Paastreffen 2018

De lente is weer begonnen en het Paastreffen vindt weer plaats. Het fijne seizoen is weer begonnen. Het treffen vond dit jaar plaats in Otterlo. Ik zou samen met Petra op de zaterdag gaan. Op vrijdag vanuit Zaandam naar Petra vertrokken. Zou ik de kap meenemen of niet, het weer leek namelijk niet geweldig te worden. Ik had nog wel even de tijd en besloot een beetje om te rijden. Via de westkant van Amsterdam reed ik langs de Westeinderplassen naar Leimuiden om daar het land in te draaien. Het bleek een aardige omweg. Door prachtige oude veenlandschappen reed ik, maar of ik goed reed? Het ging allemaal op het gevoel.  En dan blijkt Nederland nog zo ontzettend leeg. Ik keek alle kanten uit, maar zag nauwelijks hoge gebouwen. Via Noorden reed ik langs de Woerdense Verlaat. Het fietspad langs de doorgaande weg was ruk. Er moesten buizen de grond in en dit hield in dat je elke 200 meter van het fietspad af moest, de weg op, en 50 meter verderop weer terug. Op een gegeven moment was ik het zat en ik besloot linksaf te gaan. Een doodlopende weg, maar niet voor fietsers. Helaas bleek 500 meter verderop dat ik ook niet verder kon. Er was een veer, maar die voer niet. Terug maar weer en verder richting Woerden. Van daaruit heerlijk langs de Leidse Rijn gefietst naar Petra. Na 86 kilometer was ik ter plaatse.

Naar het Paastreffen

Op zaterdag vertrokken we rond een uur of 11 richting Otterlo. Het zou een ruime 50 kilometer zijn. We hadden onderweg een stop gepland, maar wilden er echt voor 3 uur zijn. Dan zouden de petflessen namelijk worden afgeschoten en daar wilde ik bij zijn. Het werd een mooie tocht. Het weer was prima. Petra reed met kap, maar ik besloot al snel de schuimkap op te bergen. Na een paar kilometer hoorde ik de fiets van Petra aanlopen. Dat bleek een niet juist ingepakte fiets. Ik nam nog maar twee tasjes van Petra over en toen was het euvel verholpen, maar de bagageruimte in een XS is beperkt. En wat een ruimte heb je eigenlijk in een Strada. Ongelofelijk wat je daarin kan weg stouwen. We staken de Utrechtse heuvelrug over, rosten door het bos over een smal fietspaadje, en spoten we met meer dan 60 km p/u naar beneden de Gelderse Vallei in.

Na een kop thee en een gedeelde wafel gingen we verder. Een mooie gebied, oud, redelijk kleinschalig land. Geen spectaculaire regio, maar verrassend mooi. Bij Barneveld werd het landschap grootschaliger en kaler. We reden langs grote moderne kerken in een nieuwbouwwijk over een prachtig fietspad met overal voorrang. Het laatste stuk was een lange doorgaande weg met breed fietspad. Petra begon wat vermoeide benen te krijgen en het tempo zakte wat, maar vermoedelijk speelde ook het onmerkbare valse plat een rol. Langzaam gingen we omhoog. Rond een uur of twee waren we op de camping. Meteen de tent maar even opgezet. Natuurlijk veel oude bekenden, die ik weer niet allemaal gesproken heb. En daarna petflesschieten. Wat een lol!

Na de boodschappen volgde al snel de avondmaaltijd.

Veel gekletst met Marnix, Jos en Hankie, Joop, Bert, Marlous en vele anderen. Het blijft leuk om iedereen zo nu en dan te zien, ondanks de drukke levens van iedereen. Juist in een samenleving waarin de diversiteit van mensen steeds groter wordt is het zo belangrijk iedereen tegen te komen. Tijdens het Paastreffen lijkt het wel dat mensen steeds meer een of twee dagen komen. Ik vind dat helemaal prima.

De tocht

Ik wist van tevoren nog iet wat ik wilde gaan fietsen, maar toen ik er was, had ik toch al snel bedacht de 70 kilometer tocht te gaan fietsen. Marlous had de routes uitgezet, dank daarvoor! Petra ging de 30 kilometer doen. Ik keek een beetje op tegen het glooiende landschap. Stipt om 10 uur vertrokken we.

Dat is wel eens anders geweest. Met ongeveer 11 velomobielen en 2 ligfietsers gingen we op pad. Het dreigde de hele tijd te gaan miezeren, maar het bleef droog. De route liep eerst vooral vlak, maar op een gegeven moment gingen we omhoog.

Wie zou dit nou zijn?

En toen waren we al bij het Boshuis in Drie. Jarenlang heb ik moeten lezen over de fabuleuze appeltaart. Maar wat vond ik er nou van, eerlijk gezegd viel het me tegen. Het stuk dat je kreeg was groot, erg groot. Ik heb hem half opgegeten. Maar vond ik hem nou echt lekker, mwah. Was hij erg kaneelerig? Ik weet het niet, maar ik hoef hem niet meer.

Dus ik kan volgende keer ook de korte tocht gaan rijden. We gingen verder richting radio Kootwijk, waar de contacten met Nederlands-Indië werden onderhouden. Een geweldig imposant gebouw. Marlous waarschuwde voor de steile, lange klim. Dat viel gelukkig erg mee. De afdaling daarna was wel veel leuker, alleen jammer van die drempels.

Na een korte stop weer terug richting de hut. Om een uur of drie waren we weer present. Wat ik verder die middag gedaan heb weet ik niet meer, maar ineens was er weer eten. En wat hadden Marieke en Rembrandt het geweldig gemaakt (met wat hulp natuurlijk). Ik vind dat zij echt allebei een hele dikke pluim verdienen.

Wat mogen we blij met hun zijn. Er was een barbecue, waarop Michel zich kon uitleven. Ik ruik ook nog naar de rook. Daarna begon het optreden van Kjeld met zijn vader. Op ligfiets.net aangekondigd al:

"... gespecialiseerd zijn in het bespelen van traditionele instrumenten, die u volledig tot rust brengen door natuurlijke tonen en down-to-earth vibraties met invloeden uit Australië, Slowakije en Amerika."

Dat volledig tot rust komen lukte volledig, ondergetekende lag op een gegeven moment te snurken. Ik was gewoon hartstikke rozig. Ik heb geslapen als een blok. En ik vond het echt erg leuk dat jullie dit deden!!!! Vooral dat Russische muziekinstrument vond ik erg mooi.
Roef kwam ook nog mee, super leuk om hem te zien en ook te zien dat het hem zo goed gaat. En Roef, je haar zat ook leuk!

Terugtocht

En helaas, dan gaan we alweer naar huis. Zo rond half 8 keek ik op de buienradar en er was regen onderweg. We besloten meteen op te staan en de boel in te pakken. Voordat het begon te regenen lag alles in de twee kliko's. Even ontbijten en op weg. En het weer iel niet tegen. De wind was gunstig en het miezerde alleen maar maar zo nu en dan. We reden dezelfde route terug naar Utrecht, met dezelfde stop en ik hing daarna meteen door richting Zaandam. Ik besloot de westkant van Utrecht te nemen. Maar helaas bleek de 'Halve van Haarzuilens' plaats te vinden. Zeer storend dat ze van alles afsluiten, maar dat ze geen omleidingsroute konden aangeven. 'Ik ben google maps niet' wist een verkeersregelaar uit te kramen.

Uiteindelijk een kilometer of 10 omgereden en via Wilnis en Amsterdam-West weer naar huis. Het was weer een fijn samenzijn. En ik begin langzamerhand weer het gevoel te krijgen een beetje in vorm te komen, joho!