kaliber (bij munitie) of breedte van het voorwerp

Cw = weerstandscoëfficiënt afhankelijk van de vorm van het voorwerp

(Bron Wikipedia) 

In deze formule zou dus alleen de dichtheid van de stof, dit wil zeggen dat de weerstand lineair toeneemt met de dichtheid van de lucht . 

Vervolgens ben ik op zoek gegaan naar de luchtdichtheid bij verschillende temperaturen op zeeniveau en vond de volgende tabel:

Temperatuur  (°C)	Luchtdichtheid van droge lucht (kg/m³)
-15	1,368
-10	1,342
-5	1,317
0	1,292
5	1,269
10	1,247
15	1,225
20	1,204
25	1,184
30	1,165

Als we dan kijken naar het verschil in snelheid bij temperaturen tussen +15 en rond het vriespunt, dan blijkt de luchtdichtheid 5,5 % hoger te zijn.

(1.292-1.225)/1.225 = 5,5%

Vervolgens komt Kreuzotter weer in beeld:

160 Watt, Quest, 15 graden Celcius  --> 41 km p/u

160 Watt, Quest, 0 graden Celsius -->  40,4 km p/u

Dit is maar 1,5 % verschil. 

Ook met een ander geleverd vermogen is volgens Kreuzotter het verschil 1,5 %. 

Maar de luchtweerstand neemt kwadratisch toe met de snelheid, dus het zou 2,25% meer vermogen moeten kosten om de fiets bij 0 graden die 1,5 procent sneller moeten laten rijden. Kreuzotter lijkt die 2,25 % te bevestigen in de calculaties.

Bijvoorbeeld

102,25 Watt, Quest, 0 graden Celsius -->  32,7 km p/u

100 Watt, Quest, 15 graden Celsius -->  32,8 km p/u

Hoe moet ik die 5,5 rijmen met de 1,5 of 2,25% Ik ben er nog niet uit. Maar misschien jullie wel.....

Rainex

Toch weer op zoek naar manieren om de oppervlakte spanning te verlagen.

Opnieuw Rainex Anti-Rain en Rainex Anti-Fog op het vizier van de Sinnerkap aangebracht. En eigenlijk kom ik tot dezelfde conclusie als eerder.

Het werkt niet (of nauwelijks). Niet kopen, en veel te duur.

De Anti-Fog doet (volgens mij) helemaal niets, het raam beslaat net zo snel. Met het gebruik van Rainex lijkt zelfs wel meer vocht vast gehouden te worden aan de binnenkant. Waarschijnlijk werkt het prima op glas, maar met een dun laagje allesreiniger/zeep bereik je hetzelfde effect. Daar ga ik binnenkort mee experimenteren. Daarnaast lees over het gebruik van tandpasta om het beslaan van duikbrillen tegen te gaan. Is dat iets om mee te experimenteren?

De Anti-Rain lijkt iets meer effect te hebben. Niet op het moment van een bui, dan blijft het zicht even belabberd als altijd, maar het lijkt erop alsof de druppels sneller van het vizier verdwijnen als het weer droog is. Het minivizier zat nog vol druppels, de Sinnervizier was allang druppelvrij. Dit komt overeen met mijn ervaringen bij de autowasstraat. Ook daar is vaak Rainex toegevoegd en dat zie je in eerste instantie aan de druppeltjes op je auto, die er vervolgens door de blazer gemakkelijk afgeblazen worden.

Afname snelheid en gladheid

Zoals vaker op wordt er op de blogs gediscussieerd over de invloed van de temperatuur op de snelheid. Sommigen beweren dat de snelheid tot wel 5 kilometer per uur omlaag gaat tijdens koudere omstandigheden. Zelf rij ik 's winters ook langzamer dan 's zomers en gaf hier ook de lagere temperaturen de schuld van. Inmiddels ben ik bekeerd. Ik heb tot nu toe namelijk nauwelijks afname in de snelheid kunnen constateren. Ik blijf zo rond de 35 rijden. Ook Kreuzotter kan de afname in de snelheid niet verklaren aan de hand van de temperatuur. Daarvoor is het snelheidsverschil te klein.
Nu is het wel zo dat ik in deze periode met name in het donker fiets. Uit voorzorg reed ik denk ik eerder dan toch wat langzamer in verband met ander verkeer en zicht. Maar inmiddels rij ik alweer enige tijd een andere, wat langere, route waar ik veel minder last heb van ander verkeer en dus gewoon lekker kan blijven doorrijden. En de snelheid blijft dus hoog.
Tot vandaag, ineens reed ik 2 a 3 kilometer langzamer, er was weinig wind, de temperatuur was hetzelfde als de afgelopen tijd. Het verschil was echter dat de weg goed nat was. Zou dit de oorzaak zijn van de gemelde grote snelheidsverschillen?
Maar eens wat gaan struinen op internet. Kreuzotter kan het niet verklaren, de variabele kan niet worden ingegeven. Als je dan verder gaat zoeken op internet kom je eigenlijk geen antwoord tegen. Er wordt uitgebreid ingegaan op de tegenstrijdige wens van lage rolweerstand en veel grip, m.n. op nat wegdek, maar daar ben ik niet naar op zoek.
En als er niets te vinden is zou het wel eens een goede vraag kunnen zijn voor de wetenschapsquiz.

Als ik er zelf over nadenk (waarschijnlijk grote onzin), maar: Zou het zo kunnen zijn dat op een nat wegdek vlak achter waar de band contact maakt met de weg kortstondig vacuüm getrokken gebiedjes zijn die de rolweerstand op nat wegdek verhoogt?
Of is er iemand anders die hier eventueel een theorie over heeft?Ik ben benieuwd.
Zou dit de afname van de snelheid in de winter kunnen verklaren? In de winterperiode is de weg namelijk vrijwel altijd vochtig of nat en droogt de weg nauwelijks. Alleen dit jaar was een uitzondering, er is tot nu toe weinig neerslag gevallen.

Overigens, mbt grip, die was vanmorgen even helemaal weg. Het was spiegelglad. Ik had op de actuele weerkaart van het KNMI al gezien dat het licht vroor, maar had geen last tot halverwege de Geniedijk bij Hoofddorp. Ineens was het glad. Scholieren gleden bij bosjes om en liepen naast de fiets. Zelf ging mijn tempo ook omlaag en stond nadat ik remde ineens dwars op het fietspad.
Toen moest ik toch even denken aan de spikes van Adri.

Woon-werk fietsverkeer en gezondheid

Ineens begon het me op te vallen. Sinds ik, nu sinds 2 1/2 jaar, met 'De Bak' mijn woon-werk verkeer doe ben ik niet meer verkouden geweest. Nu kan dit gewoon toeval zijn, maar daarvoor was ik elk jaar wel een keer goed verkouden. De enkele keer dat ik toch met de trein ga merk ik dat ik het niet heel fijn vind in de spits. Het is erg druk, vaak moet je staan, en vooral, overal om je heen hoor je de ziektekiemen. Die kom ik nu niet meer tegen. Je hoort  mensen hoesten, de keel schrapen, niezen de neus snuiten en daar zit je dan vlak naast. Dat kan nooit heel gezond zijn.
Toch is er ook een nadeel aan het fietsen. Ik moet echt een stuk vroeger op. In 5 minuten ben ik op het treinstation. De trein verdwijnt vervolgens soepel via de tunnel onder het Noordzeekanaal, en rijdt daarna met ruim boven de 100 km p/u richting Hoofddorp naar de voordeur van mijn kantoor.
Op de fiets ben ik afhankelijk van een pont, die eens in de 20 minuten vaart. En als ik dan eindelijk aan de overkant ben dan rij ik met een schamele 35 km p/u. Bovendien kan ik niet in mijn fietskloffie het kantoor in. Er moet dus ook nog even gedoucht worden.
Om de fiets dus echt concurrerend te maken moet er nog een hoop veranderen. De trein moet op de pont en wij fietsers door de tunnel. Bovendien moet het werken in zweterige kledij de norm worden. Dan zou mijn fietstocht ook in tijd concurrerend worden.