Dag 2 - op weg naar Frankrijk

Het licht wekt me en de zo'n schijnt. Geen strakblauwe lucht, maar de hele dag de koperen ploert boven mij is ook niet nodig. Het is aangenaam. Om kwart voor 9 trap ik af, maar na een minuut sta ik alweer stil. Het achterwiel loopt weer aan van de bagage. Alles een beetje verlegd en ik kan verder. Eerst naar het oude stadje Sluis. Daar even draaien en keren en de track door België opgezocht. Langs de Dammervaart en als je langs de plaats Scheurgat rijdt weet je dat je in België bent. De route is druk met fietsers, het is er ook mooi. Damme lijkt een heel mooi stadje, maar ik rij door naar Brugge. Dwars door deze mooie stad. Het is bijzonder dat je van het platteland binnen de kortste keren in het centrum van een middeleeuwse stad inrijdt. Na Brugge volgde ik de knooppuntenroute verder richting Ieper. Al snel begon het heel lichtjes te glooien. Ik was echt positief verrast door de route. Door een uitgestrekt bos, langs kasteel Aerdrijck en langs allemaal plaatsjes waarvan ik de naam alweer snel vergeten ben. Naast de Vennbahn blijken er meerdere oude spoortrajecten in België tot fietspad omgetoverd. Heel plezierig, want het is autovrij, maar helaas wel elke paar honderd meter een stopbord, waar voorheen een spoorwegovergang was. Op deze route kwam ik een vrouw met zoon tegen. Zij had de fietsbus genomen naar Tours en reed nu met haar zoon terug. En we bleken elkaar te kennen uit de tijd dat ik bij Cycletours werkte, zo'n 15 jaar gelden. Toen mailden (of faxden?) we regelmatig, want zij zat voor Cycletours in Griekenland. We hadden elkaar nooit eerder ontmoet, maar kenden wel elkaars namen. Iets verder lag Ieper. De stad die gegeseld is geweest door de eerste Wereldoorlog. Ik arriveerde wat later als dat ik had gewild en er moest even gegeten worden. En weer verder, door de gemeente Heuvelland naar Frankrijk. De eerste echte heuvel, de Kemmelberg, deed me meteen afvragen of ik ooit wel aan zou komen. Wat was dat zwaar, en dan rij je maar naar nog geen 100 meter hoogte. De afdaling ging meteen Frankrijk in. Bailleul, een alleraardigst stadje, met veel leven op straat. Het bleek later een van de weinige leuke stadjes te zijn. De volgende plaatsjes waren vaak grauw en er was geen leven op straat, maar het landschap was wel vlakker. Ik kon weer kilometers maken. De Kemmelberg bleek een oprisping te zijn in een verder voornamelijk vlak land. Maar een dertig kilometer, nadat ik bij Saint-Venant de Leie was overgestoken begonnen de glooiingen opnieuw. Ik kreeg nog een fles water van een oud vrouwtje die nog nooit zo'n masjien had gezien. De plastic fles kraakte in de fiets. De weg liep omhoog, tot bijna 200 meter hoogte. Daarna de afdaling naar de rivier de Ternoise. Ik had nog niet ver genoeg gereden, maar het werd al later. Een campingbordje langs de weg verleidde mij even, maar ik moest nog verder. Nog zeker 20 kilometer. Mijn kilometerteller moest minimaal op 33098 komen te staan, dan had ik namelijk 1000 kilometer gereden deze maand. Bovendien had ik dan vandaag 182 kilometer gereden, wat een acceptabele afstand was. Bij Hesdin keek ik op mijn GPS, waar is de camping? Net toen ik besloten had nog even door te rijden ontwaarde ik een bordje naar links. De verkeerde kant op, hoe ver? Buurtbewoners zeiden 3 kilometer, het zullen er wel 5 zijn dacht ik. Het bleken er 2. Op de camping werd ik onthaald in de bar, 4 vrouwen en een man. Volgens de beschonken man moesten het voor mij voldoende vrouwen zijn. Gelach alom. Tijdens mijn rit de camping op passeerde ik de 33098, dat had ik gehaald. Op een ruime plek kon ik mijn tent opzetten en alles weer opladen. Die avond had ik veel bezoek. Niemand had nog ooit zo'n masjien gezien.
Totaal gereden vandaag: 183 kilometer.