OBT 2019

Een hoogtepunt van het jaar is natuurlijk de OBT. De eerste keer zonder Erwin, maar hoewel ik regelmatig aan hem dacht was het ook goed zo. Er was deze keer geen toespraak van de voorzitter, met o.a. even aandacht aan de leden die ons dit jaar zijn ontvallen. Dat vond ik vorig jaar mooi en heb ik dit jaar gemist. Van mij mag dat er elk jaar in.

De avond ervoor eerst naar Olivier, een bekende kroeg in het centrum van Utrecht. Marnix had bedacht om daar te verzamelen, een soort van kerstavond, maar dan voor de OBT. In een oude kerk. Leuk om een aantal mensen al te ontmoeten onder het genot van een biertje.

De volgende ochtend hoefden we maar 12 kilometer naar het beginpunt. Het was fris, maar mooi weer en droog. Bij aankomst stonden er al heel wat fietsen geparkeerd. Bij inschrijving kreeg ik een mooie mok, omdat ik voorrijder was. Prachtig, ik ben er trots op.

Reparatieservice Victor Rinia

Bijzondere zelfbouw

Maarten heeft zijn fiets mooi gepimpt

Joop en Mark

Dit lijkt heel georganiseerd

Na een ieder te hebben gesproken gingen we op weg. Ieder in een groep van ongeveer 12 velonauten/es. Het was wat chaotisch, Roel zwaaide met een bord met groepsnummer, dat werkte enigszins. Marjolein was zoals altijd weer prachtig gekleed, zij kon zo de catwalk op voor best geklede velonaut(e). Ook zij probeerde iedereen op pad te krijgen. Het voorrijden ging verrassend goed. Ik had verwacht dat binnen de kortste keren iedereen bij elkaar was, maar dat viel mee. Stoplichten konden vaak niet in één keer gepasseerd worden, dus we moesten veel wachten totdat de groep weer bijeen was. Een hoogtepunt was natuurlijk de tocht door de fietsenstalling en kort daarna de aankomst op het Domplein. De foto's van de in steiger staande Dom zijn prachtig geworden. Dank je wel Bas!

 

Ook nog even met Alve gesproken, vanwege zijn bijzondere tocht

En daarna ging het verder, nog even door de stad richting de Uithof en De Bilt.

Bas, de fotograaf, kwam steeds voorbij op zijn prachtige Fausto Coppi racefiets.



Iets verderop stond Jan Trenson, één van onze Belgische gasten, langs de weg, te hannesen met een lekke band. Ik kon hem niet laten staan. Hij had geen track bij zich en maakte zich zorgen of hij wel verder mee kon rijden. Mijn groep werd door hun voorrijder in de steek gelaten. Sorry groep 12!

Na korte tijd konden we verder, we kwamen nog wat mensen met panne tegen, maar kwamen al snel op de startbaan van Soesterberg, een prima fietspad. Hier was iedereen weer en konden we aansluiten.

Vanaf hier was het nog een boogscheut naar Oud Londen, de pauzeplek. Een lekkere appelslof en koffie, helemaal prima wat mij betreft. Ik telde hier 153 fietsen.

Na de lunch weer verder. Helaas was mijn telefoon/camera leeg. De groepen waren uit elkaar gevallen. Iedereen reed zijn weg. Petra sloeg af bij Bunnik. Bij een brug verzamelden we allemaal weer. Er werden drone opnamen gemaakt. Ik ben benieuwd. In een lange sliert kwam iedereen de brug oprijden.

Tata steel

Daarna was het nog een stukkie terug naar de oliebollen en de erwtensoep. Die ik me heerlijk heb laten smaken.

Het syndroom van Roef

Tijdens de aanrij- en de terugrijroute naar de OBT heeft Roef last van een syndroom, waar hij erg onder gebukt gaat. Altijd lekke banden. Dit jaar had Roef antilek in de banden gespoten, het mocht niet baten. Voor mij was er dit jaar geen echte aanrijroute, omdat Petra in Utrecht woont. Ik had de fiets een week geleden al vanuit het noorden naar Utrecht overgereden. Ik vertrok die dag vanaf mijn moeder in Sint Pancras bij Alkmaar en had een route van ongeveer 110 kilometer uitgestippeld om ook wat vakjes te vullen. Het weer was niet ideaal en er was een fikse wind tegen. Het werd een zware tocht, vaak reed ik maar net rond de 23-24. Ik weet het aan de wind en mijn slechte conditie na mijn oogoperatie. Excuses zijn er altijd. Eindeloos deed ik er over, maar de route was mooi. In Utrecht, eigenlijk niet ver vanaf Anafora (beginpunt OBT), kreeg ik een lekke band. De band werd vervangen en ik strompelde verder in de fiets naar Petra. De volgende ochtend toch ook eens even de bandenspanning checken, die bleek rond de 1 bar. Mmm, dan gaat geen enkele fiets vooruit.....

De dag na de OBT moest ik natuurlijk ook nog een stukje fietsen, een soort van terugreis. Een prachtige ronde over de Utrechtse Heuvelrug en via Wijk bij Duurstede naar het mooie Buren en vervolgens weer terug naar huis. Ik zoefde heerlijk over de wegen, gewoon weer op oud tempo. Oppompen van een band doet zoveel.

Mooie paden over de Utrechtse Heuvelrug

Echter, het syndroom van Roef sloeg ongenadig toe. Alsof ik echt op een terugreis was. Is het besmettelijk? Vlak voor Buren kreeg ik mijn eerste lekke band..

Poort van Buren

Muur om Buren

Niet getreurd, ik had een geheel nieuwe buitenband en vrijwel nieuwe binnenband klaarliggen. Na een minuut of tien reed ik weer. Nog geen 5 kilometer verder was het weer raak. Dezelfde kant van een volledig nieuwe band, mmm. Buitenband goed nakijken, ik vond niets, in de binnenband zat een flinke scheur..  Na het plakken besloot ik ook de eerste lekke band meteen maar even te plakken, je weet immers nooit. Ik besloot deze band er ook omheen te leggen. Maar weer sloeg het noodlot toe. Tijdens het oppompen kwam het ventiel los van de band en kon deze niet meer gebruikt worden. Ik had dus nu nog maar één binnenband over en was niet echt tevreden over over mijn plakwerk. Vooruit maar, band er in en gaan met die banaan. Ik zoefde voorbij Geldermalsen langs een vervelende grote weg naar Culemborg en met het veer de Lek over. Een prachtig avondlicht.

Pont Culemborg

Alles ging goed, nog minder dan 20 kilometer. Mmmm, ik zwabber, het zal toch niet.. En ja hoor, weer een lekke band, nog 15 kilometer, pfff. Maar eens kijken als ik bijpomp, hoe ver ik kan rijden. Pompen en rijden, twee kilometer verder. Dat betekent nog 7 keer pompen. Maar ja, het is compleet donker. Pompen en rijden, pompen en rijden, nog 8,65 kilometer. Mmm, nog maar 1 kilometer per keer. Toch maar weer plakken. Gaatje snel gevonden en geplakt, het bleek inderdaad dat de eerdere plakker niet zo super geplakt was. Buitenband nog even gecheckt en verder. Twee kilometer verder was het weer raak. Niet zeuren, pompen en rijden. Shit ik rij verkeerd, dat kan ik nu niet hebben.. Omdraaien..  Pompen en rijden.  Nog een keer verkeerd, draaien, pompen en rijden, nog 2,6 kilometer. Pompen en rijden, nog 400 meter. Pompen had geen zin meer, de band liep meteen weer leeg....

Vandaag eens even checken. Een paar gaatjes gedicht, ik vond een stukje glas in de buitenband aan de buitenkant. Aan de binnenkant was deze niet te voelen. En ik vond twee nieuwe binnenbanden (en een nieuwe buitenband, maar dat wist ik) in mijn fiets.

Beter zicht vanuit 'De Bak'

Al enige tijd vond ik dat het zicht vanuit 'De Bak' niet altijd ideaal was. Ook vond ik het lastig om het dashboard te zien. Nu had ik al een extra lichtbron toegevoegd, zodat ik in ieder geval zelf beter gezien wordt. Maar, om het zicht vanuit 'De Bak' verder te verbeteren en dus de veiligheid op de weg te vergroten heb ik een rigoureuze maatregel genomen. Afgelopen donderdag heb ik bij een oogkliniek twee kunstlenzen laten implanteren. Ik kan deze maatregel iedereen aanraden. Je laat je natuurlijke ooglenzen verwijderen en krijgt nieuwe, helemaal heldere lenzen er voor terug. Precies op sterkte. Geen bril meer nodig,