Het syndroom van Roef

Tijdens de aanrij- en de terugrijroute naar de OBT heeft Roef last van een syndroom, waar hij erg onder gebukt gaat. Altijd lekke banden. Dit jaar had Roef antilek in de banden gespoten, het mocht niet baten. Voor mij was er dit jaar geen echte aanrijroute, omdat Petra in Utrecht woont. Ik had de fiets een week geleden al vanuit het noorden naar Utrecht overgereden. Ik vertrok die dag vanaf mijn moeder in Sint Pancras bij Alkmaar en had een route van ongeveer 110 kilometer uitgestippeld om ook wat vakjes te vullen. Het weer was niet ideaal en er was een fikse wind tegen. Het werd een zware tocht, vaak reed ik maar net rond de 23-24. Ik weet het aan de wind en mijn slechte conditie na mijn oogoperatie. Excuses zijn er altijd. Eindeloos deed ik er over, maar de route was mooi. In Utrecht, eigenlijk niet ver vanaf Anafora (beginpunt OBT), kreeg ik een lekke band. De band werd vervangen en ik strompelde verder in de fiets naar Petra. De volgende ochtend toch ook eens even de bandenspanning checken, die bleek rond de 1 bar. Mmm, dan gaat geen enkele fiets vooruit.....

De dag na de OBT moest ik natuurlijk ook nog een stukje fietsen, een soort van terugreis. Een prachtige ronde over de Utrechtse Heuvelrug en via Wijk bij Duurstede naar het mooie Buren en vervolgens weer terug naar huis. Ik zoefde heerlijk over de wegen, gewoon weer op oud tempo. Oppompen van een band doet zoveel.

Mooie paden over de Utrechtse Heuvelrug

Echter, het syndroom van Roef sloeg ongenadig toe. Alsof ik echt op een terugreis was. Is het besmettelijk? Vlak voor Buren kreeg ik mijn eerste lekke band..

Poort van Buren

Muur om Buren

Niet getreurd, ik had een geheel nieuwe buitenband en vrijwel nieuwe binnenband klaarliggen. Na een minuut of tien reed ik weer. Nog geen 5 kilometer verder was het weer raak. Dezelfde kant van een volledig nieuwe band, mmm. Buitenband goed nakijken, ik vond niets, in de binnenband zat een flinke scheur..  Na het plakken besloot ik ook de eerste lekke band meteen maar even te plakken, je weet immers nooit. Ik besloot deze band er ook omheen te leggen. Maar weer sloeg het noodlot toe. Tijdens het oppompen kwam het ventiel los van de band en kon deze niet meer gebruikt worden. Ik had dus nu nog maar één binnenband over en was niet echt tevreden over over mijn plakwerk. Vooruit maar, band er in en gaan met die banaan. Ik zoefde voorbij Geldermalsen langs een vervelende grote weg naar Culemborg en met het veer de Lek over. Een prachtig avondlicht.

Pont Culemborg

Alles ging goed, nog minder dan 20 kilometer. Mmmm, ik zwabber, het zal toch niet.. En ja hoor, weer een lekke band, nog 15 kilometer, pfff. Maar eens kijken als ik bijpomp, hoe ver ik kan rijden. Pompen en rijden, twee kilometer verder. Dat betekent nog 7 keer pompen. Maar ja, het is compleet donker. Pompen en rijden, pompen en rijden, nog 8,65 kilometer. Mmm, nog maar 1 kilometer per keer. Toch maar weer plakken. Gaatje snel gevonden en geplakt, het bleek inderdaad dat de eerdere plakker niet zo super geplakt was. Buitenband nog even gecheckt en verder. Twee kilometer verder was het weer raak. Niet zeuren, pompen en rijden. Shit ik rij verkeerd, dat kan ik nu niet hebben.. Omdraaien..  Pompen en rijden.  Nog een keer verkeerd, draaien, pompen en rijden, nog 2,6 kilometer. Pompen en rijden, nog 400 meter. Pompen had geen zin meer, de band liep meteen weer leeg....

Vandaag eens even checken. Een paar gaatjes gedicht, ik vond een stukje glas in de buitenband aan de buitenkant. Aan de binnenkant was deze niet te voelen. En ik vond twee nieuwe binnenbanden (en een nieuwe buitenband, maar dat wist ik) in mijn fiets.