Erwin

Zoals jullie waarschijnlijk al begrepen hebben heeft Erwin - 'Tante Lies' - een ernstig ongeluk gehad op zijn aanrijroute naar de OBT. Erwin heeft hierbij diverse breuken in zijn gezicht opgelopen. Om zijn herstel te bespoedigen wordt Erwin voorlopig in slaap gehouden. Erwin is stabiel. Erwin zal nog zeker enkele weken in het UMC+ in Maastricht verblijven. Waarschijnlijk gaat hij daar ook aan zijn gezicht geopereerd worden. Een goede prognose over zijn herstel valt nu nog niet te geven. We zijn optimistisch.
Als er nieuws is zal dit in dit blogbericht en op Ligfiets.net geplaatst worden.

Erwin is op 6 januari overgebracht naar het AMC in Amsterdam. Hier heeft op 7 januari de vervolgoperatie aan zijn gezicht plaatsgevonden. Bezoek is voorlopig nog niet mogelijk, ook niet van naaste vrienden. Als bezoek mogelijk wordt dan zullen wij het laten weten. Erwin heeft nog een lange weg te gaan.

Een kaartje sturen kan natuurlijk wel en wordt zeer gewaardeerd.

Erwin zijn nieuwe adres is:

AMC Amsterdam
Afdeling Algemene Chirurgie
G6 Zuid, Kamer 143
T.a.v. Erwin de Vries
Meibergdreef 9
1105 AZ  Amsterdam

Graag wil ik alle mensen die meeleven en die ons gesteund hebben bedanken. Zelf wil ik graag, zonder anderen tekort te doen, de steun die ik heb gehad van Oliver Piper speciaal noemen. Hij heeft mij enorm gesteund. Ik had er een maatje bij, toen ik mijn maatje dreigde te verliezen.

Sterkte Erwin, sterkte maatje. En natuurlijk sterkte voor familie en vrienden.

2 januari: Er zijn geen updates. Erwin wordt nog steeds in slaap gehouden.
5 januari: Erwin is wakker en aanspreekbaar.
6 januari: Erwin is verplaatst naar Amsterdam.

Kerstrit en record

Toch nog even een mooie tocht gemaakt. Het was heerlijk weer, zonder kap zelfs zonder schuimkap gefietst. Weinig wind, regelmatig een zonnetje. Ik weet vaak van tevoren  niet wat ik ga doen. Of soms weet ik het wel, maar maak ik een compleet ander rondje. Gisteren begon ik met de track naar de OBT, tot Wijk bij Duurstede. Dat is in ieder geval getest, de rest ga ik niet voorrijden. Vanaf Wijk ben ik verder de dijken gaan volgen. Misschien langs de rivieren rijden zonder een pont te pakken? Dan moet ik minimaal naar Rhenen. Bij Amerongen riep ineens de Amerongse berg. Vooral de afdaling aan de noordkant is geweldig. Zou ik het nog eens proberen? Eén keer eerder was ik er afgedaald. Ik kon mijn snelheidsrecord halen, maar er zaten auto's in de weg. Dus bleef ik er net onder. Dus ik week van mijn plan af. De berg op en vooral .... de berg af. En daar ging ik. De ideale afdaling, geen auto's in de weg en uiteindelijk een maximum van 81 kilometer per uur. Een nieuw record. Natuurlijk veilig naar beneden. Mijn oude snelheidsrecord stond op 75, de 'Pont de Normandie' af.

Nu had ik alleen geen zin om die berg nog een keer op te rijden, dus verder langs de noordkant van de Utrechtse Heuvelrug. Bij Rhenen de brug over en terug langs de dijken.

Prachtig om te fietsen. Misschien toch maar de pont bij Elst of Amerongen? Nee, verder door. De pont dan bij Wijk bij Duurstede? Nee door. Culemborg dan? Nee, nu ga ik door tot de Lekbrug bij Vianen. Daar kon ik de track van de terugweg vanuit de OBT oppakken. Terug thuis na 108 kilometer. 

En allemaal natuurlijk fijne feestdagen, vanuit de stal, ook namens Petra:

Oliebollentocht 2018

Hij komt er aan, de OBT. Ik heb er zin in. Ik moet er wel meteen bij zeggen dat mijn gedachten uitgaan naar Chris. Ik wil hem sterkte wensen, maar hoe kan dat in deze omstandigheden? Ik hoop dat hij er bij kan zijn.

In ieder geval ga ik met 'De Bak", een belegen Strada, vanuit Utrecht, bij Petra vandaan. En ik ga niet alleen, we gaan in ieder geval met zijn drieën. En dat is goed nieuws, want dan hoef ik eventueel niet zelf mijn band te plakken, maar is daar personeel voor aanwezig :-). De routes zijn gemaakt. Utrecht - Roermond is 146 kilometer.
We verzamelen bij Petra. Het doel is uiterlijk 11 uur te vertrekken, want er komen mensen van elders. Het zal donker zijn als we in Roermond arriveren. Mochten er nog geïnteresseerde meerijders zijn, laat maar horen. Dan stuur ik de routes door en zie we je verschijnen.

Fietsstraten

Ik heb een hekel aan fietsstraten. Het is compleet onduidelijk waar je aan toe bent en auto's, hoewel te gast, stuiven je al claxonnerend gewoon voorbij. Het is ongetwijfeld bedacht met goede bedoelingen, maar het is net niks.

Hoe verrast was ik in Mechelen, daar kwam ik het bord tegen: 'Fietsstraat, verboden fietsers in te halen. Dat vind ik een fijne regel.

Een kort verder onderzoek op het wereldwijde web leidde tot de volgende regels in België.

• Een fietsstraat is ingericht als een fietsroute en herkenbaar aan het rode wegdek en een groot fietspictogram. Het begin en het einde van de fietsstraat wordt aangeduid met een verkeersbord.
• Je mag met de auto een fietsstraat inrijden, maar je mag er niet sneller rijden dan 30 km/u/
• In een fietsstraat mag je met de auto of andere motorvoertuigen geen fietsers inhalen. Dit geldt ook voor speedpedelecs.
• Fietsers moeten zich uiteraard ook aan de regels houden. Ze mogen de gehele breedte van de rijbaan gebruiken voor zover deze enkel opengesteld is in hun rijrichting en de helft van de breedte langs de rechterzijde als de rijbaan is opengesteld in beide richtingen. 

Maar hoe zit het nou in Nederland? In Nederland blijken fietsstraten geen juridische status te hebben. Het is gewoon een fietspad waarop ook andere weggebruikers zijn toegestaan. 'Auto te gast', aan me hoela. Een automobilist voelt zich nooit te gast, die gaat gewoon zijn eigen gang. Ik voel wel wat voor de Belgische regel. Blijf maar even achter mij rijden.

Is nu alles in België beter? Kijk eens naar de steentjes op de fietsstraat... En rood is het wegdek ook niet echt. Regels zijn er om omzeilt te worden..

Met een grote explosie kwam hij tot stilstand

Met een grote knal gaf de Gocycle de geest. Ik stond meteen stil, maar onverwacht had ik het niet kunnen noemen. Binnen vijf minuten lag de vervanger er omheen. De binnenbanden gaan vervangen worden, die zijn volgeplakt. Als buitenband gaat er toch maar weer zo'n onplatbare omheen.

goed gebruikt

LZL versus LML

Oftewel de L*l of Leipe Zonder Licht of ook wel 'The Invisible'. Ik reed er afgelopen week bijna een de kant in. Hij vloeken, maar ik zag hem pas op het laatste moment. Hij reed zonder voorlicht en ik zag hem echt niet op de donkere Hemweg. Zijn achterlicht deed het wel, zag ik in mijn spiegel.

Wat moeten we nou met dit soort gasten? Vroeger wisten we hier wel raad mee. Ze werden gevierendeeld, gekielhaald of opgeknoopt. Ze werden tot heks verklaard en verbrand op de brandstapel. Ze werden van ketterij beschuldigd en vervolgd door de inquisitie. Of men werd op de pijnbank gelegd en iets uitgerekt. Allemaal geweldige methodes om de mensen in het gareel te houden. Echter van deze methodes maken wij geen gebruik meer. Wij hebben een campagne: 'Doe je licht aan'. En we bekeuren 'The Invisibles' met 55 Euro. Maar ze zijn onzichtbaar, dus hoe doe je dat?

En dan heb je ook nog de semi-LZL. Met een HEMA lampje, zo´n pitje licht dat langzamerhand uitdooft, maar wat in de gedachte van de berijder van de fiets nog steeds een lampje is. Ben ik dan zelf onschuldig? Nee natuurlijk niet. Maar ik voel mij wel altijd erg onveilig als mijn fietslicht niet blijkt te werken. 

Een HEMA lampje in het duister, door een telescoop

'De Bak' voldoet overigens aan de huidige wettelijke voorwaarden. Ik heb twee lampen voor, symmetrisch links en rechts van het midden. Dat is verplicht omdat ik twee wielen voor heb. Ik heb er echter altijd maar eentje aan. Overigens heb ik wel een nieuwe lamp gemonteerd op 'De Bak', de Cateye Volt 400. Een fijne 'Bak' extra licht in het duister. Ik kan nu ook wat meer naar de kant schijnen. Maar deze staat weer niet symmetrisch ten opzichte van mijn andere licht. Ik ben er toch blij mee, maar dien gekielhaald te worden.

Tenslotte hebben we nog de LML, de L*l of Leipe Met Licht. Men zo'n enorme bak licht dat de tegenligger erdoor verblind wordt. Deze lampen mogen wat mij betreft op de brandstapel, en de fiets mag voortaan gevierendeeld of opgeknoopt worden.

Nieuwe fietsschoenen voor de winter

Ik heb nieuwe fietsschoenen. Het zijn northwave-raptor-arctic-gtx-mountainbikeschoenen-fluo-geel-zwart-heren geworden. Ze lijken mij heerlijk warm. Nooit meer koude voeten en dan vooral voorvoeten en tenen. Ik zal laten weten of ze inderdaad zo warm zijn als dat ik hoop. Ik ben zelfs bang dat ze te warm zijn. Ik heb dan ook getwijfeld of ik wel de arctic zou aanschaffen. Ze hebben een neopreen kraag, die trekt wat lastig aan, maar de schoen zit heerlijk. Nooit meer geklungel met elektrische zooltjes? En hopelijk niet meer van die dode voeten en tenen. Tenslotte, ze zijn ook nog waterdicht, GTX- goretex.

Ik zal laten weten hoe ze bevallen.

Hé wat is dat?

Op de fiets in het donker zag ik twee lichten op mij afkomen. Eén laag en één hoog. Een velomobiel met elektrisch vlaggetje.

Even later een lekke band, maar het was een Gocycle, reserve er omheen, het oppompen is het meeste werk.

ReSkin en een rondje Nederland

Eindelijk was het zover. We zouden met z'n zessen een op stap gaan. Een ruime ronde rond het IJsselmeer. Tijdens Koningsdag 2017 kon ik niet mee, omdat ik toen net aan mijn knie geopereerd was. Maar die is weer als nieuw.

Tijdens deze ronde wilde ik ook het gebruik van ReSkin testen. Tijdens langere tochten wil ik wel eens last krijgen van luieruitslag. Vocht zorgt voor irritatie aan de huid. In extreme gevallen levert dit 'naaktfietserij' op. Tijdens de wereldfietsersbeurs van het voorjaar stond er een stand met ReSkin, die  een oplossing voor dit probleem beloofde: ReSkin sport 'protection against friction'. Ik heb het maar eens geprobeerd en ik ben niet ontevreden. ReSkin is een elastische siliconen pleister, die alle klanten op rekt. Door deze te plakken op de gevoelige plekken, kan de luieruitslag worden tegengegaan. De pleister kan meermaals gebruikt worden. Je knipte een stuk af naar wens en plakt het daar waar jij wil. Ik had na drie dagen toch nog wat last, op een plek net naast de pleister. De pleister is te hergebruiken, maar na een keer of 3 à 4, moet hij toch echt weg. Ik heb geen talkpoeder hoeven te gebruiken. Dit voorkomt wolken wit stof. Je hoeft de plekken niet te scheren, tenzij ze erg behaard zijn. Zelf vind ik deze pleisters wel zeker een oplossing voor meerdaagse tochten.

De tocht was erg leuk. Henri, Pim en Ruud kwamen uit de regio Gouda en waren reeds vroeg vertrokken. Dat gold ook voor Victor. Zij verzamelden zich bij Tante Lies in Hoofddorp. Ik sloot aan bij het pontje Buitenhuizen.

Verzamelpunt bij Buitenhuizen

Het weer was redelijk, met een enkel buitje. De anderen waren echter net helemaal zeiknat geregend. Maar we hebben de rest van de dag nauwelijks regen gehad. De wind was goed geregeld, die kwam uit het westen. In de Schermer ging het even fout, doordat ik een iets afwijkende route nam. Ruud had mij niet gezien en zocht mij vertwijfeld. Fietste terug, terwijl ik allang weer vooraan had aangesloten. Sorry Ruud. Via een door Pim geregelde lunch in Noord-Scharwoude reden we lekker door richting de Afsluitdijk. En daar konden we heerlijk doorrijden met snelheden tussen de 45 en 56 kilometer per uur. Pim bleek met zijn QV de snelste, op de voet gevolgd door twee Strada's. De anderen deden rustiger aan. Victor had wat last van zijn knie.

Victor de naaktfietser

Na de Afsluitdijk reden we buiten langs de dijk richting Harlingen, via het eerste hekje.

Na Harlingen was het niet ver meer naar de Vrienden op de Fiets accommodatie in Sint-Jacoba parochie. Gegeten bij 'De Postduif'.

Vertrek bij VodF

Op zaterdag vroeg op, om 7 uur ging de wekker, om 8 uur reden we weg. Eerst langs de dijk tot aan Lauwersoog. Met wind mee. Hier hebben wij onze inmiddels beroemde SPD dans uitgevoerd. Hier hebben wij vele hekje open en dicht gedaan. En hier reden wij bijna tot onze assen in de schapenstront. Het blijkt een bijzonder kleverig goedje, dat zelfs een week later nog niet van de banden verdwenen is. Het zou ook kunnen zijn dat er nog geur wordt afgegeven als de banden wat vochtig zijn, want helemaal fris is het nog niet in De Bak.

Hekje in tegenlicht

Na een koffiestop bij de veerhaven bogen we af richting het zuiden. De wind werd tegen, maar viel eigenlijk best wel mee.

Tante Lies moest achterin geplakt worden, ze liep langzaam leeg.De meeste anderen reden door naar de lunchplek, Brouwerij Maallust in Veenhuizen. Daar zouden we Hans uit Appingedam ontmoeten. Hans bleek al anderhalf uur te wachten en had de meeste producten van de brouwerij al getest. Ook liefhebbers van kaas en varken aan het spit kunnen hier terecht.

Hans besloot direct terug naar huis te gaan, wij gingen verder richting onze tweede overnachtingsplek, in Hollandscheveld bij Hoogeveen. Victor had nog wel even een elastische knieband aangeschaft, hij bleef namelijk last houden. Daarna leek het beter te gaan.

Er werd gegeten bij de Chinees

Ook op dag drie stonden we weer om 7 uur op. Klokslag 8 uur reden we weer. Op naar het westen.

Eerst richting Staphorst, waar we geen café konden vinden waar we stiekem via de achterdeur naar binnen konden, maar wel door kerkgangers bijna van de sokken werden gereden. In Kampen aan de koffie en taart, het was er nog rustig.

En verder over de dijk van het oude land naar de keitjes van Elburg.

Vanaf Elburg reden we een prachtige route richting Harderwijk, Ruud vertelde dat dit onderdeel was een brevet dat hij eerder gereden had.

Victor wacht op plassende mannen

Mooi fietspad bij Harderwijk

Tijdens het rijden van bochten zie je goed het verschil in wegligging tussen de Strada en de Quattrovelo. De QV helt nauwelijks, terwijl de Strada beweegt als een Lelijke Eend.

Pastaparty bij Strand Nulde

Nog even lunchen bij Strand Nulde en voordat we het wisten waren we alweer weer op ons afscheidspunt bij Maarssen. Victor, Tante Lies en ik reden in noordelijke richting verder. De rest ging richting Gouda. Totaal 508 kilometer gereden in 3 dagen.

Ventoux

'De Ventoux is waarschijnlijk na de Alpe d'Huez de beroemdste fietsberg voor veel Nederlanders en Belgen. Logisch, want de klim is lang, steil en vol met historie. Als de klim nog niet zwaar genoeg is, dan doet de wind er nog een schepje boven op. En als het niet waait dan zorgt de kou of de zinderende hitte wel voor moeilijke omstandigheden. Kortom, je krijgt deze 'kale berg' zelden kado. De beklimming van de Ventoux is voor veel (voornamelijk) mannen een uitdaging die ooit gedaan moet worden. Je rijdt hier dan ook nooit alleen. Iedereen schrijft hier zijn eigen heldenverhaal.'   
www.klimtijd.nl

Ik had een fiets mee op vakantie, maar of we naar de Ventoux zouden gaan, dat was niet van tevoren besloten, maar we gingen. Ik voelde druk op mijn schouders, ik moest dat ding op. Al was het niet voor mezelf, dan wel voor mijn medereizigers, die niet minder dan de top van mij verwachtten.

We gingen naar Bedoin, uitgangspunt voor de zwaarste klim. Je kan de Ventoux namelijk op drie manieren op. Bedoin bleek een waar fietswahalla. Overal zie je mensen toeren op de fiets, door het prachtige landschap. Maar oh, wat is die berg hoog. Bedoin ligt op 300 meter hoogte, de Ventoux op ruim 1900. Zo'n klim heb ik echt nog nooit gedaan. Ik twijfelde, kan ik dit wel, maar ik had geen keus. Er was druk vanuit mezelf, nu heb ik de kans om het te proberen. En ik voelde druk vanuit Petra, nu moet je je kans grijpen!

Na een paar dagen op de camping had ik besloten dat ik donderdag 9 augustus de berg wilde gaan beklimmen. Daar leefde ik naartoe, ik moest me daar echt psychisch op voorbereiden.      

Ventoux vanuit Bedoin

Ik stond vroeg op, want ik wilde uiterlijk om 8 uur vertrekken. Het weer zag er redelijk uit, maar er werd wel regen voorspeld die dag. Eigenlijk zou ik beter een dagje kunnen wachten, maar ik had mijn zinnen gezet op vandaag. Niet twijfelen, gewoon gaan. Om klokslag 8 reed ik van de camping af, het dorp in, naar de fontein, het 'officiele' vertrekpunt voor 22 kilometer omhoog, gemiddeld 7,5 procent.

De eerste kilometers vallen mee, maar zelfs daar wordt het al steeds wat steiler. Hard ga ik niet, maar dat hoeft ook niet, de tijd telt niet. Die eerste 5 - 6 kilometer zijn prima. Nog maar 16 kilometer te gaan. Wat is nou 16 kilometer? En dan draai je bij het plaatsje 'Les Bruns' linksaf het bos in. En ineens is het echt steil. De smalle weg slingert omhoog en mensen moeten zich aanpassen aan de steile klim. Het verzet gaat omlaag, de ademhaling omhoog. En je weet dat de komende 9 kilometer zo blijven. Ik rij met 5, 6 soms 7 kilometer per uur, dus ik weet dat ik anderhalf uur over deze 9 kilometer ga doen. Het weer verslechtert, er valt soms wat regen, de wolken dalen naar de grond. Maar ik tel ook mijn zegeningen. Het is niet heet, er staat weinig wind en er zijn geen insecten die om mijn zwetende lijf dansen. Langzaam vorder ik. Ik ben niet de enige, maar druk is het niet. De mist slokt mij op. Een korte stop en weer verder, ik krijg het anders koud. En na lang trappen kom ik aan bij 'Chalet Reynard. Een bekende stop op weg naar de top op ongeveer 1400 meter hoogte. Daarna is het kaal.

Petra zou mij onderweg nog een beetje ondersteunen, en ze haalde mij daar in met de auto. De laatste 6 kilometer naar de top zou ze elke twee kilometer op mij wachten. En dat was fijn, want het weer verslechterde. Het trok inmiddels helemaal dicht en het begon te regenen. Het bliksemde en donderde om mij heen. Minder dan twee kilometer voor de top. Ik voelde mij niet veilig op de berg. En nog even later gingen de hemelsluizen helemaal open. Gelukkig was Petra in de buurt, ik kon bij haar in de auto schuilen. Vlak bij het monument van Tom Simpson. Gelukkig trok de regen voorbij en werd de omgeving weer wat zichtbaar. Ik bleek nog maar een paar honderd meter van de top af te zijn.

Simpson monument

    

Dat laatste stuk, dat reed ik zo omhoog. Ik was vrijwel alleen en wilde voor de volgende bui boven zijn. Ik reed in de leegte door het maanlandschap.

Het laatste stuk is nog even steil, maar dan stap ik natuurlijk niet meer af. Op  een vrijwel verlaten top laat ik mij vereeuwigen. Ik heb het gehaald.

Drie dagen later, met mooi weer heb ik alles nog eens over gedaan. Wat een drukte op de berg. Overal 'ploegleider wagens', maar wat een mooie tocht!